อันนี้เป็นบันทึกอาการทางจิตของเราเองค่ะ
:พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเคยเจออะไรมาบ้าง เคยเจ็บปวกมามากแค่ไหน ต้องอดทนมามากขนาดไหน ไหนจะเรื่องควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ อาการร้องไห้ทุกครั้งที่พูดถึงอดีตที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ลืมไม่ลง ไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆเลย ถึงจะเล่าให้พวกเขาฟังเราก็ได้รับเพียงแค่ความสงสาร มันทรมานนะ ถึงอยากจะไปพบจิตแพทย์ก็มีเงินไม่พอ ถึงอยากรู้ว่าตัวเองเป็นโรคอะไรก็ไม่สามารถรู้ได้ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ได้แต่คลายอารมณ์กับสิ่งของ ปล่อยอารมณ์ไปกับสิ่งที่ชอบ ปล่อยให้สมองคิดแต่เรื่องที่ชอบเพื่อหยุดความเครียดเช่น อ่านนิยาย อ่านการ์ตูน ดูอนิเมะ ดูหนัง ปล่อยให้สมองมันโล่ง ฟังเพลงเพื่อให้ความเครียดมันคลายไปเอง จนตัวเองหมกมุ่นกับเรื่องพวกนี้มากจนเกินไป ทั้งที่ไม่ได้ชอบอะไรเป็นพิเศษแท้ๆ ที่ทำไปเพราะปลดปล่อยเฉยๆ กลายเป็นว่าติดซะงั้น เบื่อทุกสิ่งที่ชอบ จากชอบวาดรูปบ่อยะก็กลายเป็นขี้เกียจซะงั้น ชอบมีอาการปวดเมื่อยโดยไม่มีสาเหตุ เช่น เมื่อยที่บ่าเหมือนมีอะไรเกาะทับอยู่ ชอบมีอาการเจ็บแปล๊บเหมือนยุงกัดอยู่บ่อยๆ ทั้งๆที่ยุงไม่ได้กัด หรือเราหลอนไปเองก็ไม่รู้ เราไม่รู้ว่าที่กล่าวมานี้เป็นอาการของคนที่ป่วยทางจิตรึป่าว แต่เรามักตะสบายใจขึ้นเมื่อได้ระบายความในใจออกไป เรามักจะร้องไห้เมื่อรู้สึกอึดอัดใจหรือเสียใจอะไรก็ตามแต่ ถ้าเครียดมากอึดอัดมากก็จะร้องไห้มาก ถ้าอึดอัดน้อยหน่อย ร้องไห้ให้น้ำตาออกสักหยดก็หายแล้ว มันคือวิธีปลดอารมณ์ของเราเองแหละ แต่มันมีเรื่องๆนึงที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเมื่อเรานึกถึงทุกครั้งก็มักจะร้องไห้ออกมาและเราก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ด้วย เรานึกมาตลอดว่ามันผ่านมานานแล้วเราคงไม่เสียใจไม่ร้องไห้กับมันอีกต่อไปแล้ว แต่มันไม่ใช่เลย เรามักจะร้องไห้ตลอด มันอดไม่ได้จริงๆ มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่เราอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา ถ้าเราได้ระบายออกมาไม่ว่าจะพูดหรือร้องไห้เรามักจะลืมว่าเราร้องออกมาทำไม ลืมความเครียดเมื่อกี้ทั้งหมด แต่ปรับอารมณ์กลับไปเป็นปกติได้ซะงั้น เรางงมาก เราไม่รู้ว่ามันเป็นไปได้ยังไง เราเลยมักใช่วิธีการร้องไห้ให้กับปัญหาประจำ แม้แต่ตอนนี้เราก็เริ่มลืมแล้วเหมือนกันว่าเมื่อกี้เราร้องทำไม เกิดอะไรขึ้น จะได้ว่าทะเลาะกับใครมาก็จริง แต่เราไม่รู้สึกถึงความเครียดเลยสักนิด ทั้งที่เมื่อกี้ร้องไห้แทบขาดใจ เรามักจะปรับอารมณ์ไม่ถูก อยู่ก็เศร้าขึ้นมาบ้างแหละ คึกขึ้นมาบ้างแหละพูดมากบ้าง บางครั้งก็ไม่พูดเลย สงสัยมากว่าตัวเองมีนิสัยยังไงกันแน่ บางครั้งก็อดเก่งบางครั้งก็อดทนไม่ได้เลย เหมือนตัวเองมีหลายบุคลิกเลย ตกลงเราเป็นคนยังไงกันแน่เรายังไม่รู้เลย เขาบอกว่าไม่มีใครเข้าใจเท่าตัวเราดี แต่ทำไมเราก็ไม่เคยเข้าตัวเองเลยล่ะ? เรามีอาการควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ทั้งความเศร้า ความสุข เราควบคุมมันยากมาก ควบคุมบุคลิกตัวเองยากมาก บอกทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา มีอยู่เหตุการณ์นึงที่เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตของเรา มันเลยทำให้เราควบคุมบุคลิกตัวเองไม่ได้ เราไม่รู้ว่าเราเป็นคนยังไงกันแน่ จากคนที่อารมณ์ดี บ้าๆบอ ติ๊งต๊อง กลายเป็นคนมีปัญหาทางจิต