ย่าเราเพิ่งเสียเมื่อเดือนที่แล้ว ก่อนหน้านั้นก้ติดเตียงค่ะ แต่ก็แข็งแรงดี ทานข้าวได้ตามประสาคนแก่ แต่เดินไม่ไหว สติก็ยังดีนะคะ ปีใหม่กลับบ้านโดนrap is nowเช้า-เย็น 55555555 จริงๆว่าจะกลับบ้านอาทิตย์นั้นด้วยแหละ เห็นที่บ้านโทรมาบอกอาการแกทรงๆ
ตอนรู้ข่าวกำลังทำงานอยู่ เจ้านายรีบไล่กลับบ้านอย่างเร็วเลยค่ะ  แต่นี่ก็ดื้อขอทำงานก่อนนะ เจ้านายก็มาขอโทษค่ะว่างานเยอะๆจริงๆนี่ก็ไม่เป็นไรๆ
(จริงๆเช้าวันนั้นก็ฝันว่าย่าเรียกไปหา แล้วพูดอะไรก็ไม่รู้ จำไม่ได้สักอย่าง เล่าให้ที่บ้านฟัง ที่บ้านบอกว่าเขาคงมาบอก แต่หลานโง่ ดันจำไม่ได้ว่าพูดอะไรบ้าง 55555555)
วันนั้นคือกลับห้องมาก็ร้องไห้ค่ะ แต่ไม่ได้ร้องอะไรขนาดนั้นนะในความรู้สึก
กลับไปถึงบ้านก็ทำใจอยู่นานเลยค่ะกว่าจะไปจุดธูปไหว้ท่านได้ กำชับด้วยนะว่าให้มาหาหน่อย แต่ไม่เห็นมาเลย วุ้

สองคืนนั้นไม่ร้องไห้สักนิดเลยค่ะ เข้มแข็งมากๆ พอแต่วันเผาแล้วกำลังเดินพาย่าขึ้นเมรุ ก็ร้องออกมาอย่างหนักเลยค่ะ ที่ฮึบไว้สองวันหมดกันเลยวันนี้

จากวันนั้นก็ผ่านมาเดือนกว่าๆ จนวันนี้ยังทำใจไม่ได้เลยค่ะ ตอนกลางคืนบางคืนก่อนจะนอนก็ร้องไห้ บางทีก็นอนไม่หลับก็มี บางทีนั่งทำงานอยู่นึกถึงเมื่อก่อนตอนเที่ยงบางวันเราจะวิดีโอคอลหา ดูว่าแกกินข้าวไหม หรือทำอะไรอยู่ บางทีก็ยังแอบน้ำตาไหลออกมาเลยค่ะ บางทีนั่งเล่นอยู่ก็นึกไปถึงว่าเดี๋ยวไปหาแล้วจะทำนู่นนี่นั่นให้ จะเล่าเรื่องที่ทำงาน เรื่องที่กรุงเทพให้ฟัง แต่สักพักก็อ้าว ไม่มีแล้วนี่ ลืมแฮะ
การที่จะมูฟออนออกจากความเสียใจมันยากมากๆเลยนะคะ ถึงก่อนหน้าเราจะทำใจไว้บ้าง แต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ค่ะ ตอนปีใหม่ยังบอกอยู่เลยว่าเดี่ยววันสงกรานต์จะมาหาอีกนะ เดี๋ยวซื้อของที่อยากกินมาฝาก แต่ตอนนี้ซื้ออะไรให้คงไม่ได้รับแล้วแหละเศร้าจัง5555555

จริงๆเรารู้สึกอยู่ในใจค่ะ เราไม่ใช่หลานที่ดีเท่าไหร่ ปากไม่ดี นิสัยเสียด้วย แต่เราโตมากับเขา 24 ปีที่ผ่านมา ไม่เคยไม่มีเขาเลยค่ะ แต่เราก็ยังนิสัยไม่ดีใส่เขา ตอนเด็กๆนี่ปากเสียมาก จัดให้อยู่ในหมวกปากหมาดีกว่า 555555 เขาก็ไม่เคยว่าเรานะ (มีแต่ไม้เรียว น่องแตกกันไปข้าง แง้)

นี่อุตส่าห์จิ๊กผ้าถุงผืนโปรดของเขามา คิดว่าเนี่ย เดี๋ยวมาหาแน่ แต่ก็เงียบตั้งแต่เดือนที่แล้วละค่ะ สงสัยไม่รู้ทางมาหอหลานหรือยังไงนะ เห้อ 555