ตัวเราอายุ17ค่ะ ความรู้สึกนี้น่าจะเริ่มเป็นตอนม.ต้น ตอนนี้ก็คืออยู่ม.ปลาย อึดอัดค่ะเวลาอยู่กับแม่ เบื่อ ไม่ชอบในหลายๆสิ่งที่เขาทำ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากคุยด้วย ความรู้สึกเดียวกันกับเวลาที่เราเกลียดใครสักคนอะค่ะ จะเป็นแบบนั้นเลยแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นเกลียดมากๆจนเข้ากระดูก ไม่ชอบก็จริงอยู่แต่ในใจลึกๆเรามันก็แคร์เขา ถามว่าทำไมถึงเกลียด ไม่ชอบ มันมีมุกนึงที่แม่ชอบใช้คือ เดี๋ยวแม่ทำให้ เดี๋ยวแม่จัดการให้ พอผ่านไปสักพักแม่ก็ไม่ทำให้ ถ้าจะบอกว่าแม่เหนื่อย แม่ทำงาน วันหยุดละคะ?! เอาใจเขามาใส่ใจเราค่ะ หนูก็เรียนหนูยังคิดถึงแม่เลย คิดถึงในที่นี้หมายถึงแคร์ เอาใจใส่ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามเช่นขอเงินแม่ก็จะบอกไม่มี วันหน้าก่อน แต่ในทางกลับกันแม่ซื้อของอย่างอื่นได้ ละมันก็ไม่ได้จำเป็นด้วย หนูว่าการที่ลูกอายุ17ขอเงินพ่อแม่ไม่ผิดนะ เพราะมันเป็นสิทธิ์ของเราอยู่แล้ว เราเป็นสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบ เขาทำให้เราเกิดมา เขาก็ต้องรับผิดชอบเลี้ยงดูเราจนกระทั่งเราบรรลุนิติภาวะเหมือนตปทที่อายุ18พอ18เมื่อไหร่พ่อแม่ก็จะไม่เลี้ยงดูแล้ว เป็นต้น. จนกลายเป็นว่าแม่ใช้มุกนี้จนเราเริ่มรู้สึกในใจลึกๆว่า เอ้ย ทำไมแม่ไม่ใส่ใจเราเลยวะ ตอนแรกก็เฉยๆนะคะ เพราะคิดว่าแม่คงลืมจริงๆ แต่มันไม่ใช่แค่เรื่องเงินอย่างเดียวด้วย แม่ใช้มุกนี้เกือบจะทุกเรื่อง อารมณ์แบบ เออๆให้มันผ่านๆไป จนทุกวันนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ เราว่าความรู้สึกนี้มันเรื้อรังค่ะ และมันก็ยากที่จะต้องเปิดใจยอมรับมันได้ ไม่ว่าอะไรก็ช่าง ไม่ว่ายังไงก็จะไม่คุยกับแม่ ไม่ว่าจะปรึกษาเพราะหลังจากเล่าจบ ก็จะโดนคำด่ามาแทน ช่วยพูดดีๆเอาเหตุผลเอาความเป็นจริงมาสอนมาบอกได้มั้ย ขอความเป็นจริงค่ะ ไม่ชอบละครไม่ชอบมุก ไม่ต้องเอาความกลัวมาสอน เข้าใจนะคะที่เราพูดแบบนี้คนเป็นแม่ต้องเสียใจ เสียใจมากๆด้วย บางทีก็เอาแต่คำพูดตัวเองเอาแต่ความรู้สึกตัวเองว่าเออพูดแบบนี้แม่เสียใจนะรู้มั้ย ทำแบบนี้แม่ไม่ชอบเลย แต่หารู้ไม่ว่าคนเป็นลูกก็มีหัวใจ เสียใจได้เหมือนกันลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา ถ้าทำแบบนี้คิดบ้างมั้ยว่าลูกจะผิดหวังเสียใจ.