ประสบการณ์รัก 5 ปี ที่โครตจะ...

กระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกของเราค่ะ (เขียนเพื่อระบายความรู้สึกตัวเอง) 
  
เราคบกับแฟนมา 5 ปี ก็มีทะเลาะ งอน กันบ้าง ตามประสา เราทั้ง2เป็นคนจ.เดียวกัน เจอกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เค้าเป็นรุ่นพี่เรท 2ปี และมาคบกันตอนเราจบมหาลัย พอได้คบกัน เราก็ย้ายมาอยู่ที่จ.นึงในภาคใต้ ซึ่งเค้ามีบ้านอยู่ที่นี่ด้วย เราก็อาศัยอยู่บ้านเค้า  
พ่อแม่เราทั้ง2 ก็จะอยู่ที่ จ.บ้านเกิดกันทั้งหมด มีแวะเวียนกันสลับกันมาหาตลอด 
พ่อแม่เรารักเค้า พ่อแม่เค้าก็เอ็นดูเรา อาจจะเพราะคบกันมานานด้วย เพื่อนเรา เพื่อนเค้าคือรู้จักกันหมด 
ปีแรกเราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา มีช่วงที่เค้าไม่สบายประมาณเดือนนึง ก็ดูแลกันปกติเลย 

จนเค้าได้งานใหม่ เราก็เลยไม่ได้อยู่ด้วยกัน แรกๆก็ไม่ชิน แต่ก็คิดว่าเพื่ออนาคต แต่ก็จะคุยกันตลอดเวลาที่ว่างนะๆ 
เค้ากลับมาหาเราเดือนละครั้ง ครั้งละ 3-5 วัน หรือบางเดือนก็เป็นสัปดาห์  
แล้วแต่ว่าเดือนนั้นเค้าจะว่างแค่ไหน ช่วงเวลาที่อยู่ด้วย ถ้าพอมีเวลาก็จะไปเที่ยวตจว. (บางครั้งก็ไม่ได้เที่ยวหรอก แค่ตามเค้าไปทำงานด้วย) 
หรือถ้าเวลาน้อยจริงๆเราทั้ง2ก็จะกลับบ้านพร้อมกัน  แทบจะเดือนเว้นเดือนเลย 
แต่ถ้าช่วงเทศกาล เค้าจะอยู่ยาวเลย(เช่น ปีใหม่ จะอยู่กับเราตั้งแต่ช่วงวันที่ 20กว่าๆ ธ.ค. - ต้นปี ค่ะ เพราะวันเกิดเค้าจะอยู่ในช่วงก่อนสิ้นปี) 
เรา2คน ก็อยู่แบบนี้กันมาตลอด 4 ปี ที่เค้าทำงานเลย คุยกันตลอดเวลาที่ว่าง โทร วิดีโอคอล ปกติเลย  
ไม่เคยมีปัญหาเรื่องมือที่3 เลย เราทำหน้าที่แฟนทุกอย่าง ไม่เคยบกพร่องเลย 

แต่แล้วกลางเดือนมี.ค. 64  มีปัญหากันนิดหน่อย แล้วเราถามเค้าว่า "ไม่อยากมีเรายู่ในชีวิตแล้วหรอ?" ซึ่งเค้าเงียบ 
ตอนนั้นใจเราก็สลายไม่เหลือชิ้นดีแล้วนะ  แต่ก็คุยกันเคลียร์กันเรียบก่อนวันที่เค้าจะกลับไปทำงาน 

