ขอเล่าแบบย่อๆเนอะ คือตอนนั้นเราเด็กน่าจะอยู่อนุบาลอะไรนี่แหละค่ะจำไม่ได้แต่ตอนนั้นจำได้ว่าเรารู้ว่าอะไรคืออะไร คือน้าของเราคนหนึ่งติดเหล้ามากแต่เราก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาดื่มเหล้าไปเป็นขวดแต่ก็ใจดีกับเรามาตลอดถึงแม้ว่าจะเมาหนักเขาให้เราเล่นเกมเขาสอนทุกอย่างว่าต้องทำยังไงอะไรยังไง พาเรานั่งรถเล่นอีกตั้งหากทุกครั้งที่เจอ เราก็จะไปหยอกล้อเขาตลอด แต่ไม่นานมานี้พ่อบอกเขาเสียแล้วแล้วพาเราไปงานศพ ตอนนั้นเรารู้และเห็นแล้วก็ถามพ่อไปว่า พ่อน้า....เขาเป็นอะไรเสียหรอ พ่อก็บอกว่าดื่มเหล้าไงลูกประมาณนี้ เรารู้เสร็จก็โอเคแล้วก็อยากกลับบ้านเร็วๆมากกว่าที่จะสนใจงานศพของน้า พอโตขึ้นมาหน่อยตอนนั้นน่าจะอายุ12มั้ง ญาติทางจังหวัดนครสวรรค์เสียซึ่งเป็นคุณตาเขาเคยซื้อขนมถ้วยมาให้กิน แต่เราก็แบบยังไงดีอ่ะก็ขอบคุณแค่นั้น แล้วทีนี้พอเรากลับต่างจังหวัดผ่านไปเดือนกว่าๆ ทางบ้านเขาโทรมาบอกกับพี่สะใภ้ว่าเสียแล้วนะคุณตา เรารู้ข่าวแล้วแต่เราจำชื่อเขาไม่ได้จนเรานึกได้ว่าออคนที่ซื้อขนมมาให้กินนี่เองเราไปงานศพเขา แล้วก็นิ่งเหมือนเดิม อยากกลับบ้านเช่นเคยเราไปก็แทบไม่ได้รู้สึกเสียใจสักเท่าไหร่ พอสักพักเราเบื่อก็ออกไปเล่นข้างนอกจะเป็นสนามเด็กเล่นแล้วก็มีโรงเรียนซึ่งคนอื่นก็ต่างเสียใจจากการที่แกจากไปเพราะเป็นคนดีอีกด้วย แบบนี้จะบาปมั้ยคะคือเรารู้สึกเฉยๆมากกับเรื่องอะไรแบบนี้เรามองว่าแบบก็ปกติถ้าเป็นเราสักวันก็ต้องดับลงตามเวลเราคิดได้แค่ว่า ร้องไห้ไปแล้วได้อะไรเพราะว่าแบบเขาคงไม่ได้รับรู้ความรู้สึก เราไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมถึงร้องไห้ขนาดนั้นกันเข้าใจว่าแบบเสียใจ แต่มันเปล่าประโยชน์ทำชีวิตประจำวันของเราให้ดีน่าจะโอกว่า เป็นแบบนี้แปลกมั้ยคะ?