ตอนนี้อยู่ม.6ค่า คบกับแฟนมาได้เกือบปีแล้ว ส่วนตัวเราไม่เคยนั่งพูดหรือว่าเปิดเผยปัญหาทางบ้านกับเพื่อน หรือแฟนคนไหนเลย(อาจจะเพราะคนอื่นไม่ได้จริงจังเท่าคนนี้) กับเพื่อนเรามองว่าไม่ได้จำเป็นที่จะต้องบอกอะไรกัน ก็คบกันเป็นเพื่อนได้ ไม่ได้กระทบอะไร แต่กับแฟนคนนี้คือตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าอยากจะเล่าปัญหาของที่บ้านให้เค้าฟังค่ะ
ประเด็นหลักคือบ้านแฟนค่อนข้างมีฐานะ คือเรามาคบกัน จากที่เป็นเพื่อนคุยเล่นกันงงๆๆ เลยค่ะ เราไม่ได้เลือกคบคนที่ฐานะนะคะ บ้านเค้าค่อนข้างอบอุ่น ดีไปหมดเลย พ่อแม่คือมีเงินพร้อมซับพอร์ตให้ลูกมีความสุขที่สุด แต่เราคือตรงข้ามเลย ตอนเด็กเราอยู่กับป๊า(พ่อไม่แท้) แล้วเค้าป่วยมาพิการตั้งแต่เราประถม จากที่ชีวิตดีมาก เรียนอินเตอร์อยู่บ้านกว้าง มีสวน มีรถ แต่ชีวิตเรากลับด้านเปลี่ยนมาต้องย้ายมาอยู่คอนโดกับแม่ เราก็พยายามปรับตัว จนย้ายมาอยู่บ้านทาวน์เฮ้า มีป๊า แม่กับยาย มาอยู่ด้วยกัน หลักๆ ตอนนี้แม่เราเหมือนsingle mom ที่ทำงานหาเงินคนเดียว มีรายได้เสริมนิดหน่อย ป๊าเราก็คือป่วยแบบนอนติดเตียงไปเลย ส่วนยายก็มีปัญหามากๆๆ ติดนิสัยเก็บของเก่า ขยะเข้าบ้าน ไม่ยอมทิ้งอาหาร ล้านจานไม่สะอาด ซักผ้าคือไปตากไว้ประตูบ้าน😭😭 แก้อะไรไม่ได้เลย ตาก็คืออยู่บ้านที่ต่างจังหวัด บางทีเข้ากรุงเทพบ้าง คือแกติดยา ทุกคนในบ้านพยายามพาไปบำบัดแต่ก็ห้ามไม่ไหว จนต้องพาไปอยู่ตจว
ตัวเราเองคือ พยายามอิกนอจปัญหาทางบ้าน แล้วก็ทำตัวให้ปกติที่สุด อยู่โรงเรียนเราก็เหมือนเพื่อนทุกคนปกติ เราร่าเริงมีความสุขดีค่ะ แต่บ่อยครั้งก็ร้องไห้ตอนดึกที่ต้องมาเป็นแบบนี้อยู่เหมือนกัน ตอนนี้คือชีวิตดีขึ้นมาจากเมื่อก่อนมากขึ้นแล้ว คือซื้อบ้านทาวเฮ้าอยู่(จากที่เช่ามานาน) ซื้อรถคันนึง แล้วก็มีญาติมาช่วยกันดูแลบ้างค่ะ แต่ก็ยังถือว่าบ้านเราไม่ได้เพอร์เฟค อบอุ่นเหมือนบ้านแฟนเรา จากเดิมที่เราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้คนรอบตัวฟังอยู่แล้ว ก็เลยไม่เคยพูดอะไรให้แฟนฟังเท่าไหร่เกี่ยวกับปัญหาที่บ้านเราค่ะ ตอนนี้ใกล้จบม.6แล้ว เราอาจจะต้องเริ่มมารับผิดชอบตัวเองมากขึ้น ต้องยอมรับความจริงมากขึ้น เลยอยากจะเปิดใจเล่าให้เค้าฟังสักวันนึง กลัวว่าเก็บไว้นานๆๆ จะยิ่งเป็นผลเสียกับตัวเราเอง
