ทุกคนเคยเป็นเหมือนเราไหมคะ
คือ มีอยู่หลายเหตุการณ์ที่ทำให้เราเกิดเป็นปมในใจ เราเป็นคนรักรักเพื่อนมากนะแต่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกเราค่อนข้างเป็นคนนิ่งเงียบ แต่มีอยู่ 1-2 เหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกว่าเป็นปมมากๆ คือ...
ตอนประถมศึกษาปีที่ 4 เรานั่งกินข้าวในโรงอาหารกับเพื่อน 5 คน ขอใช้นามสมมุติว่า
E F M O P ละกัน คือเราก็นั่งกินอยู่นั้น 6 คน
แล้วไอM เลยพูดขึ้นว่า "เดี๋ยวจะไปนั้นกินในครัวกินเป็นเพื่อนแม่ครัว (ต้องขอบอกก่อนว่าโรงเรียนเราไม่ได้ใหญ่นะเป็นโรงเรียนตามหมู่บ้าน) แล้วพวกมันก็ค่อยๆไป เหลือเรากับไอP (ไอPเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเราแล้ว)
ไอP ถามเราว่า "จะไปไหม" เราก็ตอบไปว่า "ไปก่อนเลยเดี๋ยวตามไป" สักพักไม่นานเราก็ตามไป เราไปหน้าประตูแล้วพูดว่า "จ่ะเอ๋" แล้วสิ่งที่เราได้รับคือ ไอ F บอกว่า "ที่เต็มแล้วไม่มีที่นั่งไปกินข้างนอกเลย//น้ำเสียงแบบเหมือนไล่หมูไล่หมา| เราเลยออกมาข้างนอกคนเดียว แล้วคืออะไรก็ไม่รู้ข้างนอกคือที่โรงอาหารนะเขานั่งเป็นคู่กันหมดเลยเว้ย มีเราคนเดียวที่นั่งคนเดียว เราก็มองแอบมองไปว่าจะใครบอกเราด้วยสายตาแบบส่วนเกินไหม แล้วมันมีน้องคนนึงพูดขึ้นมาว่า "เขานั่งเป็นคู่หมดเลยแต่ทำไมพี่นั่งคนเดียว" คือสรุปทุกสายตามองมาที่เราเป็นแบบเธอมันเศษ เรานั่งกินข้าวแบบน้ำตาคลอเบ้า เรากินก็ล้างถาดกลับห้อง
แต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะเพราะเดี๋ยวไม่มีเพื่อนคบเขาจะหาว่าเอาแต่ใจ
เหตุการณ์แรกจบไป ความรู้สึกเราคือเราอาจคิดไปเองก็ได้ คิดลบไปหรือยังไงกันแน่แบบทันมช้หรอที่ทำแบบนี้
เหตุการณ์ที่ 2 เกิดเมื่อตอนประถมศึกษาปีที่ 6
เรื่องมีอยู่ว่า คุณครูต้องการนักวอลเลย์บอลไปแข่งเป็นกีฬา อบต แล้วป.6 มีผู้หญิง 6 คนพอดี คือ ไอ E F M O P และเรา แต่คุณครูอยากได้แค่ 5 เพราะ มีน้องป.5 ด้วย นามสมมุติเป็น L ไอ E ขอสละสิทธิ์คือแบบไม่ไหวจริงๆ เป็นประเด็นคือ ป.6 ไม่มีใครอยากเล่นเลยแต่คุณครูบังคับว่า*ต้องลงเล่นนะ*
หลังจากนั้นเรากับ ไอ F M O P และ L ก็มาซ้อมทุกวันๆ
(เราค่อนข้างนิ่งเงียบหน้านิ่งไม่ยิ้มไม่พูด)
และมีวันนึงเรานั่งในห้องนั่งก้มหน้าใส่โต๊ะเหมือนคนนอนหลับ ซึ่งในห้องนั่นมี ไอ F O และน้อง L และไอน้อง L ก็พูดขึ้นว่า "คนอะไรยิ้มไม่เป็นหรอ เวลาซ้อมทำเหมือนไม่อยากซ้อม"
และไอ O กับ F ก็พูดแบบเชิงประมาณว่า "ก็แค่ยิ้มมันจะไปยากอะไรอยากเรียกร้องความสนใจนะสิ มันก็เป็นแบบนี้แหละน่ารำคาญ" อะไรแบบนี้ ซึ่งเรานอนร้องไห้เพราะได้ยินแบบนี้คือแบบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เราเลยลุกขึ้นแล้วไปล้างหน้า คือได้ยินแค่นี้เกินไปเรานอนฟังแบบนาน 30 นาทีได้เลย แล้วเราก็ซ้อมแบบนี้ไปจนถึงวันแข่ง พอถึงวันแข่งคือแบบแพ้ทุกสนามแพ้แบบแต้มห่างกันมากเลย
