เรื่องทุกคนจะเชื่อผมก็ได้ ไม่เชื่อก็ได้ แต่ที่ผมพูดนั้นเป็นความจริง เรื่องมีอยู่ว่าตอนเด็กๆ ผมชอบละเมอกลางดึก เดินไปขอโทษย่าของผมที่ห้อง ตอนย่ากำลังนอนหลับอยู่ ทั้งขอโทษ ทั้งร้องไห้ ไม่รู้ว่าเขาเรียกว่าละเมอหรือป่าว เพราะเหมือนรู้สึกตัวด้วย ว่าตัวเองทำอะไรลงไป และเป็นหลายครั้งด้วยที่ละเมอไปคุกเข้าขอโทษ ร้องไห้ ที่ห้องย่าขณะที่ย่าผมหลับอยู่ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงทำแบบนั้นในตอนเด็ก หรือผมอาจจะเป็นโรคอะไรก็ได้ แต่ตอนนี้ผมมีความคิดที่ผมละเมอตอนเด็ก อาจจะเป็นเพราะตอนที่ย่าผมเสีย ผมทะเลาะกับย่า แล้วหนีออกจากบ้าน ตกเย็นมาย่าผมเส้นสมองแตก และผมก็รีบกลับมาหาย่าที่ รพ. แต่ว่าย่านอนไม่รู้สึกตัวแล้ว ไม่กี่วันให้หลังย่าของผมก็เสียชีวิต ผมได้แต่โทษตัวเองที่ทำอะไรลงไป ผมอยากจะขอโทษย่า พูดกับย่า เลยทำให้ผมนึกถึงตอนเด็กว่าที่ผมละเมอไปขอโทษย่าเพราะเป็นเรื่องที่ผมทำไปตอนโตหรือเปล่า แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าตอนเด็กผมทำแบบนั้นได้อย่างไร มันเกี่ยวกันหรือเปล่าผมก็ไม่มั่นใจ และมีอยู่เรื่องนึงเป็นความเชื่อส่วนบุคคล ก่อนย่าผมเสีย  ตอนกลางคืนเวลาขี่รถผมคล้ายๆเห็นวิญญาณที่ศาลตามข้างทางอยู่บ่อยครั้งก่อนวันโกน แต่หลังจากย่าผมเสีย ผมทำทุกวิถีที่จะให้ผมสัมผัสถึงวิญญาณ ทั้งไปป่าช้าจีน ทั้งมองใต้ว่างขาที่เมรุในตอนกลางคืน ปรากฏว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้ผมก็ยังค้างคาใจเรื่องที่เกิดขึ้นกับผมในตอนเด็ก หรือผมอาจจะเป็นโรคอะไร ขอบคุณครับ 😔