คืนจันทร์เสี้ยว ใจเต็มดวง สายลมลวงพัดผ่านใจ ไกลออกไปในเงาจันทร์
สะพานข้ามจันทร์ หรืออาจเป็นสะพานข้ามใจในคืนเหงา
ปลายสะพานหายไปเงาแห่งหมู่ดาว ฟากฟ้าพราวตัดเงาใจไปข้ามจันทร์
ในเงาจันทร์ ในคืนจันทร์ทอแสงใจ นิ้วมือเด็กชายเกี่ยวก้อยเรียวนิ้วนางเด็กหญิง
บนสะพานข้ามดาว และการถักทอสายใจ
"เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"
เพียงอยู่ด้วยกัน คำมั่นสัญญา สายตาของทั้งคู่ยิ้มสดใส จ้องมองเข้าไปในใจของกันและกัน
ในใจอันขาวสะอาด นิ้วมือไม่ได้เกี่ยวเพียงนิ้วมือ แต่เกี่ยวกระชับสายไยของใจสองดวง
วันเวลาผันผ่านไป
บนสะพานข้ามดาวชายหนุ่มและหญิงสาวจับมือกัน สายตามองบนฟากฟ้าดาราราย มือยังกุมกันแน่น ราวไม่มีวันพรากจากกัน
"เรารักกันใช่ไหม"
เสียงหวานใสถามพรัอมนัยน์ตาเป็นประกาย ทำให้ชายหนุ่มตอบอย่างมั่นใจว่า
"ใช่แล้ว เราจะรักกันจนวันตาย" จนวันตาย..มือจับกันมั่นราวจันทร์ประสานใจ ทั้งที่วัยกำลังจะร่วงโรยรักในไม่ช้า
ใช่แล้ว,,, ความตายจะกำเนิดเกิดเอง ให้กับสิ่งใหม่ ชีวิตใหม่
วันเวลาผันผ่าน
ชายชราและ หญิงชรายืนกุมมือกัน บนสะพานข้ามดาว ในสายตาอบอุ่นของแสงจันทรา
"เรายังรักกันอยู่ใช่ไหม"
เสียงชายชราพูดขณะโอบกอดหญิงชรา หากอ้อมกอดนั้นผ่านไปในความว่างเปล่า มือซึ่งเกาะกุมกันเหมือนสัมผัสแผ่วเพียงลมหายใจของสายลม บนสะพานข้ามดาว สัมผัสความรักอันเยือกเย็นโดยร่างกายไม่อาจรับรู้ได้เลย ทั้งสองชักชวนกันชมจันทร์ บนฟ้าดาราไกล
"ใช่ เราจะรักดันตลอดไป"
จนวันนี้ไม่มีใครบนสะพานข้ามดาว
ไม่มีหญิงชราไม่มีชายชรา ไม่มีร่างของบุคคลใดให้เห็น มีเพียงเสียงกระซิบจากสายลม
และร่างอันไร้ตัวตน ร่างซึ่งไร้ตัวตนในโลกแห่งความเป็นจริง หากกลับสว่างกระจ่างชัดเจนในหัวใจ
"ตอนนี้ฉันมีเพียงจิตวิญญาณไร้ตัวตน คุณยังจะรักฉันไหม"
"ผมรักคุณเสมอ รักตลอดไป เท่าที่มีลมหายใจ"
วินาทีนั้นสายลมและจันทรารวมทั้งบนฟ้าดารารายคล้ายเข้าใจว่ารักนิรันดร์ ไม่มีจริง สิ่งที่มีจริงและเป็นไปได้คือ ลมหายใจของความรัก ที่จะขาดหายไปในลมหายใจสุดท้ายของชีวิต
สายลมไม่เคยพัดพาไปถึงสุริยันจันทราหรือฟากฟ้าดาราราย ลมหายใจแห่งรักก็ไม่เคยสนใจลมรักลวง
แต่ที่ห่วงคือลมลวงร้ายจะพัดใจรักพลัดพรากหาย ไปจากกัน
"เราจะรักกันตลอดไปใช่ไหม" ชายหนุ่มพูด แม้ว่ามือแห่งความรู้สึกที่ยื่นออกไปโอบกอดหญิงสาวจะพบกับความว่างเปล่า บนสะพานข้ามดาวซึ่งจมปลายสะพานอยู่ในเงาจันทร์ แต่ใจไม่ได้เหงาอ้างว้างเลยสักนิดเพราะในความว่างเปล่าของอ้อมแขน เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ความรัก ตัวตนเธอไม่ห่างไปจากเขาเลยสักเสี้ยวลมหายใจ
หญิงสาวไม่ตอบ เพียงหันมายิ้มอยู่เช่นนั้น แล้วร่างอันไร้ตัวตนค่อยเลือนหายไปกับความมืดดำซึ่งคลี่ลงมาปกคลุมตลอดกาล
จบแล้ว
ฟากฟ้า...ดาราราย
สะพานข้ามจันทร์ หรืออาจเป็นสะพานข้ามใจในคืนเหงา
ปลายสะพานหายไปเงาแห่งหมู่ดาว ฟากฟ้าพราวตัดเงาใจไปข้ามจันทร์
ในเงาจันทร์ ในคืนจันทร์ทอแสงใจ นิ้วมือเด็กชายเกี่ยวก้อยเรียวนิ้วนางเด็กหญิง
บนสะพานข้ามดาว และการถักทอสายใจ
"เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"
เพียงอยู่ด้วยกัน คำมั่นสัญญา สายตาของทั้งคู่ยิ้มสดใส จ้องมองเข้าไปในใจของกันและกัน
ในใจอันขาวสะอาด นิ้วมือไม่ได้เกี่ยวเพียงนิ้วมือ แต่เกี่ยวกระชับสายไยของใจสองดวง
วันเวลาผันผ่านไป
บนสะพานข้ามดาวชายหนุ่มและหญิงสาวจับมือกัน สายตามองบนฟากฟ้าดาราราย มือยังกุมกันแน่น ราวไม่มีวันพรากจากกัน
"เรารักกันใช่ไหม"
เสียงหวานใสถามพรัอมนัยน์ตาเป็นประกาย ทำให้ชายหนุ่มตอบอย่างมั่นใจว่า
"ใช่แล้ว เราจะรักกันจนวันตาย" จนวันตาย..มือจับกันมั่นราวจันทร์ประสานใจ ทั้งที่วัยกำลังจะร่วงโรยรักในไม่ช้า
ใช่แล้ว,,, ความตายจะกำเนิดเกิดเอง ให้กับสิ่งใหม่ ชีวิตใหม่
วันเวลาผันผ่าน
ชายชราและ หญิงชรายืนกุมมือกัน บนสะพานข้ามดาว ในสายตาอบอุ่นของแสงจันทรา
"เรายังรักกันอยู่ใช่ไหม"
เสียงชายชราพูดขณะโอบกอดหญิงชรา หากอ้อมกอดนั้นผ่านไปในความว่างเปล่า มือซึ่งเกาะกุมกันเหมือนสัมผัสแผ่วเพียงลมหายใจของสายลม บนสะพานข้ามดาว สัมผัสความรักอันเยือกเย็นโดยร่างกายไม่อาจรับรู้ได้เลย ทั้งสองชักชวนกันชมจันทร์ บนฟ้าดาราไกล
"ใช่ เราจะรักดันตลอดไป"
จนวันนี้ไม่มีใครบนสะพานข้ามดาว
ไม่มีหญิงชราไม่มีชายชรา ไม่มีร่างของบุคคลใดให้เห็น มีเพียงเสียงกระซิบจากสายลม
และร่างอันไร้ตัวตน ร่างซึ่งไร้ตัวตนในโลกแห่งความเป็นจริง หากกลับสว่างกระจ่างชัดเจนในหัวใจ
"ตอนนี้ฉันมีเพียงจิตวิญญาณไร้ตัวตน คุณยังจะรักฉันไหม"
"ผมรักคุณเสมอ รักตลอดไป เท่าที่มีลมหายใจ"
วินาทีนั้นสายลมและจันทรารวมทั้งบนฟ้าดารารายคล้ายเข้าใจว่ารักนิรันดร์ ไม่มีจริง สิ่งที่มีจริงและเป็นไปได้คือ ลมหายใจของความรัก ที่จะขาดหายไปในลมหายใจสุดท้ายของชีวิต
สายลมไม่เคยพัดพาไปถึงสุริยันจันทราหรือฟากฟ้าดาราราย ลมหายใจแห่งรักก็ไม่เคยสนใจลมรักลวง
แต่ที่ห่วงคือลมลวงร้ายจะพัดใจรักพลัดพรากหาย ไปจากกัน
"เราจะรักกันตลอดไปใช่ไหม" ชายหนุ่มพูด แม้ว่ามือแห่งความรู้สึกที่ยื่นออกไปโอบกอดหญิงสาวจะพบกับความว่างเปล่า บนสะพานข้ามดาวซึ่งจมปลายสะพานอยู่ในเงาจันทร์ แต่ใจไม่ได้เหงาอ้างว้างเลยสักนิดเพราะในความว่างเปล่าของอ้อมแขน เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ความรัก ตัวตนเธอไม่ห่างไปจากเขาเลยสักเสี้ยวลมหายใจ
หญิงสาวไม่ตอบ เพียงหันมายิ้มอยู่เช่นนั้น แล้วร่างอันไร้ตัวตนค่อยเลือนหายไปกับความมืดดำซึ่งคลี่ลงมาปกคลุมตลอดกาล
จบแล้ว