ขอให้อ่านเรื่องของเราจนจบได้นะคะอาจจะยาวหน่อยแต่ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาอ่านกัน เราเป็นคนที่ดื้อมากคนในครอบครัวพูดอะไรจะไม่ค่อยฟังมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะแม่เราจะเป็นคนคล้ายๆไบโพร่าแต่ก็ไม่เคยพูดกับเขาตรงๆนะคะแม่จะเป็นคนที่พูดหรือต่อว่าเรามาแรงๆตั้งแต่เด็กด้วยคำพูดที่แรงมากอย่างคำว่า หน้า อี ไรมากกว่านี้เยอะแยะเลยค่ะเขาจะดีก็ดีกะเรามากอารมณ์เขาจะขึ้นๆลงไม่มีใครที่สามารถรองรับอารมณ์เขาได้เท่าพ่อเราแล้วค่ะแล้วทุกๆอย่างก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแค่เด็กตอนนี้เราอายุ17นะคะครอบครัวเราจะมีปัญหากันภายในบ้านตลอด จนก็ไม่มีใครที่อยากจะอยู่บ้านหลังนี้รวมกับเรา เรารู้สึกว่าครอบครัวเรามันแย่มากๆไม่มีใครพร้อมรับฟังปัญหาเราได้จริงแม้กระทั่งเพื่อนหรือใครก็ตามที่เราอยากระบายกับเขา ตอนนี้เราดรอปเรียนนะคะเราก็ออกมาหางานทำแต่ด้วยที่ว่าเราอายุยังไม่ถึง18ปีเต็มมันหางานยากมากจริงๆค่ะแล้วด้วยวุฒิการศึกษาเราม3.ก็ไม่ได้ไปเอามาเพราะพ่อกับแม่ไม่ยอมไปจ่ายค่าเทอมให้จึงทำให้เราหางานทำที่ไหนก็ไม่ค่อยได้เพราะอายุยังน้อยวุฒิเราม3.เราก็ไม่มีแต่ก็ต้องโดนครอบครัวต่อว่าตลอดว่างานก็ไม่หาทำก็โดนว่าเกือบตลอดเลยค่ะหาว่าเราไม่เอาไหนต่างๆนาๆแต่ในใจก็คือเราอยากทำงานมากนะคะแต่ก็ติดปัญหาเรื่องแบบนี้ก็เคยพูดกะเขาว่าหาแล้วแต่อายุไม่ถึงเขาไม่ค่อยรับวุฒิการศึกษาม3ก็ไม่มีแต่กลับโดนว่า ว่ามันไม่เกี่ยวอย่ามาพูดแบบนี้ไม่ตั้งใจหางานเองก็ทำนองนี้อ่ะค่ะ เรามักจะไม่ค่อยอยากอยู่บ้านนะคะเพราะมักจะโดนดูถูกเหยียดหยามว่าไม่มีดีแบบคนอื่นเขาโดนทั้งป้า อา พ่อแม่ พี่สาวหรือแฟนพี่สาวเราก็มักจะโดนเขาพูดแซะตลอด เราก็เหมือนชีวิตวัยรุ่นคนนึงที่ไม่มีความสุขเลยเวลาได้กลับบ้านไปอยากออกมาอยู่ข้างนอกโดยที่ไม่ต้องมีพวกเขาอยู่ เคยคิดนะคะว่าเราเด็กไปเป็นเรื่องไร้สาระ แต่พอเอาเข้าจริงๆชีวิตจริงยิ่งกว่าในละครอีกค่ะคือถ้าไม่มีใครได้มาอยู่กับครอบครัวจะไม่มีทางรู้เลยว่าบ้านมันไม่มีความสุขแค่ไหน พี่สาวเราก็ได้ประสบณ์ความสำเร็จในเรื่องด้านขายของออนไลน์พอเขามีเงินหรือมีทุกอย่างก็มักจะโดนเขาพูดดูถูกอ่ะค่ะอวดของอวดเงินทุกอย่างแต่บางทีเราก็ไม่อยากคิดไรมากนะคะว่าทุกคนในครอบครัวเขาอาจจะหวังดีแต่ความเป็นจริงมันไม่เลยค่ะอย่าเอาคำพูดที่ว่าดูถูกแล้วจะทำให้เราดีมันไม่เกี่ยวกันเลยมันเป็นคำพูดที่ทำร้ายจิตใจกันมากเลยนะคะแต่ล่ะคำพูดมันไม่ได้ดูหวังดีกันเลย เราเป็นคนที่ชอบเครียดกับเรื่องทางบ้านมาตั้งแต่เด็กที่ว่าพ่อกับแม่เราจะชอบทะเลาะกันเรื่องเวลาพ่อทำงานมาแล้วไม่ได้เงินคือแม่เราไม่ได้ทำงานอ่ะค่ะแล้วพ่อเราทำงานเกี่ยวกับวีซ่าหาลูกค้าเข้าบริษัทอ่ะค่ะถ้าวันไหนพ่อเราหาลูกค้าไม่ได้วันนั้นก็คือจะไม่มีเงินเลยพอไม่ได้เงินกลับบ้านมาก็จะโดนแม่เราต่อว่าแต่เราเข้าใจพ่อทุกอย่างนะคะว่ายืนตากแดดหาลูกค้ามันเหนื่อยแค่ไหนยิ่งหาลูกค้าไม่ได้เท่ากับไม่มีเงินมันเหนื่อยมากๆแต่แม่เราจะไม่ค่อยเข้าใจเลยพ่อเราก็มักจะเครียดกับแม่เวลาหาลูกค้าไม่ได้ก็ไม่ค่อยกล้าจะกลับเข้าบ้านเพราะกลัวแม่ด่าก็มักจะไปนั่งอยู่ตามใต้สะพานลอย เคยเลิกเรียนล่ะนั่งรถผ่านล่ะเจอพ่อนั่งอยู่ใต้สะพานลอยรู้สึกน้ำตาไหลแล้วสงสารพ่อมากค่ะก็เลยเรียกให้เขากลับบ้านมาเดี๋ยวจะคุยกับแม่ให้ไรประมาณนี้ค่ะ เขาเคยทะเลาะกันจนแม่วิ่งเข้ามาที่ห้องเราแล้วจะเอามีดฆ่าตัวตายให้เราดูอ่ะค่ะ จนเราเป็นคนเครียดคิดมากมาตั้งแต่เด็กเพราะด้วยปัญหาครอบครัวแต่ไปเล่าให้ใครฟังก็ไม่ค่อยมีใครเชื่อหรอกค่ะเพราะนึกว่าเราแต่งเรื่องเว่อร์ไปแต่เอาเข้าจริงๆไม่ได้มาเจอแบบเราไม่รู้สึกหรอกค่ะว่าทรมานแค่ไหนจนถึงตอนนี้เราอายุ17ก็ยังไม่เคยมีความสุขจริงกับครอบครัวสักครั้งเราก็ไม่รู้จะทำไงเลยค่ะอยากจะหายๆไปจากพวกครอบครัวตัวเอง
มันมีเรื่องมากมายนะคะที่อยากจะเล่าให้ใครสักคนฟัง แต่ก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะถ้าอ่านจบแล้วเราก็แค่อยากระบายใหใครสักคนฟัง😭