จนช่วงต้นเดือนเม.ย. 64  เค้าเริ่มตีตัวออกห่าง  ซึ่งเราสัมผัสได้ว่าเค้าไม่เหมือนเดิม แล้วอยู่ๆบอกเลิกเรา 
บอกว่าทนไม่ไหวแล้ว เค้าเหนื่อยนั่นนี่ ตอนนั้นเราก็งงว่าเหนื่อยอะไรวะ(กูก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว) แต่เราก็โทษตัวเองนะ 
 เราขอโทษเค้า เราคิดว่า เราอาจจะงี่เง่า หรือแบบช้อปปิ้งเยอะ ใช้เงินเก่ง เลยทำให้เค้าไม่พอใจ เราก็ขอปรับปรุงตัว 
ซึ่งเราคิดว่าเราผิดเองทั้งหมด ก็สัญญากับเค้าว่าเราปรับปรุงตัว จะไม่ทำอีก ขอโอกาส เราหาวิธีแก้ไขในสิ่งทีาเราทำพลาดไป(แต่ตอนนั้นเราคิดแล้วนะว่าเค้าอาจจะมีคนอื่น) แต่เราไม่อยากระแวง เนื่องจากว่าเพิ่งมีปัญหากัน  แต่ตอนนั้น ก็ไม่เคลียร์นะ เหมือนเค้าไม่ยอมยกโทษให้ เราก็ง้อแหละ เพราะเรารักเค้าอ่ะ เค้าขอเวลานั่นนี่ เราก็แบบโอเค เราไม่เซ้าซี้  ระหว่างนั้นมีคุยกันตลอดแต่น้อยลง  เพราะเรากลัวเค้าจะไม่พอใจ กลัวว่าแบบไม่ให้เวลาเค้า 
แล้วเค้าบอกว่าเดือนนี้ไม่กลับบ้านนะ ต้องกักตัว มีพนง. ติดโควิด เราก็โมโหนะตอนนั้น แต่เราก็กดอารมณ์ไว้ ไม่อยากทะเลาะกันเพิ่มขึ้น 

จนคืนนึง ช่วงปลาย เม.ย. เรานอนไม่หลับ เราเลยเข้าเฟซบุ๊คเค้า (เรารู้พาสเวิร์ดเค้ามานานแล้ว แต่ไม่เคยคิดจะเข้าไปดูเลย ไว้ใจ และเชื่อใจเค้ามาก) 
ที่ว่ากันว่าผญ. เซ้นเเรง คือเรื่องจริงเลย เราเข้าไป เปิดแชทเค้า แชทแปลกๆ เป็นผญ.ที่เราไม่คุ้นหน้า ต้องบอกก่อนว่าเราไม่ใช่คนที่หึงงี่เง่านะ  
เราเลยเปิดแชทไป  ข้อความมันไม่ต่อกัน มันเหมือนคุยแล้วลบ เราก็แคปเลยจ่ะ รอจนเค้าตื่น เเล้วเราก็คุยกับเค้าเลย  ตอนแรกเค้าไม่ยอมรับนะ  
แต่มันดิ้นไม่ได้ เลยยอมรับ ตอนนั้นเราชามาก ทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวัง มันเคว้งไปหมดเลย ล่องลอยมาก เหมือนคนคืนลืมหายใจอ่ะ เดินก็ไม่เป็นเลย 
ซึ่งเรารับไม่ได้เรื่องเดียวเลย "คือการนอกใจ" ด้วยความที่ไม่เคยเจอ พอมาเจอมันทำตัวไม่ถูก ความคิดตีเข้ามาทุกด้านเลย ทั้งโกรธ ทั้งแค้น ทั้งเกลียด  
อยากให้เค้าออกไปจากชีวิตเลย แต่...ด้วยความที่คบกันมานาน ดังนั้นมันไม่ใช่แค่คน2คน เรากับเค้า แต่มันคือ2ครอบครัวอ่ะ 
แล้วด้วยอะไรหลายๆอย่าง เราก็เลยตัดสินใจจะให้โอกาวเค้า และให้โอกาสความรู้สึกตัวเอง เพราะทั้งชีวิตเรา เรายอมรับเลยว่ามีแต่เค้า 
อนาคตที่แพลนไว้ทั้งหมดก็มีแต่เค้าทั้งนั้น (ทั้งๆที่รู้นะ ว่าตัวเองไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่รักเค้าอ่ะยังเหมือนเดิม) 

....จนสุดท้าย เค้าบอกเราว่า เค้าเคลียร์แล้ว นั่นนี่ เค้าบอกว่าวันที่เค้าตัดสินใจเลือกเราเค้าก็คือตัดทุกอย่าง 
เราก็ยอมเชื่อแหละ ทั้งๆที่ก็ยังติดอยู่ในใจ  เพราะหลังจากนั้นไม่นาน (ต้นเดือน พ.ค.) 
เค้าก็กลับมาบ้าน มาอยู่เป็นเดือนเลย เพราะโควิดระบาดหนัก เลยทำให้เค้าว่าง ณ ตอนนั้น   
ตอนที่อยุ่ด้วยกันก็ปกตินะ เค้าก็ไม่ได้ทำให้เราระแวงอะไร แล้วเรา ก็มองข้ามด้วย ทั้งๆที่ในใจมันไม่สงบเลย  

