ถ้าจะมองว่าผิด ผิดทั้งคู่ก็ได้
หรือจะมองอีกมุม ไม่มีใครผิดเลยก็ได้

_กรณีของคุณในสายตาเขา  
พฤติกรรมของคุณเอง น่ารำคาญ
คือถ้าอยากไปจากเขาจริงๆ เขาก็ไม่ง้อ ไปก็ไปสิ

แต่คุณร้องไห้จะเป็นจะตาย แล้ว “อ้างว่า” อยากไป “เพื่อให้เขามีความสุข”
คนได้ฟังก็ไม่ปลื้มค่ะ  เพราะไม่อาจสัมผัสได้เลย ถึงความปรารถนาดี
หรือความต้องการให้เขามีความสุขในกระแสคำพูดนั้น

คนที่ “ยอมได้” กระทั่งเลิกกันก็ได้ เพียงแค่ขอให้อีกฝ่ายมีความสุขนั้น
จะไม่ใช่คนที่งี่เง่าเลย จะไม่น้อยใจง่าย จะไม่เรียกร้อง

คนแบบนี้ รักเพื่อรักจริงๆ คือบอกตัวเองเอาไว้แล้วว่า แค่ให้มีคนนี้อยู่ในชีวิต เราจะยอมทุกอย่าง
จะไม่ทำเรื่องขัดใจเขา จะไม่ทำให้เขาอึดอัดใจ จะไม่ทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ

_กรณีของเขา ในสายตาคุณ
คุณต้องการให้เขาดีกับคุณ แบบคนเดิม ที่คุณเคยตกหลุมรักเมื่อสี่ปีที่แล้ว
ยิ่งนานไป เขายิ่งเปลี่ยน คุณจึงรู้สึกไม่มั่นคง และ หวาดหวั่น กลัวว่าวันหนึ่ง รักดีๆที่เคยมี จะหายไป

เมื่อทะเลาะกัน ที่คุณเงียบไม่ใช่เพราะ ”ยอม” แต่เพราะ “ทน”
ขีดจำกัดมันจึงมี
เมื่อมากขึ้นเรื่อยๆ คุณจึงรู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหว
เมื่อย้อนไปมองที่ต้นเหตุ คุณก็รู้สึกว่า คุณเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว

ยิ่งตอกย้ำ ว่า เขาเปลี่ยนไป
ยิ่งสงสัยในตัวเอง หรือคุณจะไม่ใช่ ความสุขของเขาอีกต่อไปแล้ว

ความน้อยใจ จึงออกมาในคำที่ว่า ขอจากไป เพื่อให้เขามีความสุข

...

คำถามว่า ใครผิด ใครถูก จึงไม่ใช่สาระสำคัญอีกต่อไป
ควรจะถามตัวคุณ และเขา ว่าความสัมพันธ์ต่อจากนี้ จะมีความสุขร่วมกันได้อย่างไร

หากยังทำตัวน่ารำคาญในสายตาเขา เขาจะไม่มีวันกลับมารัก และดีด้วยเหมือนเดิม
(หรือต่อให้ทำดี เขาก็อาจจะไม่รัก และดีด้วยเหมือนเดิม เพราะมีปัจจัย “เบื่อ” มาแทนที่ความเสน่หา)

ความน้อยใจน่ะ จะเป็นอาวุธชนะใจเขาได้ ก็ตอนใหม่ๆ ที่เขายังไม่ได้ครอบครองเท่านั้น
ได้มาแล้ว เก่าแล้ว เขาไม่รู้สึก ว่าจะต้องเอาใจไปเพื่ออะไร เขาไม่อยากเหนื่อยใจตรงนี้

จุดนี้แหละ ที่คุณต้องถามตัวเอง ว่าจะทนอยู่แบบนี้ไหวไหม
ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง ... ว่ายังอยากอยู่กับคนนี้ไหม คุณจะมีความสุขไหม ?

เมื่อถามตัวเองตรงๆ ด้วยคำถามที่ถูกจุด
มันจะคลายความคับข้องใจที่คุณมี และ ทางออกจะเด่นชัดขึ้นมาในใจเองค่ะ