ไม่คิดเลยว่าต้องมาแชร์ความรู้สึกตัวเองลงในนี้ ซึ่งนั่นหมายความว่าตัวเองกำลังอ่อนแอแต่ก็ต้องยอมรับเพราะกำลังรู้สึกแบบนั้นจริงๆ  
 เราคบกับแฟน มา 8ปี เริ่มคบกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยแรกๆ จนมาถึงทุกวันนี้ ซึ่งเราทั้งสองอยู่ในวัยทำงานกันแล้ว
แต่ในระหว่างที่คบมาก็จะมีรักๆ เลิกๆ อยู่บ่อยๆ  ซึ่งก็มาจากหลายๆอย่าง ทั้งนิสัยของเราทั้งสองที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้แต่จริงๆ ไม่ได้เลย เค้าเป็นคนชอบกินชอบเที่ยว มีสังคมเพื่อนฝูง แต่ของเราไม่ได้ขนาดนั้นเลย  เรื่องทัศนคติ เรื่องการใช้ชีวิตการกินการอยู่ของเราและของเต้า รวมไปถึงเรื่องความเจ้าชู้ เรื่องสาวๆ ก็มีเข้ามาอยู่ตลอด แต่เป็นเพราะเราคิดว่าคนเราจะปรับเปลี่ยนกันได้ ก็เลยอดทนและพยายามปรับกันมาตลอดค่ะ  ลืมบอกว่าเรากับเค้าทำงานอยู่กันคนละจังหวัด เรื่องระยะทางก็อาจจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้เราทั้งสองไม่ได้ผูกพันกันมากเหมือนเดิม นานๆทีเราจะเจอกันครั้งนึง พอได้เจอได้อยู่ด้วยกัน ปัญหาเล็กๆ น้อยๆก็ทะเลาะกันตลอด อยู่ไกลกันก็ทะเลาะ ไม่มีใครยอมใคร พอจะเลิกก็เลิกกันไม่ขาด วนกลับมาคบกันอีก แบบนี้ซ้ำๆ เหมือนอยู่เพื่อเป็นเจ้ากรรมนายเวรของกันและกัน ทุกข์ทรมานใจกันไปแบบนี้เรื่อยๆ แต่วันนี้เราไม่ไหวกับความสัมพันธ์แบบนี้แล้ว มันทำให้เราหมดแรงในการทำงาน หมดแรงในการใช้ชีวิต เลยตัดสินใจขอเลิกเค้าไปซึ่งรู้แหละว่าในใจรักเค้าเต็มอก แต่มันไม่ไหวจริงๆ วันนี้เลยยอม ยอมทุกอย่างแล้ว พอแล้ว เข้าใจแล้วกับคำที่ว่า
รักแต่เข้ากันไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องแยกย้ายกันไปเจริญเติบโต.