เราโดนคุกคามตลอดชีวิตส่วนใหญ่ก็คนใกล้ตัว ครั้งแรกคือลูกของญาติเขาข่มขืนเราตอนนั้นเราอยู่อนุบาลอยู่เลยเราก็ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรแต่ตอนนั้นขัดขืนมากเพราะมันเจ็บมากเขาทำแบบนี้จนเราอยู่ป.2เราโดนเขาเอานิ้วสอดใส่แล้วเอามายัดปาดเราแถมเขายังเอาเพื่อนอีกคนมาทำแบบนี้กับเรา เราเลยขัดขืนเตะปากเขาแล้วหลุดออกมาได้ ก็เลยไปบอกพ่อของเขาจากนั้นพ่อเขาก็บอกเราสำออยเรา ตอนนั้นคือแบบจิตใจคือโครตแย่มากไม่ใช่รอบสองรอบแต่ทุกครั้งที่แม่เอาเราไปไว้บ้านเขา เราไม่ได้บอกแม่เพราะเรากลัวมากเราไม่กล้าพูดกับใครเลยพ่อแม่เขาก็บอกแม่เราว่าเขาแกล้งเฉยๆเรามันสำออยเรียกร้องความสนใจคือแบบตอนนั้นป.2-3ก็ไม่มีใครเชื่อคำพูดหรอก จนเราลืมแล้วก็ใช้ชีวิตปกติเจอหน้ากันก็ปกติเพราะตอนนั้นคิดว่าเขาอาจจะยังไม่มีวุฒิภาวะมากพอเราเลยปล่อยไม่บอกใคร แล้วชีวิตเราก็ไม่ปกติอีกเลยเราเกลียดผู้ชายทุกคนจิตใจเราจะคิดว่าทุกคนที่เป็นผู้ชายจะเป็นแบบเขาเราตีตัวออกห่างผช.ทุกคนขนาดเพื่อนผชในห้องเรายังไม่กล้าพูดด้วยเลยเรากลัวเขาจะทำกับเราแบบที่เราเคยโดน และอีกครั้งตอนม.2เราชอบแต่งตัวใส่กระโปรงใส่ขาสั้นแล้วเราไปร้านค้ากับแม่มันมีลุงคนหนึ่งยืนจ้องขาเราจากด้านหลังเดินมาอีก1ก้าวคือชิดเราแล้วอะ เราเลยบอกให้แม่รีบๆแม่ก็ทำตัวช้าเราไม่ไหวแล้วสมองมันคิดแต่เรื่องที่เคยโดนทำตอนอนุบาลตอนนั้นประสาทมากตะโกนให้แม่รีบไปแล้วแม่ก็ขับรถไปจอดข้างถนนแล้วโทรถามพ่อว่าจะกินอะไรแล้วลุงคนนั้นปั่นจักรยานตามมาเราสติแตกตะโกนบอกให้แม่รีบๆไปเรากรี๊ดด้วย ลุงคนนั้นแม่รู้จักเขาเป็นญาติ คือเป็นใครก็ไม่ควรให้อยู่ชิดลูกตัวเองขนาดนั้นแถมมองขาลูกตัวเองอีก(กระโปรงสั้นประมาณบนเข่า) จากนั้นจิตใจยิ่งแย่ลงเราวิตกไปทุกอย่างกลัวผู้ชายด้วยช่วงม.1เพื่อนผช.คนหนึ่งนึกว่าเราเกลียดเขา เขาเลยเกลียดเราด้วยไม่ใช่ไรหรอกเรากลัวผู้ชายมากเลยเราเลยเดินเว้นระยะห่างจากผช.มาก จนมีอีกครั้งเราอยู่บ้านใส่กางเกงขาสั้นแล้วนอนอยู่ในบ้านจู่ๆมีลุงข้างบ้านเปิดประตูมาแล้วถามหาพ่อเราเข้ามาในบ้านด้วยแล้วมองมาที่เราที่นอนเราและมองรอบข้างอีกเรากลัวมากหลังจากลุงออกไปเราร้องไห้หนักมาก ตอนเย็นจะเล่าให้พ่อแม่ฟังก็พูดไม่ออกพ่อแม่เลยคิดว่าเราเครียดเรื่องสอบเข้าม.4เลยไม่สนใจอะไรเรานั่งร้องไห้เป็นชม.(ทุกครั้งที่ร้องไห้ไม่เคยมีพ่อแม่มาปลอบเลยทุกคนจะทำเป็นว่าเราไม่มีตัวตนแล้วรีบเดินหนี) แล้วหลายวันเลยลุงเขาชอบมองจากบ้านเขาแล้วมองมาที่บ้านเราออกไปทีไรจะเจอเขามองมา เรากลัวมากไม่กล้าออกบ้านเลยและวันนี้เราจะออกไปทอดเฟรนช์ฟรายนอกบ้านเราเห็นลุงเขากำลังเช็ดรถแล้วมองมาที่เราคือเช็ดรถก็มองรถสิแล้วเราอยู่หลังบ้านนะมันมีรถยนต์พ่อจอดบังอยู่เขามองลอดผ่านมาเรากลัวเลยรีบเข้าบ้านแล้วรอ10นาทีเลยออกไปอีกรอบก็เห็นเขามองมาอยู่อะคือโครตน่ากลัวเรารีบเข้ามาร้องไห้ในบ้านเลยจิตใจตอนนี้เราไม่ปกติแล้วแถมพ่อแม่ไม่เคยรู้อีกขนาดผ่านมา8ปีเรายังจำตอนโดนคนข่มขืนเลยเราไม่อยากเป็นผญ.แล้วเราไม่อยากให้คนมองเรา เราแค่ชอบแต่งตัวใส่กระโปรงใส่กางเกงมันไม่ใช่ความผิดเรามันอยู่ที่คนมองคนกระทำ เราอยู่บ้านเราโนบราเราไม่ผิดอันนี้มันห้องเรามันบ้านเรา จนเรากลัวพ่อตัวเองด้วยพ่อชอบกินเหล้าเรากลัวมากเราเครียดมากจะสอบแล้วก็เอาสิ่งพวกนี้ออกจากหัวไม่ได้(เลยมาระบายให้คนในพันทิปอ่านกันอาจจะช่วยได้บ้าง) เราจะสอบแล้วไม่มีสมาธิเลยแถมคนที่ข่มขืนก็อยู่บ้านเดียวกับลุงคนที่ชอบจ้องอีก 
เรารู้ว่าเราคิดมากแต่มันช่วยไม่ได้มันฝังใจมากเรากลายเป็นคนเก็บตัวจากที่เคยร่าเริงก็เริ่มกลายเป็นคนที่เศร้าตลอดเวลาชีวิตโครตซวย ทั้งเพื่อน ทั้งครอบครัว คนรอบข้าง เรื่องสอบเรื่องเรียนต่อ เรื่องเงิน ทุกเรื่องอะเด็กแบบเราไม่ควรมาเจอเรื่องแบบนี้เลยมันเจ็บใจมากมันไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาคิดอะไรขนาดนี้เลยไม่อยากตายเลยไม่อยากจะโตเลย
*เขียนผิดพลาดตรงไหนขออภัยนะคะ*