ผมกับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อยู่ด้วยความรัก ผมอยู่ด้วยความสงสาร สงสารที่เขาไม่มี พ่อ แม่ ผมอายุน้อยกว่าเคา พอสมควร 
ผมจะบอกพวกคุณยังไงดี คือ ผมชัดเจนมานานแล้ว และก็มีคนอื่นมาเลื่อยๆ จนวันนึง ผมไม่ได้รักเคาแล้ว ไม่ได้รักมานานมากแล้ว  ผมมัวแต่สงสารคืน ไม่เห็นมีใครสงสารผมเลย ผู้หญิงคนนี้น้อยครั้งที่จะปฏิบัติต่อแม่ผมดีๆ คำพูดมักทำให้แม่ผมเสียใจ ผมก็ทุกข์ใจ อะผมก็มองเป็นเรื่องแม่ผัว ลูกสะใภ้ พอวันนึงวันที่ผู้หญิงคนนี้ป่วย ผมดูแลเธอนะ แต่เธอกลับเขียนพินัยกรรมไว้ให้พี่สาวเธอ มันยิ่งทำให้ผมชัดเจนขึ้นว่า เคารู้ว่าผมไม่รักเคาแล้ว ผมไม่โกรธนะ ถ้าหย่ากัน ดูแลกัน เป็นเพื่อนกันไปได้ แต่เคาไม่ยอมหย่า เคาบอกให้เคาตายก่อน ค่อยมีคนอื่น คือผมทุกข์นะ ที่อยู่กับคนที่ไม่รัก
ผมแยกห้องนอนกับเคามา 2 ปีแล้ว ผมไม่เคยคุยกันมานานนับปี เพราะคุยกันไม่รู้เรื่อง เคาจะเอาทุกอย่าง ผมก็ให้นะ แต่ก็ไม่หย่า
ตอนนี้ผมทำงานที่อื่น อาทิตย์นึงกลับบ้านที กลับไปเจอแม่ และลูกบุญธรรม(หลานผม) 
ยิ่งตอนนี้ไม่เหมือนเดิม ผมเงินเดือนลดลง ผมดูแลคนได้น้อยลง แต่เคาก็ไม่เข้าใจ พูดขึ้นมาที มีแต่เรื่องเงิน
แล้วตอนนี้ผมก็มีผู้หญิงใหม่แล้ว ผมมีความสุขนะ เพราะทุกข์ สุข เคาดูแลผม ใส่ใจแม่ผม(แบบแอบๆ) ไม่อยากให้แม่ผมมีปัญหากับผู้หญิงคนนั้น 
เคาใช้หนี้ให้ผม เป็นหนี้ที่ผมก่อ คือเตียงนอน ตู้เสื้อผ้า ชั้นวางทีวี เฟอร์นิเจอร์(ผู้หญิงคนนั้นนอน ใช้) เคารู้ว่าแฟนผมจ่ายให้
แต่เคาก็ไม่ยอมหย่า ผมทำทุกทางแล้ว อยากได้อะไรเอาไป แต่ช่วยหย่าให้ผม ผมไปแต่ตัวก็ได้
ผมรู้กฏหมายมีมาเพื่อให้ครอบครัวเป็นสุข แต่เมื่อที่ผ่านมามันมีแต่ทุกข์
พอจะมีทางไหนช่วยผมได้บ้างครับ