ตามหัวข้อเลยค่ะ คือเราเป็นคนที่มีอารมณ์ค่อยข้างที่จะรุนเเรง(มากกกกก) อะไรนิดอะไรหน่อยเราก็โมโห เห็นอะไรขัดหูขัดตาก็โมโห ขนาดเห็นเเค่หมานอนขว้างประตูเราก็หงุดหงิดแบบอยากเตะมันไปเลย แล้วเวลาเราขับรถไปไหนมาไหน เราจะหัวเสียตลอดกับรถที่อยู่บนถนนอ่ะค่ะ แบบทำไมขับช้าว่ะ ทำไมขับไม่ดูคนรึไง ทำไมไม่เเซงว่ะ แล้วเราก็แบบอารมณ์เสียขึ้นมาเลยค่ะ อยากจะตะโกนเเหกปากตรงนั้นไปเลย แต่ทำได้แค่บิดปาดหน้าปาดหลังออกมาจากตรงนั้น เพื่อไปที่ถนนโล่งๆคนเดียว แต่ไม่ใช่เเค่ว่าบนถนนนะคะ ที่ไหนเราก็เป็น ที่บ้านก็เป็นอะไรไม่ได้ดั่งใจหรืออะไรหน่อยเราก็โวยวายเสียงดัง แบบหน้าบูดตลอดเวลาเลยค่ะ แม่เรียกเรา เราก็พูดจาไม่ดีใส่ แบบเรียกทำไม!! มีอะไร!!! แล้วก็อารมณ์เสีย เหมือนว่าเราอารมณ์เสียตลอดไม่ว่าจะเวลาไหนที่ไหน อีกอย่างเราเป็นคนรักอิสระมากกกค่ะ ชอบอยู่คนเดียวมากๆๆโลกส่วนตัวสูงปรี๊ดดดดแบบอย่ามายุ่ง อย่ามาวุ่นวาย ไม่ต้องมาพูดหา จะอยู่คนเดียวอะไรประมาณนั้นเลย แต่พ่อแม่เราผูกมัดเราด้วยการให้เราเเต่งงานค่ะ เหมือนคิดว่าเราจะดีขึ้นกว่านี้ เเต่เปล่าเลยค่ะ มันรุนเเรงขึ้นเรื่อยๆ แต่เเฟนเราเป็นคนที่ยอมนะคะ พูดอะไรไปเขาก็เงียบ เงียบจนมันทำให้อารมณ์เรามันประทุขึ้นเรื่อยๆแบบมากๆๆ ตอนเเรกที่คบกับแฟนมันก็เหมือนจะดีอยู่ค่ะเขาเป็นคนดีมากไม่เถียง ไม่ด่า ไม่ทำร้ายเราเวลาเราโมโหร้ายเลย ยอมตลอด เเต่ก่อนที่จะเเต่งงานเราบอกเขาไปแล้วค่ะว่าเป็นคนยังไง แบบเห้ยเราเป็นคนที่มีอารมณ์แบบนี้นะ เป็นคนเบื่อคนง่ายมากนะแปบเดียวก็เบื่อแล้ว จะรับได้เหรอ ไปหาคนที่ดีกว่านี้ไหม เเต่เขายืนยันค่ะว่าเออรับได้ ตอนเเต่งงานมาสักพักได้สัก1ปี เราก็รู้สึกเบื่อเเล้วค่ะ เราทะเลาะกันตลอดเราก็อารมณ์รุนแรงตลอดทำร้ายข้าวของบ้าง เราไม่เคยพูดดีกับแฟนเลยแบบเขาพูดอะไรมาถ้าเราคิดไม่ตรงกันหรือเราไม่ชอบความคิดเขา ก็เหมือนเราเอาระเบิดไปปาใส่หน้าเขาเลยค่ะ ลงตู้มมม จนพ่อแม่เราดุเราบอกเราว่าหัดใจเย็นๆบ้างพูดจากับแฟนดีๆหน่อยใช้คำพูดกันดีๆ ถ้าเป็นสันดานแบบนี้ใครจะอยู่ด้วยได้ (เเต่พูดแรงกว่านี้นะคะ) เราก็เลยแบบอาละวาดใส่พ่อกับแม่เราอีก ว่าใครบอกให้จับแต่งละ จะหัวโบราณไปถึงไหน ยุคนี้แล้ว ถ้าใครเข้ามาคบจะจับเเต่งหมดเลยรึไง! (คือพ่อแม่เราเป็นคนหัวโบราณค่ะ พ่ออายุ65แล้วแม่เรา58 คือพ่อเราเป็นคนที่ว่า ใครจะเข้ามาเป็นเเฟนเราคือต้องเอาผู้ใหญ่มาคุยนะ คือเราไม่เข้าใจค่ะว่าทำไมต้องแบบนั้นด้วย เเค่พามารู้จักกันก็พอ เราแค่อยากมีเเฟนมีคนคุย ไม่ได้อยากมีครอบครัวนะ ใครเข้ามาก็จะคิดว่าเราจะคบได้ตลอดรึไง เราก็ยังเป็นวัยรุ่นอยู่เราเเค่18ตอนนั้น ซึ่งตอนนี้เรา20แล้ว แฟนเรา21 คือเราคิดว่ามันเด็กมากๆ เเละเป็นอะไรที่ใหญ่มากๆในการที่จะเเต่งงานมีครอบครัว เรารู้เเละคิดมาตลอดเลยว่า เราอายุเเค่นี้จะอยู่ด้วยกันไปถึงไหนกัน เราไม่ได้เกิดมาอายุ21ปีแล้วเราจะตายนะ มันยังต้องมี22-23-24ปีตามมา แล้วคิดเหรอว่าเราจะอยู่ด้วยกันไปขนาดนั้น แล้วเราก็เป็นคนที่อารมณ์รุนเเรงแบบนี้ด้วย) ซึ่งตอนนี้เรารู้สึกเเย่ รู้สึกทรมานมากค่ะ บอกตามตรง ส่วนเเฟนเราเเยกกันอยู่มาสักพักแล้ว ไม่รู้ความสัมพันธ์จะไปต่อยังไง จะเลิกหรือว่าจะอยู่ เคยบอกเเฟนไปหลายครั้งมากแล้วว่าเราอยากอยู่คนเดียว อย่ามายุ่งกับเรา เราไม่อยากยุ่งกับใครทั้งนั้น เราอยากหนีไปอยู่ไกลๆ ไปใช้ชีวิตคนเดียว ไม่ต้องมีใครมาเรียกเรา รู้จักเรา เราอยากอยู่เงียบๆมีเเค่โทรศัพท์กับหูฟัง นั่นคือสิ่งที่เราต้องการ แต่เขาบอกว่าเราอยากตีตัวออกห่างเขา อยากเลิก เราก็เลยตอบเขาไปว่าถ้ามัน ไม่มีความสุขก็ควรจบความสัมพันธ์กันนะ แต่เขาไม่ยอมค่ะ เราเลยรู้สึกสับสน วุ่นวาย เครียด ทรมาน มากๆอยู่ในหัวสมองเรา จะเอายังไง บอกพ่อกับแม่ไปก็เท่านั้น เขาไม่เข้าใจเรา ส่วนเรื่องอารมณ์รุนเเรงของเรา เรางคิดว่าเกิดจากในครอบครัวเราด้วยค่ะ พ่อเราก็มีนิสัยแบบเราเลย ถอดกันมานึกว่าคนคนเดียวกัน พ่อเราก็อารมณ์รุนเเรง ทำร้ายเเม่เราตั้งเเต่เราเด็ก เราจดจำภาพนั้นมาตลาดเกือบ10ปี พ่อเราหยุดตีเราตอนเราอยู่ม1 ตอนนี้ก็เกือบ10ปัมั้งค่ะที่ไม่ได้ตีเรา เเต่จะกัดฟันแทน อยากตีเเค่ไหนก็ต้องกดอารมณ์ตัวเอง เพราะว่าเราโตเเล้ว ถ้าพ่อเราอารมณ์เสียใส่เราหรือด่าเรา เราก็จะสวนกลับเเบบที่เขาพูดกับเราเลยค่ะ เราจำทุกๆอย่างที่เขาทำร้ายเเม่ได้ ทำร้ายเราได้ตีเราได้ทุกการกระทำไม่เคยลืม จนทุกวันนี้เราก็ไม่รู้ค่ะว่าเขาเลิกทำร้ายแม่รึยัง แต่เเม่จะบอกเราเสมอว่าพ่ออารมณ์เสีย ทุบของพังหมด เราก็เลยคิดว่านี่มั้งค่ะ ที่คือสาเหตุทำให้เราเป็นคนแบบนี้ สังคมในครอบครัวของเรามันไม่ได้สวยงาม มันมีเเต่ความรุนแรง มีเเต่คำด่า จนแม่เราพูดกับเราว่า สันดานเลวเหมือนพ่อไม่มีผิด แต่เราไม่รู้จะทำยังไงค่ะ เราห้ามมันไม่ได้ จนเราไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว เราเหนื่อย เราทรมาน กับการที่ต้องมาเป็นแบบนี้ ใครเป็นเหมือนเราบ้างค่ะ แนะนำเราที อาจจะไม่ค่อยรู้เรื่องนะคะอาจจะมีหลายเรื่องหน่อย เพราะในใจในหัวเราสับสนมากค่ะ กับปัญหาต่างๆ เดี๋ยวเรื่องนั้นเรื่องนี้ก็โผล่มาในหัว เราเลยเขียนลงไป