Cr. ภาพจากห้องโสตฯ
3. เด็กชายไชยา
ดิฉันเคยเป็นข้าราชการครูในโรงเรียนขนาดใหญ่พิเศษ มีนักเรียนมากถึง 4,000 ครู 210 คน ไม่นับบุคคลากรทางการศึกษาอื่นๆ เช่น พยาบาล พนักงานการเงิน ช่างคอมพิวเตอร์ โค้ชฟุตบอลฯลฯ โรงเรียนมีขนาดใหญ่กว้างขวางบนเนื้อที่42 ไร่ ถ้าจะตั้งใจไปตรงไหนก็มุ่งไปจุดเดียวเลย ครูบางทีก็ไม่เจอกันถ้าไม่ได้ตั้งใจไปหากัน มีทั้งหมด 9 ตึก แต่ละตึกจะเป็นห้องพักครูขนาดใหญ่ เราเรียกว่ากลุ่มสาระฯ มีห้องสมุด ห้องปฎิบัติการ ห้องวิชา สารพัดห้องแล้วแต่ขนาดของกลุ่มสาระฯ ถ้าเป็นวิทยาศาสตร์ก็ครอบครองทั้งชั้น เพราะมีห้องแลบด้วย กลุ่มเทคโนโลยีก็แยกไปอีกตึกเพราะเด็กๆชอบมากมันคือห้องคอมพิวเตอร์ เด็กนักเรียนจะไม่ชอบห้องศืลปะค่ะ เพราะข้าวของประดามี ผ้า ป้าย แปรง กระดาษและสี ที่สำคัญมีโครงกระดูกให้นักเรียน ม.ปลายไว้เรียน Anatomy ยืนแอบอยู่ทางเข้าประตูห้องศิลป์ด้วย
กลุ่มสาระที่จัดได้สวยงามเห็นจะเป็นกลุ่มสาระภาษาไทย มีสวนหย่อมและมีตุ๊กตาปูนปั้นเด็กๆผมทรงต่างๆพวก เจ้าจุก เจ้าแกละ น่าเอ็นดูเชียว และมีทางเชื่อมมาที่อาคาร4 ซึ่งเป็นอาคารที่พักของกลุ่มสาระภาษาต่างประเทศอยู่ร่วมกันบนชั้น 4 มีขนาดกว้างถึง 5 ห้องเรียน
วันหนึ่งเด็กม.ปลายของวิชาภาษาญี่ปุ่นมาขออนุญาตเตรียมงานวันทานาบาตะและขอนอนค้างในห้องกลุ่มสาระฯ ดิฉันอนุญาตแต่ต้องมีครูอยู่ด้วยอย่างน้อย 2 คน ในใจก็คิดว่าเดี๋ยวก็กลับไม่เกินสองทุ่ม เพราะ รร.กว้างมาก มืดมาก ยามก็อยู่กันแต่ข้างหน้า แต่ละตึกก็มีเรื่องเล่า (เด็กๆชอบเล่าเรื่องผีกันค่ะ) ที่ไหนได้อยู่กันทั้งคืน งานก็ไม่เสร็จแถมระล่ำระลักเล่าว่ามีผีเด็กวิ่งบนอาคาร ดิฉันยิ้มขำ ขำ แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ ปรากฏว่าล้มโครมลงไปนั่งกับพื้น เรียกครูญี่ปุ่นมาว่าใครมาโยกเก้าอี้พี่จนพัง...เก้าอี้หัวหน้ากลุ่มสาระฯแข็งแรงค่ะ เราหามาใช้เอง เด็กๆแย่งกันเล่าว่า
"ไอ้ผีเด็กเมื่อคืนแหละจารย์ มันมาวิ่งเล่น หมุนเก้าอี้ โยกเก้าอี้โครมคราม..."
ดิฉันดุเด็กว่าเพ้อเจ้อครูนั่งทำงานยันทุ่มไม่เห็นเจอ
มีอาจารย์ท่านหนึ่งมาทำงานแต่เช้า เรียกว่ามาเปิดประตูโรงเรียนก่อนยามตื่น ... นางก็เล่าว่าเสียงคอม เสียงเครื่องปริ้นซดังขึ้นมาเฉยๆ แล้วมีเสียงเด็กหัวเราะ กลัวมาก...