จนแล้วจนรอดช่วงกลางเดือน มิ.ย. เค้าก็กลับไปทำงาน ก็คุยกันปกตินะ ช่วงปลายเดือน เราติดโควิด เราก็เริ่มรักษาตัว  
ก็เดือน ก.ค. ทั้งเดือนที่ต้องรักษาตัว และกักตัว  แม่เรา แม่เค้า ก็โทรมาทุกวัน ทั้งวัน เค้ากลัวเราเบื่อ เราก็เค้าก็คุยกันตลอด 
เราไม่ได้เอะใจอะไร แต่เราไม่ได้เชื่อใจเค้าเเล้วนะ "ในทุกๆความสัมพันธ์ สิ่งนึงที่ให้ได้แค่คนละครั้ง คือ..ความเชื่อใจ" 
แต่ความรุ้สึกเราตอนนั้นอ่ะ เรารุ้สึกว่า เค้าเปลี่ยนไป ด้วยพฤติกรรมการคุย การรับสาย มันไม่หมือนเดิม 

ล่าสุดนี้ เดือน ส.ค. มีคืนนึงเค้าทักมา เราก็โทรกลับเลย แต่เค้าเมา เค้าเลยหลับ เราโมโหมาก(ตอนนั้นไม่รู้ว่าเค้าเมา)  แต่ลึกๆคือเป็นห่วงว่าหายไปไหน 
กลัวว่าเค้าจะเป็นอะไรมั้ย (เพราะเค้าเคยไม่สบาย) เราโทรไปหลายสาย มาก ตอนเช้าเค้าตื่นมา เค้าตอบมาว่า " เมา โทษที" 
ตอนเห็นข้อความอ่ะ รู้เเล้วนะ ว่ามันไม่เหมือนเดิม เพราะปกติ เค้าไม่เคยพิมคำห้วนๆแบบนี้  
พอตกกลางคืน.....เค้าบอกเลิกเราอีกครั้ง.... บอกว่าเค้าเหนื่อย เค้าสงสารเราด้วย ที่เราต้องมาคอยเป็นห่วงเค้า 
(มองจากดาวอังคารยังรู้เลย ว่าหาข้ออ้าง) ตอนั้นที่เค้าบอกอ่ะ ในหัวเรา คือความคิด ตีกันมาก  
เราพยายามใจเย็น  เรานึกถึงพ่อแม่เรา พ่อแม่เค้า ในส่วนตัวเราอ่ะ มันไม่หลือแล้ว มันพังไม่หมดแล้ว  
สิ่งที่ประคองชีวิตตอนั้นคือ ครอบครัว  และความหวังลึกๆว่าเค้าจะคิดได้ 
เรายื้อนะเราบอกว่า ไม่เลิก ยังไงก็ไม่เลิก เค้าหาข้ออ้างมาสารพัดเลย จนสุดท้ายเค้าหลุดออกมาเองว่า 
"ถ้าเค้ามีคนอื่นก็ไม่เลิกหรอ" เราตอบ ไม่!! ไม่เลิก (แต่จริงๆ ใจเราไปละนะ) แล้วบอกว่าไม่รักเราแล้ว  
(กูรู้ตั้งแต่ ที่นอกใจกูรอบแรกแล้วจร้า แต่หลังจากที่กลับมารอบแรก ก็บอกรักเราอยู่นะ)  
แล้วอยุ่ๆ ผ่านไป 1 วัน มาบอกว่า ไม่รักแล้ว เค้าไม่เหมือนเดิมแล้ว หึ!! 

อย่างที่บอกว่ามันหลายอย่าง มันไม่ใช่เเค่การเลิกกันอ่ะ มันคือเราไม่พร้อมที่จะเดินออกจากตรงนี้  
จะว่าเราเห็นแก่ตัวก็ได้นะ แต่ถ้าเราออกจากตรงนี้ไป เราคิดเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ ค่าเช่าบ้าน ค่าอาหารแมว(เรามีแมว5ตัว) 
แล้วยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้อ่ะ เราจะไปอยู่ที่ไหน เราจะหาบ้านเช่ายังไง ค่าใช้จ่ายในการย้าย ในการเริ่มต้นใหม่ 
มันไม่ง่ายเลยนะ ซึ่งเค้าพูดมาว่า ก็เอาของที่บ้านนี้ไปซิ พูดยิ้มโครตง่ายเลย แล้วบอกว่า เค้าไม่ได้ไล่นะ  
คือรอเราพร้อมเมื่อไหร่  เราค่อยไปก็ได้ 

