ทุกวันนี้ยอมรับเลยนะคะว่าเหนื่อยและท้อกับความรักในปัจจุบันมาก จนไม่รู้ว่าควรจะต้องทำยังไงดี เพื่อให้อะไรมันดีขึ้น ก่อนที่เราจะบอกเล่าถึงปัญหาที่เรากำลังเผชิญ อยู่ ณ ตอนนี้ เราอยากจะขอเล่าเรื่องราวความรักของเราที่เป็นเรื่องจริงยิ่งกว่าละครน้ำเน่า และมันคงเป็นบทเรียนให้กับใครอีกหลายๆคน อาจจะยาวหน่อย เพราะสิ่งที่กำลังจะเล่าเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นตลอดระยะเวลา 5 ปี ซึ่งเราเก็บสะสมความรู้สึกในใจไว้แต่เพียงผู้เดียว โดยที่ไม่เคยบอกเล่าให้ใครได้ฟัง จนมันเกิดเป็นปัญหาในปัจจุบันนี้ ซึ่งเราอยากจะระบายความรู้สึกต่างๆ ผ่านออกมาเป็นตัวอักษร อย่างน้อยๆ มันก็จะทำให้ความทุกข์ในใจคลายลงได้บ้าง
        
              เรื่องมันมีอยู่ว่าเรามีแฟนอยู่คนหนึ่งค่ะ เราคบกันมาปีนี้จะเข้าปีที่ 5 แล้วค่ะ ความรักของเราเริ่มจากความเป็นเพื่อน และเกิดเป็นความผูกพันขึ้นมาค่ะ ช่วงแรกๆตอนที่จะคบกัน มีเพื่อนๆในกลุ่มของเราคัดค้าน รวมถึงครูอาจารย์ด้วยค่ะ เพราะเรากับเขาแตกต่างกันมาก ทั้งรูปร่างหน้าตา เราค่อนข้างจะน่ารัก ไม่ได้หลงตัวเองนะคะ มีคนเขาบอกมาค่ะ อิอิ และเราเรียนเก่ง ได้ที่ 1 แทบทุกเทอมเลยค่ะ คือเป็นที่รักของเพื่อนๆ ครูอาจารย์ รวมถึงฐานะทางบ้านเราก็ดีกว่าเขามากค่ะ ซึ่งแตกต่างจากเขาตรงที่ว่า เขามีรูปร่างที่อ้วน ดำ บุคลิกไม่ดี เรียนไม่เก่ง ฐานะทางบ้านเขาไม่ค่อยดีเท่าไร เราแตกต่างกันมาก แต่มันคงเป็นเพราะความผูกพัน หรืออะไรไม่รู้ที่มันเหมือนดูดให้เราอยากใกล้กันมากขึ้น รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่สมควร ตอนนั้นจำได้ว่า เราสองคนพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้กัน แม้เพื่อนๆในกลุ่มจะคัดค้านก็ตาม จนเราคิดไม่ดี ซึ่งตอนนั้นเราก็ใกล้จบแล้วด้วย เลยมีความคิดที่ว่า ช่างเถอะ ใครจะว่ายังไงก็ช่าง เดี๋ยวก็จบละ คงต้องแยะย้ายกันไป ไม่ต้องมีใครมาขัดขวาง เรามานั่งย้อนคิดไปกลับไป เราเสียใจมากที่คิดไม่ดีกับเพื่อนๆ ที่พวกเขาคัดค้าน คงมองแล้วว่าฉันคบไปต้องไม่มีความสุขแน่ๆ แต่ฉันกลับตาบอด ไม่เคยรับฟังคำพูดของใคร และสุดท้ายฉันก็ได้คบกับเขาสมใจอยาก ตอนนั้นเหมือนความรักของเราสองคนจุดเริ่มต้นมันต่างกัน เขาเริ่มจาก 100 จนตอนนี้มันเป็น 0 แต่สำหรับฉันที่มีให้เขาคือจาก 0 เป็น 100 ก็อย่างที่รู้ๆผู้ชาย ตอนแรกก็ช่วงโปรโมรชั่น ทำทุกอย่างให้ ทุ้มสุดตัว ซึ่งตอนนั้นฉันก็ยังไม่ได้ให้เขาเต็มร้อย เหมือนตอนนี้ และตอนนั้นเราก็เอาแต่ใจมาก ทะเลาะกันบ่อยๆ คือยังไม่ได้รักเขามากอะไร เพราะมันไม่มีอะไรให้รัก แต่มันตรงกับสุภาษิตที่ว่า หินที่ว่าแข็งแล้ว โดนน้ำหยดลงทุกวัน หินก็ต้องกร่อน แล้วนับประสาอะไรกับใจคน มีคนมาเทคแคร์ ดูแล ต่อให้รูปร่างไม่ดี ไม่มีอะไรให้รัก ยังไงก็ต้องใจอ่อนอยู่ดี อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว บางคนก็คิดว่าทำไม เขาเลวร้ายขนาดนี้ ถึงยังต้องไปรักเขา เขาก็ยังมีข้อดีอยู่นะคะ คือ เขาเป็นคนที่เก่งด้านปฎิบัติในเอกวิชาที่เรียน แต่ฉันจะเก่งด้านทฤษฎีด้านวิชาการ นี้คงเป็นความต่างที่ทำให้เราอย่างที่จะทำงานร่วมกัน  ตรงไหนที่ไม่ได้เราก็จะแชร์กัน ต่างคนต่างช่วยกัน มันยิ่งทำให้เราใกล้กันและเวลาที่เราทะเลาะกันเค้าไม่ค่อยเถียงจะเงียบ มันทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าเขาก็ยังเป็นคนดีนะ แต่บางทีคงไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ พึ่งมารู้เมื่อสองสามปีให้หลัง ว่าการที่เขาไม่เถียง ไม่เคลีย ไม่พูด นั้นคือการที่เขาไม่เคยคิดจะใส่ใจ ในความรู้สึกของเราเลยมากกว่า ทุกวันนี้เป็นแฟนก็เหมือนเป็นไม่เต็มร้อย มันรู้สึกอึดอัดใจ เหมือนเวลารู้สึกคิดอะไร ก็ต้องเก็บไว้หรือโดนขัดทุกครั้ง ช่วงแรกๆก็ไปรับไปส่งดีอยู่ค่ะ ไปกินข้าวไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่ช่วงหลังทุกๆกิจกรรมในชีวิตเรา คือเราทำเพียงผู้เดียว ไม่ว่าจะกินข้าว ทำงาน เรียน คืออยู่คนเดียวอ่ะค่ะ ความรู้สึกเหงา เศร้า ประดังเขามา พอเราโทรกลับไป พูดแบบขอไปที ให้มันจบไปซะ และไม่ว่าจะการทำงานหรือปัญหาต่างๆที่เข้ามา ซึ่งเขามีส่วนต้องรับผิดชอบ แต่เขากับปล่อยให้เราทำทุกอย่าง เราเหนื่อยมากก ท้อที่สูด บอกเลิกเป็นพันครั้ง แต่สุดท้ายก็กลับมาคืนดีกัน สิ่งนี้มันทำให้เราเกลียดตัวเองมาก เพราะเราเป็นคนที่ไม่ว่าใครจะมาทำให้เจ็บให้โกรธ แค่เขามาขอโทษ พูดดีๆ เราก็ชอบให้อภัย ให้โอกาส แต่เหมือนกับว่าคำขอโทษที่เขาพูดมาแต่ละครั้งมันไม่มีความหมายอะไรเลย แต่พอเราต้องการเลิก เพื่อใช้ชีวิตใหม่หรือมีคนใหม่ ก็ทำตัวเป็นคนดีทันที ทำดีทุกอย่าง พอเราตายใจ ก็กลับมาเป็นแบบเดิมคือตลอดเวลาที่คบมาถ้าเอาความสุขกับความทุกข์ เอาเสียงหัวเราะกับน้ำตามา มาวัดชั่งตวง ความทุกข์กับน้ำตา ความเสียใจ มันมากกว่าจบแทบจะมองไม่เห็นความสุข บางครั้งเราก็คิดนะคะว่า นี่มันเจ้ากรรม นายเวรชัดๆ แต่สิ่งเหล่านี้มันแค่เศษ 1 ส่วน 10 ของความทุกข์ใจทั้งหมดที่เราได้เผชิญ ที่มันเป็นปัญหาหนักอกเราในทุกวันนี้ค่ะ