เอาตามจริง คือเรากลัวว่าเค้าจะรับไม่ได้เหมือนกัน เพราะตัวเราเองที่อยู่กับเรื่องนี้มาเกือบ10ปี ก็ยังร้องไห้อยู่บ่อยๆๆ กลัวไปหมดว่าควรบอกยังไงดี ในเมื่อเราตรงข้ามกันขนาดนี้(บ้านเราอยู่ในระดับมีกินมีใช้นะคะ แค่ปัญหามันหนักหน่วงมากจริงๆๆ) ส่วนตัวกับตัวเราเอง เค้าโอเคกับเราหมด เพราะจริงๆๆ เราเรียนอยู่ที่เดียวกัน ไลฟสไตล์คล้ายกันเลยไม่ได้มีปัญหาอะไร เราแค่กลัวว่าเค้าจะยอมรับเรื่องราวของเราได้มั้ยคะ
ที่มาคิดเรื่องนี้เพราะใกล้ช่วงเข้ามหาลัยแล้ว อยากรับผิดชอบตัวเองมากขึ้น รับความจริงให้ได้แต่พอคิดถึงสิ่งที่เป็นอยู่แล้วร้องไห้ทุกทีเลย เหมือนเราเข้มแข็งไม่พออะ เลยมานั่งคิดว่าหรือเราควรเล่าให้ใครสักคนฟังจะดีกว่ามั้ย เรื่องนี้ไม่ค่อยกล้าเล่าให้เพื่อนฟังอะค่ะ กลัวโดนไปเม้าต่อด้วย คืดว่าถึงไมาได้พูดก็ไม่เป็นไร เพื่อนน่าจะมองเราโอเคกว่าด้วย หรือเราควรนั่งคุยเล่าปรึกษาอาจารย์ที่สนิทดีคะ (ปัญหาคือแม่เราทำงานที่รร😭😭 ก็เลยไม่ค่อยสะดวกแน่ๆๆ) ตอนนี้คิดไม่ออกเหมือนกันว่าเราควรพูดให้ใครฟัง อยากจะปรึกษาว่าควรยอมรับมันแค่ไหน ถ้าเราโตขึ้นแล้วถ้าเลือกจะไม่อยู่บ้านจะผิดมั้ย ควรทำยังไงดี เราถามตัวเองทุกวันเลยค่ะ
ควรบอกเรื่องฐานะทางบ้านกับแฟนยังไงดีคะ
ประเด็นหลักคือบ้านแฟนค่อนข้างมีฐานะ คือเรามาคบกัน จากที่เป็นเพื่อนคุยเล่นกันงงๆๆ เลยค่ะ เราไม่ได้เลือกคบคนที่ฐานะนะคะ บ้านเค้าค่อนข้างอบอุ่น ดีไปหมดเลย พ่อแม่คือมีเงินพร้อมซับพอร์ตให้ลูกมีความสุขที่สุด แต่เราคือตรงข้ามเลย ตอนเด็กเราอยู่กับป๊า(พ่อไม่แท้) แล้วเค้าป่วยมาพิการตั้งแต่เราประถม จากที่ชีวิตดีมาก เรียนอินเตอร์อยู่บ้านกว้าง มีสวน มีรถ แต่ชีวิตเรากลับด้านเปลี่ยนมาต้องย้ายมาอยู่คอนโดกับแม่ เราก็พยายามปรับตัว จนย้ายมาอยู่บ้านทาวน์เฮ้า มีป๊า แม่กับยาย มาอยู่ด้วยกัน หลักๆ ตอนนี้แม่เราเหมือนsingle mom ที่ทำงานหาเงินคนเดียว มีรายได้เสริมนิดหน่อย ป๊าเราก็คือป่วยแบบนอนติดเตียงไปเลย ส่วนยายก็มีปัญหามากๆๆ ติดนิสัยเก็บของเก่า ขยะเข้าบ้าน ไม่ยอมทิ้งอาหาร ล้านจานไม่สะอาด ซักผ้าคือไปตากไว้ประตูบ้าน😭😭 แก้อะไรไม่ได้เลย ตาก็คืออยู่บ้านที่ต่างจังหวัด บางทีเข้ากรุงเทพบ้าง คือแกติดยา ทุกคนในบ้านพยายามพาไปบำบัดแต่ก็ห้ามไม่ไหว จนต้องพาไปอยู่ตจว
