เพิ่งจบเอกให้คำปรึกษา มีประสบการณ์แค่ฝึกงานนะครับ

ก็ให้คำปรึกษาทั้งเดี่ยว และกลุ่ม โดยเน้นให้คนไข้หาวิธีแก้ไขปัญหาได้ด้วยตนเอง
และมีการเจริญเติบโตทางจิตใจที่มากขึ้น ด้วยวิถีทางของตนเอง เราเป็นเพียงแต่ผู้ช่วยเหลือในการเติบโตของเขาครับ
ไม่มีสิทธิไปตัดสินใจแทน หรือบอกว่าเขาทำถูกหรือผิด เคารพในสิทธิและความคิดของเค้า

แง่มุมดีๆ ก็พอพบเจอบ้าง(เคยแต่ฝึกงาน่ะ) บางทีเราช่วยให้เขาหลุดพ้นจากความเครียด วิตกกังวลได้
เราก็มีความสุข อิ่มเอมใจ มีพลังที่จะทำต่อน่ะครับ

แง่มุมไม่ค่อยดี บางทีก็เจอคนดื้อ ไม่ยอมฟัง ก็ต้องค่อยๆ พยายามนำสิ่งที่เรียนมาค่อยๆ แก้ไขกันไป
บางทีก็เจอกลุ่มเด็กวัยรุ่น ปัญหายาเสพติด คิดลองดีกับเรา ท้าทายเรา
ใจต้องนิ่ง เป็นกลาง และพยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุด
หลังจากจบงานแล้วต้องฝึกให้ทิ้งทุกเรื่องที่มันจะกระทบกับจิตใจเราไว้ เช่น กลัวว่าจะช่วยเขาไม่สำเร็จ หรือว่านำเรื่องของคนไข้มาคิดต่อ

โดยรวมแล้วจากที่ผมฝึกงานมา จะเป็นการทำงานแบบสหวิชาชีพนะครับ
ซึ่งจะแตกต่างกันไปในแต่ละสถานที่
หากเป็นโรงพยาบาลก็จะทำร่วมกับ พยาบาล จิตแพทย์ นักสังคมสงเคราะห์
หากเป็นตามสถานพินิจก็ทำงานร่วมกับนักสังคมฯ นักกิจกรรมบำบัด เป็นต้น

สัจจธรรมที่ทุกคนต้องพบเจอในอาชีพนี้ สำหรับผมคิดว่า
"เราไม่สามารถช่วยให้ทุกคนหลุดจากความทุกข์ ได้หมดทุกคน"
จะต้องมีบางคนที่ "ต่อให้เราพยายามแค่ไหน สุดความสามารถ หากเขาคนนั้นไม่เกิด ปิ้ง ในใจตนเอง ก็ยากที่จะหลุดจากความทุกข์ที่มีอยู่ได้ครับ

ประเทศไทยยังไม่ค่อยเห็นความสำคัญของอาชีพนี้ครับ
เงินเดือนเท่าที่ทราบๆ มาก็เริ่มที่ประมาณ 15,000 บาท ตามแต่ศักยภาพของสถานที่
อย่างแฟนผม ทำอยู่ รพ.ชุมชน ก็เริ่มที่ 11,xxx บาท ดีที่มีที่พักฟรี และเป็นต่างจังหวัด เลยเหลือเก็บเยอะ

แต่สำหรับต่างประเทศนี่ ให้คำปรึกษาชั่วโมงนึงนี่ หลายดอลนะครับ
และถือเป็นอาชีพที่มีเกียรติด้วยครับ

หวังว่าคงมีประโยชน์นะ

ปล. ส่วนตัวผมไม่ทำงานทางด้านนี้ครับ
ผมมาเป็นช่างซ่อมรถ ^^