เด็กนักเรียนชายคนหนึ่งเล่าว่า เขาเจอจังๆหน้าห้องน้ำสุดอาคาร4 ทั้งเงียบ ทั้งเปลี่ยว ตอนนั้นเพิ่งจะ 6 โมงเย็น ใส่เสื้อขาว กางเกงขาสั้นสีส้ม ก็เคยมีเด็กลือกันว่าเคยเห็นเด็กหัวจุกใส่เสื้อขาว นุ่งโจงกระเบนสีส้มวิ่งผลุบโผล่อยู่บนระเบียงชั้น4 ดิฉันฟังเฉยๆ แถมดุเด็กว่าจิตอ่อนน่ะสิ ควบคุมสติไม่ได้ ก็เพราะดิฉันไม่เคยเห็นสักที
วันหนึ่งก็มีเหตุให้อยู่บนตึกถึง 2 ทุ่ม อยู่กับน้องๆครูชาย หญิง 2-3 คน งานก็เร่งเพราะจะมีประเมิน เลยต่างคนต่างทำงานตรงหน้าไม่ค่อยได้พูดจากัน เดี๋ยวๆก็มีเสียงกระแอม เสียงหัวเราะ เสียงวิ่ง หัวเราะกรี๊ดกราดอยู่หน้าห้องบ้าง ในห้องบ้าง ทำให้ดิฉันต้องเพ่งมองว่ามันคืออะไร เขาก็มองดิฉันเหมือนกันในสภาพเด็กชายธรรมดา อายุ 5-6 ขวบ แต่งตัวเหมือนที่นักเรียนเล่า คงจะหิว เจ้าตัวเล็กเดินเอามือไปจับขนมกรุบกรอบบนโต๊ะครูผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เขากินไม่ได้ เราทำงานจนเสร็จ เตรียมกลับบ้านต่างก็รีบเข้าห้องน้ำ
เอาล่ะสิ คนสุดท้ายออกไม่ได้ ประตูห้องน้ำล็อคค้าง จะไปหาช่างที่ไหนเกือบจะ3ทุ่มแล้ว พอดีได้ยินเสียงหัวเราะคิก คิก เลยนึกออก ดิฉันบอกให้ครูผู้ชายกระโดดถีบประตูห้องน้ำ
ไม่สำเร็จ เหลือวิธีเดียว... ยืนเท้าสะเอวแล้วเกรี้ยวกราดใส่ (ประตู) เปิดเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่อยากหิว !
ได้ผลค่ะ แล้วทุกคนก็วิ่งลงบันไดตึกไปอย่างรวดเร็วไม่มีใครรอหัวหน้าฯเลย พอจะขึ้นรถยังมีเด็กชายผอมๆหน้าตามอมแมมมายืนไกลๆบอกว่า
"ผมชื่อ ไชยา" คงจะหิว...ให้ทำบุญให้ถูกคน
ดิฉันไปเสาะหาชื่อเด็กที่ชื่อไชยา จากช่างที่มารับเหมาทำทางเชื่อมระหว่างตึก เพราะได้ข่าวว่าคนงานหญิงมีลูกมาด้วย ลูกเธอถูกรถชนตายที่ไซค์งาน ก็คงตามแม่มาทำงานทุกวัน น่าสงสารจริง....
ดิฉันทำบุญตักบาตรไปให้ไชยา และ หาคนวัยเดียวกับเขา ที่มีจิตกุศลบวชเณรอุทิศส่วนบุญไปให้เขาด้วย
กลุ่มฯภาษาไทยย้ายตุ๊กตาปูนปั้นทั้งหมดลงไปจัดไว้ในสวนหน้าโรงอาหาร คงมีใครไปเจออะไรเข้า หรือไม่ก็เพราะเบื่อละมัง
เรื่องเล่าลือหายไปหลังจากดิฉันทำบุญไปให้ ไม่มีใครเห็น "เด็กชายไชยา" อีก มีแต่พากันเล่าว่า
ครูริชชี่ทะเลาะกับผีเด็กเรื่องล๊อคห้องน้ำ ฮ่า...ฮ่า..
จะบอกยังไงว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ผี เผอ มีที่ไหนกัน....
