บางครั้งเราเคยสงสัยว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงโดนทิ้งมาโดยตลอด วันนี้เราเข้าใจแล้วว่า สิ่งที่เจอในครั้งแรกคือ เค้าใส่ใจ ดูแล ติดต่อไม่เคยขาดในวันที่เราห่างกัน ดูแลดีมากๆ ไม่เคยละเลยไม่เคยปล่อยให้เราต้องเหงา ไม่เคยมีความลับ ไปไหนบอกตลอด ทำมาตลอด จนเข้า 5-6 เดือน บางอย่างเริ่มทำลดลงเรื่อยๆ ขอบอกก่อนนะคะ คำว่า ความรักทำให้คนตาบอดมีอยู่จริง ยอมทิ้งทุกๆอย่าง เพื่อเลือกมาอยู่กับคนที่เรารัก เรียน ทางบ้าน ดูแลเค้าแต่าอาจจะไม่ได้ดีอย่างที่เค้าคาดหวัง เค้าให้เรามีเหมือนคนอื่นทุกๆอย่าง แก้ว แหวน เงินทอง   แต่ทำไมเรากลับรู้สึก ยิ่งใกล้ยิ่งห่าง พอเราถามว่าทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยสนใจเหมือนเมื่อก่อน เค้าจะตอบเราทันทีว่า อย่ามาพูดรำคาญ มาหาเลี้ยงพี่มั้ย จะอยู่บ้านเอง ถ้าฉันหาเลี้ยงคุณได้ ฉันเก่ง ฉันก็อยากให้คุณนอนอยู่บ้านแหละค่ะ ต้องทุนชีวิตครอบรัวที่ไม่ได้มอบความรักให้เต็ม100 พ่อไปทาง แม่ไปทาง อยู่กับตายาย ถามว่ามีความสุขมั้ย มันมีนะ แต่มันก็ไม่เหมือนกันใช่ปะ เราอยู่กับยาย ถึงแค่ ม.ต้น แม่ก็คอยดูแลตลอด  ม.ปลาย เราเริ่มตามเพื่อนๆ เริ่มร้าย ในเรื่องโดดเรียนอยากมีแฟน แต่ได้แค่คุย ทุกคนก็พาเราย้ายไปอยู่กับน้า เราก็ดีขึ้น แต่ลองทุกอย่าง เหล้า กับ บุหรี่ แค่นั้น แม่เริ่ม ตั้งฐานอยู่ที่จังหวัดหนึ่ง เราก็ย้ายไปอยู่ มันสนุก นะ เรามีป๊า ที่คอยส่งเสียดูแล ป๊าคือพ่อบุญธรรม เนื่องจากพ่อฐานะค่อยข้างยากจน แม่เราฐานะ พอมีพอกิน แต่มันมาเกิดวิกฤต คล้ายๆล้มลายละลาย จากที่เคยมี บ้านก็มีหนี้มีสิน แม่ก็เลิกกับป๊า ทุกอย่างมันแย่ไปหมด น้องชายที่อยู่กับเราย้ายกลับบ้าน เราก็อยู่ที่เดิม ทำงานไป เรียน ตั้งแต่ ม.6 หาเงินเอง เที่ยว กินเหล้า ทำแบบนี้จนคิดได้ว่า กูต้องเรียน ก็เรียน มหาลัยแห่งหนึ่ง เป็นนักกีฬา ด้วยล่ะ แข่งเสร็จเลิกเรียน อีกปีกลับมาใหม่ แข่งเสร็จออกเหมือนกัน เห็นท่าไม่ดี กลับไปอยู่ที่ที่เราอยู่ 1 ปี เรียนต่ออีก ตั้งใจเรียนมากรอบนี้ แต่ๆๆ มีญาติพาเราไปรู้จัก พี่คนนี้ แต่เราไม่เคยสนใจ เราไม่ชอบด้วยซ้ำ แต่เราก็คบกันนะ ตอนแรกเค้าก็ไม่ได้จริงๆจังๆ เราก็เหมือนกัน สุดท้ายเค้าจริงจัง พาเรามาอยู่บ้าน ตอนแรกดีมากๆ มีความสุข เราก็มาทำงานกับที่บ้านเค้า ทุกคนใจดี ต้อนรับ แต่แฟนเราต้องไปต่างจังหวัด 1-2 เดือนแรกเค้า โทหาๆตลอด เป็นห่วงเราตลอด ใส่ใจแม้อยู่ไกลกัน  แต่มีทะเลาะกันบ้าง คนห่างกันปะ เค้าก็เคยเที่ยวผู้หญิง อีกอย่างกับแฟนเก่าที่เราเจอมา เจอแต่คนทำร้ายจิตใจ  รวมถึงร่างกาย มันเจ็บปวด มันทรมาน ไหนจะมาเจอคนที่มีแฟนละบอกเราว่าไม่มีคบกับเรามา 2 ปี เราก็ไม่เคยมีอะไรกัน แต่ไปกินข้าวด้วยกันทุกวัน นอนเรายังแค่กอดกัน สุดท้ายเราเลือกออกมา เพราะมัน เจ็บนะ ทรมานที่สุดจนเราปิดใจ เพราะเค้าทำให้เรามีความสุขได้เราถึงยอม เรายอมรับว่าเรางี่เง่าบ้างในบางครั้ง เพราะเรากลัวไง กลัวสิ่งที่เราเคยเจอ ผู้หญิงแทบทุกคนต้องเป็น วันนี้เราเหนื่อยนะ เราวิ่งตามคนที่แข็งแกร่งกว่าเรา ตอนนี้มันเหมือนเค้ารักเราน้อยลง ใส่อารมณ์กับเราเสมอไม่ว่าจะเรื่องอะไร ไม่ถูกใจก็โมโหเหมือนกับว่าเราเป็นคนอื่น ไม่เคยมีคำปลอบใจ เวลาเราไม่ได้ทำไรผิดก็ว่าเราผิด เราไม่เคยบ่นสักคำว่าเหนื่อย ทำไรเราไม่เคยเอาไปพูด เราจะปรึกษาใครยังไม่กล้า กลัวเค้าจะพูดว่า เลือกเอง รู้ปะ โครตแย่ วันนี้ เราไม่รู้จริงๆว่าการกระทำของเรามันเป็นยังไงสำหรับเค้า  เราอาจจะโง่ จะเอ๋อ จะปัญญาอ่อนเหมือนที่เค้าว่าเราจริงๆก็ได้ เราก็เป็นได้แค่นี้อย่างที่เค้าบอกจริง เรารู้ตัวแล้วล่ะว่าวันนี้ เราไม่เหมาะสมกับเค้าจริงๆ เราจะขออยู่เท่าที่เราจะอยู่ไหว เค้าไม่ได้รักเราเหมือนเดิม 2 เดือนนี้เราจะค่อยๆตัดใจ แล้วเดินออกไป ให้เค้าเจอคนที่เค้าต้องการจริงๆ อยากอยู่ด้วยจริงๆ เราไม่คู่ควรกับเค้า เราต่างกัน เค้าเป็นคนขยัน ฐานะดี แต่เราไม่มีอะไรเลย มีแต่ความโง่ไร้สาระ ไม่เคยทำอะไรให้เค้าชมได้สักอย่าง ไม่เคยจริงๆ เรารักเค้าทุกอย่างที่เค้าเป็น ยอมแม้กระทั่งเค้าจะว่าจะด่าอะไรก็ได้เรารับผิดหมด เราคงแย่จริงๆ ไม่เหมาะกับเค้าจริงๆ นั่งทบทวนตัวเองมาตลอดเวลาว่า เค้าชอบคนที่ทำตามที่เค้าบอกได้เป๊ะๆ ไม่เถียง ไม่ตื่นสาย ห้ามหึง ห้ามหวง ห้ามคบเพื่อน ห้ามคุยกับเพื่อนเรื่องเกม ห้ามเล่นเกม ห้ามกินเหล้า และต้องเอาใจใส่เค้า ทำงานเก่ง เก่ง เงียบ สมาร์ท วางตัว เราพยายามทำแล้ว ดีคงยังดีไม่พอสำหรับเคา้จริงๆ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง และขอบคุณที่ทำให้หนูมีทุกอย่าง หนูคงต้องตัดสินใจไปจริงๆแล้วนะ ยิ่งอยู่พี่ยิ่งเหนื่อย ยิ่งห่าง ยิ่งรำคาญ ทำให้รู้เลยว่า เราไม่เหมาะสมกันจริงๆ