คือเราเป็นคนที่ชอบทำในสิ่งที่เราชอบ เราสักมาคือเราสักชื่อเราตรงหน้าอกไม่ระวังเขาเลยเห็นเรากลัวมาก เราไม่อยากโกหกใครหรอกรู้ว่ามันผิดแต่สิ่งที่เราทำมันอาจจะเป็นหนทางเดียวที่ทำให้เรารุ้สึกไม่โดนด่าหรือทำร้าย เราเคยมีปัญหากับครอบครัวบ่อยมากปรึกษาแพทเภสัรครูอาจารย์หลายรอบระบายก็ไม่เป็นผลดี พ่อเราเป็นคนที่อารมร์ร้อนมากไม่ได้ดั่งใจก็จะด่าแรงมาก เราเก็บกดอดทนมาตลอดไม่เคยพูดตรงๆเพราะรู้นิสัยพ่อตัวเองดีว่าถ้าพูดไปอาจจะมีผลตามมา มีครั้งหนึ่งเขาเคยด่าเราแรงมากด่าเรา "แรดเดี๋ยวก็มีคนพาไปเป็นมันโง่ไม่ทันคน" ด่าเราสารพัดทนไม่ได้แต่ต้องเก็บไว้ในใจ เราโดนเขาตบหัวหลังมือตบ2-3รอบ จนเรารู้สึกไม่ไหวแต่ทำได้แค่ร้องไห้ เราก็มีเหตุของเราแต่ทำไมผู้ใหญ่แบบเขาไม่เคยเข้าใจเราเลย เหมือนเขาให้แค่เราตั้งใจเรียนไปวันๆเด็กยังไงก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำ เราพยายามเรียนให้ได้เลขตัวเดียวไม่ให้มีเลขสองตัวมาตลอดซึ่งเราก็ทำได้ไม่เคยดองงานมีความรับผิดชอบ ช่วยงานบ้านตามหน้าที่ของตัวเองแต่ทำไมเราถึงเรียกร้องอะไรบ้างไมได้เลย เหมือนเด็กที่ถูกกักขังไว้แค่ในกรอบห้ามแม้แต่จะทำผิดหรือกล้าลองดี ไม่สนับสนุนกับสิ่งที่เราชอบ เราทำผิดหน่อยก็บอก ไม่ต้องเรียแล้วออกมาทำมาหา-หาผัวดีกว่าไหม เราอยากจะตะโกนออกไปใส่หน้าแต่ก็ทำได้แค่อดทน ผู้หญิงแบบเราอดทนกับคำว่าครอบครัวมามากแล้วมันเหนื่อยจนสู้ไม่ไหว โดนทำร้ายกายและจิตใจมามากจนตัวเองรู้สึกไร้ค่าเหมือนเป็นเครื่องทดลองการโดนกระทำหรือจิตใจ ตั้งแต่เรารุ้เลยว่าพ่อของเราหน้ากลัวทำให้ภาพจำในตอนเด็กมันฝั่งใจและเป็นปมเรามาตลอด เคยทำร้ายแม่ต่อหน้าเรา เวลาทะเลาะกับแม่พ่อจะพาเราไปที่คาราโอะเกะ หรือรีสอท เป้นภาพที่เราต้องมองร้องไห้ไปเด็กเวลาเห็นมันก็จำมาตลอดจนทำให้เรารู้ว่าเราไม่เคยรักเขาเลย ควรแก้ยังไงได้บ้างหรือเราต้องเขียนจจดหมายถึงก่อนจะไปเขาถึงจะเข้าใจเรา555