ก่อนแต่งงานและมีลูกฉันอยากใช้ชีวิตให้นานๆ อยากเที่ยวรอบโลกกับครอบครัวกับลูกที่เป็นเหมือนเพื่อน ใช้ชีวิตอิสระ อยู่อย่างไร้ความเครียด ความทุกข์ที่มันต้องทำลายจิตใจตลอดๆ
แล้วทุกอย่างกลับตรงกันข้าม
มาวันหนึ่งเมื่อฉันต้องอยู่ในสภาวะที่รู้ตัวเองตลอดเวลาว่ากำลังป่วยเป็นโรคซึมเศร้าที่เอาจริงๆก็คือไม่อยากหลอกความรู้สึกของตัวเอง
เหตุอันเนื่องมาจากสภาวะที่ไร้แรงบันดาลใจในการมีชีวิตอยู่ต่ออย่างไรให้มีความสุข มันมองไม่เห็นหนทาง
เหมือนร่างกายที่ไร้วิญญาณ
ในชีวิตฉันยังเหลือคนที่น่าเป็นห่วงและฉันต้องดูแลคือพ่อและแม่ชราของฉันซึ่งฉันเป็นลูกคนเดียวและลูกน้อยวัย 4 ขวบของฉัน ฉันตั้งมั่นในใจตัวเองว่าฉันจะดูแลพ่อแม่วัยชราจนท่านถึงวาระสุดท้ายของชีวิต เพราะท่านไม่มีใครเป็นที่พึ่งทั้งด้านการเงินและการดูแลความเป็นอยู่ ส่วนลูกของฉันฉันอยากสอนและสร้างเกราะป้องกันให้เขาจนเขาโตพอที่จะออกไปใช้ชีวิตได้ด้วยตัวเอง ลูกเองก็จะได้ไม่ต้องมาดูแลแม่ชราแบบฉัน และออกไปมีชีวิตที่อิสระไม่ต้องห่วงใคร
ณ ตอนนี้พ่อแม่ชราและลูกคือสิ่งเดียวที่ฉันยังห่วงและคอยห้ามใจตัวเองไว้อย่าคิดสั้น
สิ่งที่ฉันภาวนาอย่าให้มันเกิดคืออย่ามีใครพรากลูกไปจากฉัน ลูกผู้ซึ่งฉันเลี้ยงและทนุถนอมมาอย่างดีมาก อาจจะอีก 20 ปีข้างหน้า ฉันจะทนกับอาการที่อยากลาจากโลกนี้ไปได้ไหวไหมแต่นี่คือความตั้งใจและวิถีทางการลาจากโลกใบนี้