การแข่งมาถึงนัดสุดท้ายของโรงเรียนเรา และแต้มแบบสูสีมาก 20:21 เกม 24 นะ แล้วมีคนนึงเขาเสริฟมาทางเราแล้วเรารับไม่ได้ พอเขารู้จุดอ่อนเขาก็เอามาแต่ทางเราเว้ย ตอนนี้แต้ม
22:23 อีกแต้มเดียวเขาก็เกมชนะ และเขาเอามาทางเรา คือลูกนี้เราว่าเรารับได้นะ แต่ไอน้อง L น้องเขามารับเว้ยมันเลยพลาดลูกไปไกลมากออกสนาม คือทุกสายตาในสนามมองมาทางเรา เราก็เศร้านะที่มาเป็นตัวถ่วงเขา
*เราเคยบอกคุณครูแล้วนะ ว่าหนูไม่เล่นได้ไหมคุณครูเขาก็บอกเล่นไปเถอะ*
หลังจากที่แพ้พักกลางวันพอดี เขาให้ไปรับข้าวกล่อง เราก็ไปรับแล้วมานั่งตรงสนามเด็กเล่น
เราเห็นเพื่อนเราเลยกวักมือเรียกให้มานั่งกินด้วยกันแต่พวกมันไปนั่งข้างสนามเด็กเล่น เราก็นึกไปว่าเอ๊ะไม่เห็นรึเปล่าเลยกวักมือเรียก ไอ P เพื่อนสนิทเรากำลังจะลุกเดินมา ไอ O ดึงมือไว้แล้วขอกว่าไม่ต้องไป คือเราเสียใจมากแต่ร้องไห้ไม่ได้คนเยอะมากแล้วเรานั่งกินข้าวคนเดียวคือเราอยากไปนั่งกับพวกมันนะแต่เรารู้สึกผิดมาก และกลัวด้วยว่าเราไปนั่งแล้วพวกทัรจะลุกหนี พอกินเสร็จหมดการแข่งก็แยกย้ายกันไปดูกีฬาเชียร์โรงเรียนตัวเอง
พอวันถัดมาเป็นการตัดสินคือแบบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จบไปแล้วนะคะสำหรับ ปมใน สมัยประถมศึกษา
เราอยากรู้ว่าเราเองที่งี่เง่าหรือเป็นเราที่คิดถูกคิดถูกว่าเขาไม่ได้นับเราเป็นเพื่อน
**มันเป็นปมขนาดที่ว่าเราร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงความรู้สึกนั้น**
และหลังจากนั้นเราก็พบเจอกับเพื่อนแบบนี้เรื่อยๆ เจ็บตลอดเลย🥲
ปมเรื่องเพื่อน
คือ มีอยู่หลายเหตุการณ์ที่ทำให้เราเกิดเป็นปมในใจ เราเป็นคนรักรักเพื่อนมากนะแต่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกเราค่อนข้างเป็นคนนิ่งเงียบ แต่มีอยู่ 1-2 เหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกว่าเป็นปมมากๆ คือ...
ตอนประถมศึกษาปีที่ 4 เรานั่งกินข้าวในโรงอาหารกับเพื่อน 5 คน ขอใช้นามสมมุติว่า
E F M O P ละกัน คือเราก็นั่งกินอยู่นั้น 6 คน
แล้วไอM เลยพูดขึ้นว่า "เดี๋ยวจะไปนั้นกินในครัวกินเป็นเพื่อนแม่ครัว (ต้องขอบอกก่อนว่าโรงเรียนเราไม่ได้ใหญ่นะเป็นโรงเรียนตามหมู่บ้าน) แล้วพวกมันก็ค่อยๆไป เหลือเรากับไอP (ไอPเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเราแล้ว)
ไอP ถามเราว่า "จะไปไหม" เราก็ตอบไปว่า "ไปก่อนเลยเดี๋ยวตามไป" สักพักไม่นานเราก็ตามไป เราไปหน้าประตูแล้วพูดว่า "จ่ะเอ๋" แล้วสิ่งที่เราได้รับคือ ไอ F บอกว่า "ที่เต็มแล้วไม่มีที่นั่งไปกินข้างนอกเลย//น้ำเสียงแบบเหมือนไล่หมูไล่หมา| เราเลยออกมาข้างนอกคนเดียว แล้วคืออะไรก็ไม่รู้ข้างนอกคือที่โรงอาหารนะเขานั่งเป็นคู่กันหมดเลยเว้ย มีเราคนเดียวที่นั่งคนเดียว เราก็มองแอบมองไปว่าจะใครบอกเราด้วยสายตาแบบส่วนเกินไหม แล้วมันมีน้องคนนึงพูดขึ้นมาว่า "เขานั่งเป็นคู่หมดเลยแต่ทำไมพี่นั่งคนเดียว" คือสรุปทุกสายตามองมาที่เราเป็นแบบเธอมันเศษ เรานั่งกินข้าวแบบน้ำตาคลอเบ้า เรากินก็ล้างถาดกลับห้อง
