เราขอเล่าอย่างคร่าวๆนะ คือเราโตมากับพ่อแม่บุญธรรมที่เขาเสียเลี้ยงส่งเรามาตลอดตั้งแต่เล็กยันโตจนตอนนี้เรียนจบมีงานทำ จนแม่แท้ๆของเรา ที่เราไม่เคยรู้เรื่องของเขาเลย จนเรามหาลัย เราได้รู้ความจริงจากปากย้ายแท้ๆของเราเอง ว่าคนนี้เป็นแม่แกนะ เราไม่ได้รู้สึกเกลียดหรือเสียใจนะ เราแค่รู้สึกว่าทำไมชีวิตต้องซับซ้อนด้วยนะ หลังจากวันนั้นก็หลายปีแล้วเพราะเรียนจบทำงานแล้ว จนตอนนี้ปัจจุบัน ญาติทักมาบอกว่าเขาอาการไม่ค่อยดีป่วย กินอะไรไม่ค่อยได้ อยากให้โทรหาเขา ส่งเสียดูแลเขาหน่อย แต่รู้สึกว่า ทั้งๆที่คนเป็นพ่อแม่บุญธรรมเขาเสียเลี้ยงส่งมาจนโตขนาดนี้ ยังไม่เคยได้ตอบแทนอะไรเขาเลย แต่กลับต้องให้แม่แท้ๆที่ไม่เคยอะไรกับเราแทน มันรู้สึกลำบากใจแบบเพราะไม่เคยรู้สึกผูกพันอะไรกับเขาเลย ไม่เคยมีความรู้สึกว่าคนนี้เป็นแม่แต่ต้องมารับผิดชอบชีวิตเขา ทั้งๆที่คนที่เร้าอยากตอบแทนคือคนที่เลี้ยงดูแลเราเอาเราออกมาจากรพ.เองมากกกว่า ไม่ใช่คนที่ทิ้งเรา
ตั้งแต่วันเราคลอด