ตั้งเเต่เด็กๆ อยู่ ป.1 ผมก็เล่นบอลมาตลอด 

มีบอลเป็นเพื่อน เเบบเดียวกับไอดอล สึบาสะ 

....... 

มีทัวนาเม้น เเข่งขันมากมายตั้งเเต่เด็ก 

ตะเเวนเตะบอลต่างถิ่น สนามบอลที่ไม่เคยรู้จัก 

สนามในป่า 

สนามในเขา 

สนามในชนบท

สนามในกรุงเทพ ซอยเเคบๆ พื้นที่สาธารณะ

เล่นในมหาลัยที่ไม่ใช่มหาลัยตัวเองก็เคย 

บุกไปเล่นในถิ่นนักเลงอาชีวะ

นักเลงขาสั้น 

บอลฟุตซอล

....

เเต่ละที่มีฟามโหดไม่เหมือนกัน 

เเต่ไม่เคยบาดเจ็บหนักๆสักที 

มีก็ไปเล่นวิ่งเเข่งกะเพื่อนที่ชายหาด เอ็นเข่ายืด พักไปหลายเดือน เเค่นั้น 

.....

นึกๆดู ฟุตบอลก็เป็นกีฬาที่เสี่ยงหน้าเเหกขาหักสุดเเล้ว   

เพื่อนผมล้มเอาฟันลง ผมก็ไม่เข้าใจว่า เอาฟันไปรับน้ำหนักตัวทำไม  ทำให้ฟันหน้าหลอไปสองซี่  (สนามปูน)

อีกคนล้มตอนเเข่งบอล เข่าบิด ต้องไปเป็นเพื่อนสนิทกะไม้ค้ำยัน เป็นเดือนๆ 

เพื่อนอีกคน เล่นบอลตอนกลางวัน หลังกินข้าวเที่ยงที่โรงเรียน อยู่ๆเพื่อนก็ลงไปดิ้นที่พื้น  เเถมขู่จะกัดลิ้นตัวเองอีก สมัยนั้นยังไม่มียาบ้าด้วย วิเคราะห์จากท่าทางลีลาการดิ้นเเล้ว  เพื่อนๆลงมติว่า เป็น ลมชัก

 อีกเยอะที่เห็นสิ่งมีชีวิตที่เล่นบอลได้ เเล้วได้รับเจ็บหนักๆ จนต้องหามออก

ผมเห็นมาเยอะมากๆ  เเต่โชคดีคือ ผมกลับไม่เคยเป็นอะไรเลย 

ทั้งๆที่การเล่นของผมเสี่ยงการโดนกระทืบสุด  ( ขี้เลี้ยง )

มีบ้างเเค่ซ้นๆ ตะคริวกิน เเผลถลอก 

............

ในที่นี้เคยเจ็บหนักๆเพราะฟุตบอลไหม กีฬาอื่นก็ได้