หลังจากวันนั้น  ก็ไม่คุยกันกัน เพราะเค้าไม่อ่าน ไม่ตอบ  
แล้วเค้าก็กลับไปแอด ผญ.คนนั้นในเฟซอีกครั้ง (ก่อนหน้านี้ลบไปแล้ว) แต่เค้าเปลี่ยนพาสเวิร์ดละนะ เราเห็นจากของเราเอง 
แต่เเล้วเมื่อวานทักมาหาเรา ถามทำนองว่าเราจะพร้อมเมื่อไหร่ คือเราอยากจะแบบว่า งงงงงง ผ่านมายังไม่ถึงอาทิตย์เลย  
แต่เค้าอาจจะอยากทำให้มันถูกต้องก้ได้นะ ก็คือตัดเราให้จบๆไป เค้าจะได้เปิดเผยกันมั้ง หึ!!  

เรื่องนี้อ่ะ เราไม่โทษเค้าที่เค้าจะเลิกกับเรา คนเรามันหมดรักกันได้อยู่แล้ว  
แต่ที่เราโกรธคือ เค้าและมันเหี้... กันทั้งคู่อะ คนนึงก็มีแฟนอยู่แล้วแต่ไม่รู้จักพอ มักง่าย 
อีกคนก็ทุเรศรู้ทั้งรู่ว่าเค้ามีแฟนแล้ว แต่ก็ยังไปยุ่ง (ถามว่าทำไมเราถึงคิดว่า ผญ.รู้ว่าเค้ามีแฟน 
เพราะมันทำงานที่เดียวกัน และคนในออฟฟิศก็รู้เค้ามีแฟนอยู่แล้ว)  
ไม่สาปแช่งนะ แต่..ขอให้เจอแบบที่ทำกับเราไว้ เท่านั้นพอ!!  
  
เตือนตัวเอง : อย่ากลัวการเปลี่ยนแปลง อย่ากลัวการเริ่มต้นใหม่  
ใจที่มันพัง ปล่อยให้พังไปให้สุดเลย ให้สุดจนถึงขั้นว่าที่จะเสียใจไม่ได้อีกแล้ว (ตอนยี้ยังพังได้อีก) 
เราไม่ใช่คนเก่ง เราไม่ใช่คนเข้มแข็ง เราร้องไห้ จนเหนื่อย ร้องจนหายใจไม่ออก ร้องจนอ้วก 
แค่มองหน้าแมว เรายังร้องเลย ใครถามถึงเค้าเราก็ร้องอยู่ในใจแล้ว(ยังไม่มีใครรุ้เรื่อง เรา และเค้า เรายังไม่เล่าให้ใคนฟัง) 
แต่เราก็เก็บไว้ในใจ เพราะไม่อยากให้ใครเป็นห่วง  แม่เค้าก็ยังโทรมาหาเราปกติ  

จนถึงตอนนี้ก็ยังทำใจไม่ได้นะ ก็ยังร้องทุกครั้งที่มองรูปเค้า ก็ยังใจหายทุกครั้งที่มองไปรอบๆบ้าน 
ยังเปิดดูแชทเค้าตลอด ว่าเมื่อไหร่จะปลดบล็อคเรา(แชทเฟซ)  คนที่เคยเป็นคนเเรกในเเชท  
ตอนนี้กลายเป็นคนที่เท่าไหร่ไม่รู้ เปิดดูไลน์เค้าตลอด อยากให้เค้าทักมาตอนเช้า ตื่นๆ หรือก่อนนอนบอกฝันดี 
ทางออกที่เค้ายื่นให้มา มันมีแค่ทางเดียว เราไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรเลย  ทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ แต่โชคดีที่ยังหายใจอยู่ 
อยาก Move on นะ แต่ให้ทำไงได้ ก็มันยังไม่ลืมอ่ะ ทั้งๆที่ทำใจมา 4 เดือนละ ตอกย้ำตัวเองซ้ำๆ ให้มันจำ 
ว่าเค้าทำร้ายเรายังไงบ้าง หวังว่าตัวเราเองจะทำใจได้ในซักวัน ไม่ช้าก็เร็ว.. 

"ความรักไม่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือใจคน"
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่