"รัชนีกร"
16 กันยายน 2564
หลากหลายในใจเธอ ตอนที่ 3 เด็กชายไชยา
กลุ่มสาระที่จัดได้สวยงามเห็นจะเป็นกลุ่มสาระภาษาไทย มีสวนหย่อมและมีตุ๊กตาปูนปั้นเด็กๆผมทรงต่างๆพวก เจ้าจุก เจ้าแกละ น่าเอ็นดูเชียว และมีทางเชื่อมมาที่อาคาร4 ซึ่งเป็นอาคารที่พักของกลุ่มสาระภาษาต่างประเทศอยู่ร่วมกันบนชั้น 4 มีขนาดกว้างถึง 5 ห้องเรียน
วันหนึ่งเด็กม.ปลายของวิชาภาษาญี่ปุ่นมาขออนุญาตเตรียมงานวันทานาบาตะและขอนอนค้างในห้องกลุ่มสาระฯ ดิฉันอนุญาตแต่ต้องมีครูอยู่ด้วยอย่างน้อย 2 คน ในใจก็คิดว่าเดี๋ยวก็กลับไม่เกินสองทุ่ม เพราะ รร.กว้างมาก มืดมาก ยามก็อยู่กันแต่ข้างหน้า แต่ละตึกก็มีเรื่องเล่า (เด็กๆชอบเล่าเรื่องผีกันค่ะ) ที่ไหนได้อยู่กันทั้งคืน งานก็ไม่เสร็จแถมระล่ำระลักเล่าว่ามีผีเด็กวิ่งบนอาคาร ดิฉันยิ้มขำ ขำ แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ ปรากฏว่าล้มโครมลงไปนั่งกับพื้น เรียกครูญี่ปุ่นมาว่าใครมาโยกเก้าอี้พี่จนพัง...เก้าอี้หัวหน้ากลุ่มสาระฯแข็งแรงค่ะ เราหามาใช้เอง เด็กๆแย่งกันเล่าว่า
"ไอ้ผีเด็กเมื่อคืนแหละจารย์ มันมาวิ่งเล่น หมุนเก้าอี้ โยกเก้าอี้โครมคราม..."
ดิฉันดุเด็กว่าเพ้อเจ้อครูนั่งทำงานยันทุ่มไม่เห็นเจอ
มีอาจารย์ท่านหนึ่งมาทำงานแต่เช้า เรียกว่ามาเปิดประตูโรงเรียนก่อนยามตื่น ... นางก็เล่าว่าเสียงคอม เสียงเครื่องปริ้นซดังขึ้นมาเฉยๆ แล้วมีเสียงเด็กหัวเราะ กลัวมาก...
เด็กนักเรียนชายคนหนึ่งเล่าว่า เขาเจอจังๆหน้าห้องน้ำสุดอาคาร4 ทั้งเงียบ ทั้งเปลี่ยว ตอนนั้นเพิ่งจะ 6 โมงเย็น ใส่เสื้อขาว กางเกงขาสั้นสีส้ม ก็เคยมีเด็กลือกันว่าเคยเห็นเด็กหัวจุกใส่เสื้อขาว นุ่งโจงกระเบนสีส้มวิ่งผลุบโผล่อยู่บนระเบียงชั้น4 ดิฉันฟังเฉยๆ แถมดุเด็กว่าจิตอ่อนน่ะสิ ควบคุมสติไม่ได้ ก็เพราะดิฉันไม่เคยเห็นสักที
เอาล่ะสิ คนสุดท้ายออกไม่ได้ ประตูห้องน้ำล็อคค้าง จะไปหาช่างที่ไหนเกือบจะ3ทุ่มแล้ว พอดีได้ยินเสียงหัวเราะคิก คิก เลยนึกออก ดิฉันบอกให้ครูผู้ชายกระโดดถีบประตูห้องน้ำ
ได้ผลค่ะ แล้วทุกคนก็วิ่งลงบันไดตึกไปอย่างรวดเร็วไม่มีใครรอหัวหน้าฯเลย พอจะขึ้นรถยังมีเด็กชายผอมๆหน้าตามอมแมมมายืนไกลๆบอกว่า
เรื่องเล่าลือหายไปหลังจากดิฉันทำบุญไปให้ ไม่มีใครเห็น "เด็กชายไชยา" อีก มีแต่พากันเล่าว่า
จะบอกยังไงว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ผี เผอ มีที่ไหนกัน....