ผมอยากแชร์เรื่องราวของคืนหนึ่งที่ผมไม่มีวันลืม… คืนที่พ่อจากไป
10กว่าปีที่ผ่านมา

คืนนั้น พ่อเพิ่งกลับมาจากดื่มเหล้า พอถึงห้องก็เข้านอน แต่พอช่วงกลางดึก พ่อหิวข้าว เลยบอกแม่ว่าจะออกไปซื้อมาม่า แม่ให้เงินแล้วก็กลับไปนอน แต่ยังรอพ่อกลับมา
•|ด้วยความที่เป็นห้องพักพนักงาน ตอนกลางคืนประตูรั้วเหล็กจะปิดและล็อคไว้ เพื่อที่พ่อผมจะออกไปได้คือต้องปีนออกไป|•
เวลาผ่านไปนาน พ่อยังไม่กลับ แม่เริ่มเป็นห่วง ลุกขึ้นมาตามหา เดินไปรอบ ๆ ตึก หลายรอบ เรียกหาพ่อแต่ไม่มีเสียงตอบ จนกระทั่งประมาณตี 3 แม่ได้ยินเสียงแผ่ว ๆ เหมือนมีคนเรียก เลยเดินตามเสียงไป แล้วก็เจอพ่อ…
ภาพที่แม่เห็นในตอนนั้นคือ พ่อห้อยหัวลงจากรั้ว เสื้อไปเกี่ยวติดอยู่ ทำให้กลับตัวขึ้นไม่ได้ แม่ตกใจสุดขีด รีบไปเรียกคนมาช่วย ทุกคนช่วยกันดึงพ่อลงมา ตอนนั้นพ่อยังพูดได้ แต่เสียงเบามาก พอเอาลงมาได้ไม่นาน เขาก็หมดสติไป
แม่รีบโทรเรียกกู้ภัย พวกเขาบอกให้ทำ CPR แต่ไม่มีใครทำเป็น ทุกคนตกใจและทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองพ่อที่นอนนิ่งๆตรงหน้า จนกระทั่งกู้ภัยมาถึง พวกเขาพยายามช่วย แต่สุดท้ายก็ไม่ทัน…
ผมจำได้ว่า คืนนั้นแม่ปลุกผมขึ้นมาถามว่าพ่อกลับมาหรือยัง ผมบอกว่าไม่เห็น แม่เลยออกไปตามหา จนกระทั่งเจอและเอาพ่อลงมาได้ ในตอนที่พ่อ หมดสติไปแล้ว แม่รีบปลุกผมกับน้องให้ไปดู ตอนนั้นน้องร้องไห้หนักมาก ในขณะที่ผมยืนเฉย ๆ ไม่ได้แสดงอาการอะไรเลย
จนเช้า ผมยังแต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ ไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ผมไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง ตอนนั้นผมยังเด็ก แค่ ป.3 อาจจะยังไม่เข้าใจว่าคืนนี้จะเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล…
มันเป็นการสูญเสียที่ผมยังไม่สามารถเติมเต็มได้จนถึงทุกวันนี้