ใครมีประสบการณ์ด้านนี้มาแชร์หน่อยค่ะ 

สรุปสั้น ๆ ไม่ลงลึกนะคะ ได้ปรึกษาเรื่องที่ไม่เข้าใจในชีวิตแก่นักจิตวิทยาท่านนั้นไป โดยการเล่าเรื่องให้ฟัง

แต่รู้สึกเหมือนเล่าให้เพื่อนฟังแล้วโดนเพื่อนล้อกลับมาไงไม่รู้ 

แต่มันก็ได้ผลนะคะ พอจบบทสนทนา ว่างสายแล้ว ตัวเองกลับมานั่งมึน ๆ ว่าเค้าพูดอะไรว่ะ หรือว่านี่คือกุศโลบายคะ?
ทำให้ลืมเรื่องที่สับสนในชีวิตไปเลยค่ะ มึนแทนว่านักจิตวิทยาเวลาให้คำปรึกษาคือแบบนี้หรอ 
พอดีขอปรึกษาเป็นครั้งแรกค่ะ ไม่ทราบจริง ๆ ค่ะว่าเป็นอย่างไร นี่รู้สึกเกิดอคติกับการขอรับคำปรึกษาเกิดขึ้นในใจนิดหนึ่งเลย
เป็นเพราะความคาดหวังของตัวเองหรือเปล่าคะ

ตัวอย่างบทสนทนา
เรา : รู้สึกว่าให้อภัยคนที่ทำไม่ดีกลับเราได้
เค้า : โห้ นางฟ้ามากกก
เรา : แต่มีความรู้สึกว่า ทำไมต้องเป็นเราว่ะที่ต้องใจดีขนาดนั้น แล้วเจ็บปวดเอง จะโกรธก็เหนื่อยเอง 
เค้า : นางฟ้ามากค่ะ ถ้าเป็นเรานะ...........
เป็นต้น