ตัวเราเองคือ พยายามอิกนอจปัญหาทางบ้าน แล้วก็ทำตัวให้ปกติที่สุด อยู่โรงเรียนเราก็เหมือนเพื่อนทุกคนปกติ เราร่าเริงมีความสุขดีค่ะ แต่บ่อยครั้งก็ร้องไห้ตอนดึกที่ต้องมาเป็นแบบนี้อยู่เหมือนกัน ตอนนี้คือชีวิตดีขึ้นมาจากเมื่อก่อนมากขึ้นแล้ว คือซื้อบ้านทาวเฮ้าอยู่(จากที่เช่ามานาน) ซื้อรถคันนึง แล้วก็มีญาติมาช่วยกันดูแลบ้างค่ะ แต่ก็ยังถือว่าบ้านเราไม่ได้เพอร์เฟค อบอุ่นเหมือนบ้านแฟนเรา จากเดิมที่เราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้คนรอบตัวฟังอยู่แล้ว ก็เลยไม่เคยพูดอะไรให้แฟนฟังเท่าไหร่เกี่ยวกับปัญหาที่บ้านเราค่ะ ตอนนี้ใกล้จบม.6แล้ว เราอาจจะต้องเริ่มมารับผิดชอบตัวเองมากขึ้น ต้องยอมรับความจริงมากขึ้น เลยอยากจะเปิดใจเล่าให้เค้าฟังสักวันนึง กลัวว่าเก็บไว้นานๆๆ จะยิ่งเป็นผลเสียกับตัวเราเอง
เอาตามจริง คือเรากลัวว่าเค้าจะรับไม่ได้เหมือนกัน เพราะตัวเราเองที่อยู่กับเรื่องนี้มาเกือบ10ปี ก็ยังร้องไห้อยู่บ่อยๆๆ กลัวไปหมดว่าควรบอกยังไงดี ในเมื่อเราตรงข้ามกันขนาดนี้(บ้านเราอยู่ในระดับมีกินมีใช้นะคะ แค่ปัญหามันหนักหน่วงมากจริงๆๆ) ส่วนตัวกับตัวเราเอง เค้าโอเคกับเราหมด เพราะจริงๆๆ เราเรียนอยู่ที่เดียวกัน ไลฟสไตล์คล้ายกันเลยไม่ได้มีปัญหาอะไร เราแค่กลัวว่าเค้าจะยอมรับเรื่องราวของเราได้มั้ยคะ
ที่มาคิดเรื่องนี้เพราะใกล้ช่วงเข้ามหาลัยแล้ว อยากรับผิดชอบตัวเองมากขึ้น รับความจริงให้ได้แต่พอคิดถึงสิ่งที่เป็นอยู่แล้วร้องไห้ทุกทีเลย เหมือนเราเข้มแข็งไม่พออะ เลยมานั่งคิดว่าหรือเราควรเล่าให้ใครสักคนฟังจะดีกว่ามั้ย เรื่องนี้ไม่ค่อยกล้าเล่าให้เพื่อนฟังอะค่ะ กลัวโดนไปเม้าต่อด้วย คืดว่าถึงไมาได้พูดก็ไม่เป็นไร เพื่อนน่าจะมองเราโอเคกว่าด้วย หรือเราควรนั่งคุยเล่าปรึกษาอาจารย์ที่สนิทดีคะ (ปัญหาคือแม่เราทำงานที่รร😭😭 ก็เลยไม่ค่อยสะดวกแน่ๆๆ) ตอนนี้คิดไม่ออกเหมือนกันว่าเราควรพูดให้ใครฟัง อยากจะปรึกษาว่าควรยอมรับมันแค่ไหน ถ้าเราโตขึ้นแล้วถ้าเลือกจะไม่อยู่บ้านจะผิดมั้ย ควรทำยังไงดี เราถามตัวเองทุกวันเลยค่ะ