เราเหนื่อยกับชีวิตมาก แทบไม่มีแรงจะสู้ต่อแล้ว เราอยากตายมากๆ เราเหนื่อย เราท้อแต่หันหน้าไปหาใครไม่เจอเลย มันเหมือนมีแค่เราที่พยายามระบายให้คนอื่นฟัง แต่ผลที่ได้ไม่ใช่คำปลอบใจ ไม่ใช่กำลังใจแต่มันคือการเมิน เรามักจะโดนด่าโดนว่าตลอด บางครั้งก็โดนไล่เขาพูดว่าเมื่อไหร่จะตายๆไปสักที กูจะได้สบายบ้าง เราโดนแบบนี้มาตั้งแต่ปฐมเรามีปัญหาอะไรเราหันหน้าคุยกับใครไม่ได้เลย ตอนนี่เราปี 3 เราพยายามสู้มาตลอดไม่เคยขอเงินสักบาท มีแต่เข้ามาขอเรา จนตอนนี้เราหมดทุกอย่างจิงๆ เราเหมือนคนนอก เราเป็นพี่คนโตต้องรับผิดชอบแทบทุกอย่าง ค่าไฟ ค่าเน็ต ของทุกอย่างที่เรามีเราต้องหาเองทั้งนั้น ไม่เคยขอใครสักบาท แต่ตอนนี้เราไม่ไหวแล้ว เราเหมือนตัวคนเดียว เราไม่สบายก็ต้องดูแลตัวเอง หายาให้ตัวเอง เช็ดตัวให้ตัวเอง เราเคยไม่สบายหนักๆอยู่ 3-4 ครั้ง ทุกครั้งเราต้องพยายามทำตัวเข้มแข็งทั้งๆที่เราไม่ไหว เราเหนื่อยมาก เราไม่อยากอยู่แล้ว มันเหนื่อยมากจิงๆ เราทนมาเป็น 10 ปี ตลอดเวลาที่ทนเราคิดเรื่องตายตลอด ทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องเงิน เรื่องเรียน เรื่องความรู้สึกที่มีให้ครอบครัวมันหมดไปตั้งนานแลัว อยากพักบ้าง

เราอยากตายแต่เรากลัวเจ็บ เราอยากรู้ว่ามีโรงพยาบาลไหนที่เขาสามารถฉีดยาที่ทำให้หัวใจหยุดเต้นได้บ้าง เราจะมอบร่างกายให้หมดทุกส่วน ไม่เดือดร้อนให้ใครมาทำศพให้