    คือเรากับแฟนคบกันมา 5 ปี มีอะไรกันแล้วค่ะ โดยในช่วงปีแรกๆ เขาจะใส่ถุงยางตลอดเพื่อป้องกัน แต่พอมาช่วงสองสามปีให้หลังเค้าเลือกที่จะไม่ใส่ค่ะ ไม่ใส่เลยค่ะ แต่เลือกให้เรากินยาคุมแทน แต่เป็นยาคุมฉุกเฉินนะคะ เรากับแฟนไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันค่ะ อยู่คนละบ้าน แต่มาเรียนมาทำงานที่เดียวกัน เราเลยไม่กินยาคุมธรรมดา เพราะไม่อยากให้ใครรู้ค่ะ จึงขอให้เค้าใส่ถุงเถอะ เพราะเราไม่สบายใจเลยที่เค้าไม่ใส่ถุง และเค้าไม่ใส่ใจที่จะใส่ถุงเลย คือเขาไม่สนใจความรู้สึกเราเลยค่ะ ว่าถ้ามีอะไรกันแล้ว คนที่เครียดที่สุด ทุกข์ใจที่สุด คือเรานะ คือเรากับแฟนนานๆมีอะไรกันครั้งหนึ่ง คือหนึ่งเดือนก้มีครั้งหนึ่ง เวลาเขามาเล้าโลม มันเหมือนไฟดูดค่ะ คุมตัวเองไม่ได้ ไม่มีสติเลย และสุดท้ายก็ต้องเลยตามเลย สุดท้ายเขาก้ให้เรากินยาคุมฉุกเฉิกตอนนี้คงเกิน 10 เม็ดแล้วล่ะค่ะ  ที่แย่กว่านั้นคือทุดๆเม็ดที่เค้าให้เรากิน มันจะมีคำสัญญาที่ว่า ขอโทษนะ ครั้งนี้จะให้กินครั้งสดท้ายละ เพราะอย่างที่รู้กันยาคุมฉุกเฉิน ถ้ากินเยอะไม่ดีแน่ แต่แทบจะทุกครั้ง ที่เค้าจะเอาอย่างเดียวแต่ไม่ใส่ถุง แต่ให้เรากินยาถ้าเดียวและเค้าไม่เคยทำได้เลย คือไม่นึกถึงใจเราเลย จนมาถึงวันนี้ วันนี้เรากับเค้าเสร็จงานเร็ว ก็มาเที่ยวห้าง จากนั้นเราก็ไปส่งเขา เราก้ถามเขานะว่ามีถุงไหม จะซื้อไหม จะจอดรถให้ ก็ไม่ซื้อ ไม่สนใจ เราก็ตั้งใจแล้วล่ะ ว่าจะไม่ขึ้นห้องเค้า เพราะเค้าไม่มีถุง เราไม่อยากกินยาอีก เรากลัว แต่เขาก้บอกให้เราขึ้นไปเอาของที่เราลืมไว้ เราก้ตามไป พอถึงห้องเค้าก็เล้าโลมเรา กอดจูบ สารพัด และสอดใส่เข้าไปเลย แต่เขาจะเสร็จข้างนอกทุกครั้ง แต่เราก็ยังกลัว จนเครียด เขาก็เงียบ ทีนี้เรานอนร้องไห้เลยค่ะ คือเกลียดตัวเองมาก ที่ไปยอมให้คนที่ไม่เคยใส่ใจในความปลอดภัยของเรา ไม่เคยคิดจะปกป้องเรา เขาเห็นแก่ตัวมาก สุดท้ายก้ต้องกินยาคุมฉุกเฉินกันไว้ค่ะ แต่ก่อนจะไปจากเขา เราแบบเศร้ามาก เครียด เลยทนไม่ไหวตกหน้าเขาไปฉากหนึ่ง พอตกเย็นเขาก็มาสำนึกผิดว่าวันนี้พึ่งรู้ว่าทำผิด อ้าวว แล้วตลอดเวลาที่ให้ฉันกินยาคุมฉุกเฉินนี่ คงไม่รู้ผิดเลยสิ แล้วยังมีหน้ามาบอกว่ารัก คือตอนนี้รู้สึกแย่กับผู้ชายคนนี้มากๆ คือมันถึงจุดที่พูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ เมื่อก่อนเคยคิดค่ะ ว่าอยากมีสามีแค่คนเดียว แต่ถ้าเป็นแบบนี้ก้คงไม่ไหว มันขัดใจตรงที่ว่า ปากที่บอกว่ารักกับการกระทำมันแตกต่างอยากสิ้นเชิง เฮ้อออ มันเป็นเวรเป็นกรรมอะไร เมื่อไรจะจบๆไปสัก ที เขาทำเลวขนาดไหน แค่มาพูดว่าขอโทษ ทุกอย่างก้ถูกให้อภัย เกลียดตัวเองมากค่ะ อยากตัดขาดกับเรื่องเหล่านี้ กับความรู้สึกแบบนี้ได้จริงๆสักทีค่ะ เศร้ามาก วันนี้ก็พึ่งกินยาคุมฉุกเฉินไป .........แต่เขากับคิดและทำว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา นี่หรือความรักที่เธอทีให้ฉัน และเราควรจะทำไงกับชีวิตต่อดี สับสนมากค่ะ ???