แต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะเพราะเดี๋ยวไม่มีเพื่อนคบเขาจะหาว่าเอาแต่ใจ
เหตุการณ์แรกจบไป ความรู้สึกเราคือเราอาจคิดไปเองก็ได้ คิดลบไปหรือยังไงกันแน่แบบทันมช้หรอที่ทำแบบนี้
เหตุการณ์ที่ 2 เกิดเมื่อตอนประถมศึกษาปีที่ 6
เรื่องมีอยู่ว่า คุณครูต้องการนักวอลเลย์บอลไปแข่งเป็นกีฬา อบต แล้วป.6 มีผู้หญิง 6 คนพอดี คือ ไอ E F M O P และเรา แต่คุณครูอยากได้แค่ 5 เพราะ มีน้องป.5 ด้วย นามสมมุติเป็น L ไอ E ขอสละสิทธิ์คือแบบไม่ไหวจริงๆ เป็นประเด็นคือ ป.6 ไม่มีใครอยากเล่นเลยแต่คุณครูบังคับว่า*ต้องลงเล่นนะ*
หลังจากนั้นเรากับ ไอ F M O P และ L ก็มาซ้อมทุกวันๆ
(เราค่อนข้างนิ่งเงียบหน้านิ่งไม่ยิ้มไม่พูด)
และมีวันนึงเรานั่งในห้องนั่งก้มหน้าใส่โต๊ะเหมือนคนนอนหลับ ซึ่งในห้องนั่นมี ไอ F O และน้อง L และไอน้อง L ก็พูดขึ้นว่า "คนอะไรยิ้มไม่เป็นหรอ เวลาซ้อมทำเหมือนไม่อยากซ้อม"
และไอ O กับ F ก็พูดแบบเชิงประมาณว่า "ก็แค่ยิ้มมันจะไปยากอะไรอยากเรียกร้องความสนใจนะสิ มันก็เป็นแบบนี้แหละน่ารำคาญ" อะไรแบบนี้ ซึ่งเรานอนร้องไห้เพราะได้ยินแบบนี้คือแบบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เราเลยลุกขึ้นแล้วไปล้างหน้า คือได้ยินแค่นี้เกินไปเรานอนฟังแบบนาน 30 นาทีได้เลย แล้วเราก็ซ้อมแบบนี้ไปจนถึงวันแข่ง พอถึงวันแข่งคือแบบแพ้ทุกสนามแพ้แบบแต้มห่างกันมากเลย
การแข่งมาถึงนัดสุดท้ายของโรงเรียนเรา และแต้มแบบสูสีมาก 20:21 เกม 24 นะ แล้วมีคนนึงเขาเสริฟมาทางเราแล้วเรารับไม่ได้ พอเขารู้จุดอ่อนเขาก็เอามาแต่ทางเราเว้ย ตอนนี้แต้ม
22:23 อีกแต้มเดียวเขาก็เกมชนะ และเขาเอามาทางเรา คือลูกนี้เราว่าเรารับได้นะ แต่ไอน้อง L น้องเขามารับเว้ยมันเลยพลาดลูกไปไกลมากออกสนาม คือทุกสายตาในสนามมองมาทางเรา เราก็เศร้านะที่มาเป็นตัวถ่วงเขา
*เราเคยบอกคุณครูแล้วนะ ว่าหนูไม่เล่นได้ไหมคุณครูเขาก็บอกเล่นไปเถอะ*
หลังจากที่แพ้พักกลางวันพอดี เขาให้ไปรับข้าวกล่อง เราก็ไปรับแล้วมานั่งตรงสนามเด็กเล่น
เราเห็นเพื่อนเราเลยกวักมือเรียกให้มานั่งกินด้วยกันแต่พวกมันไปนั่งข้างสนามเด็กเล่น เราก็นึกไปว่าเอ๊ะไม่เห็นรึเปล่าเลยกวักมือเรียก ไอ P เพื่อนสนิทเรากำลังจะลุกเดินมา ไอ O ดึงมือไว้แล้วขอกว่าไม่ต้องไป คือเราเสียใจมากแต่ร้องไห้ไม่ได้คนเยอะมากแล้วเรานั่งกินข้าวคนเดียวคือเราอยากไปนั่งกับพวกมันนะแต่เรารู้สึกผิดมาก และกลัวด้วยว่าเราไปนั่งแล้วพวกทัรจะลุกหนี พอกินเสร็จหมดการแข่งก็แยกย้ายกันไปดูกีฬาเชียร์โรงเรียนตัวเอง
พอวันถัดมาเป็นการตัดสินคือแบบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จบไปแล้วนะคะสำหรับ ปมใน สมัยประถมศึกษา
เราอยากรู้ว่าเราเองที่งี่เง่าหรือเป็นเราที่คิดถูกคิดถูกว่าเขาไม่ได้นับเราเป็นเพื่อน
**มันเป็นปมขนาดที่ว่าเราร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงความรู้สึกนั้น**
และหลังจากนั้นเราก็พบเจอกับเพื่อนแบบนี้เรื่อยๆ เจ็บตลอดเลย🥲