point คือ หลายๆคน รวมทั้งคนที่บ้านจะพูดกับเราบ่อยๆว่า ทำไมไม่ติดต่อไปบ้าง หายเงียบไปเลย บ้านก็ไม่กลับ บลาๆ เราคิดว่าทุกคนก็เป็นกันแหล่ะ แต่พอไปคุยกับเพื่อนเพื่อนบอกว่าไม่ปกตินะ เพื่อนก็เลยเริ่มบอกว่ารู้สึกว่าเราปิดกั้นตัว สนิทกันมาตั้งนานแต่มันก็ยังรู้สึกว่าเข้าไม่ถึงเรา เหมือนในความสนิทนั้นเราก็ยังมีกำแพง ขอบเขตของความสนิท และก็จริงค่ะ พอเราจะสนิทกับใครสักคนอยู่ๆเราก็รู้สึกไม่ปลอดภัย รู้สึกว่าควรตั้งกำแพงขึ้นมาอีก และเราก็มีความสบายใจในการอยู่คนเดียวมากๆเลยค่ะ ไม่ได้ติดต่อที่บ้าน ไม่ได้กลับบ้านเราก็ไม่รู้สึกว่าเราขาดอะไร กลับมีความสุขด้วยซ้ำ กลับกันคือพออยู่ในที่คนเยอะๆ หรือต้องออกไปไหนข้างนอกเรากลับรู้สึกไม่สบายใจเลยค่ะ เหมือนพื้นที่ปลอดภัยของเราคือที่ที่เราอยู่ เราเป็นคนติดห้องมาก ไม่ออกไปไหนเลยยังได้ ไม่คุยกับใครเลยก็ไม่มีปัญหา พอเป็นแบบนี้นานๆเข้าเรากลับเริ่มชอบการอยู่คนเดียวเงียบๆ ไม่ติดต่อใคร ยิ่งช่วงโควิดแบบนี้ทำให้เราปลีกวิเวกไปเลยค่ะ ครอบครัวก็ไม่ค่อยติดต่อด้วย เสียงโทรศัพท์ก็เริ่มรำคาญ ไม่เปิดแม้กระทั่งระบบสั่น เราเริ่มกลัวว่าตัวเองจะมีปัญหาทางจิตหรือเปล่า