สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิปทุกท่าน
หนูเป็นนิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่กำลังจะเรียนจบค่ะ ไม่ได้รู้สึกชอบหรืออินกับสิ่งที่เรียน ยิ่งถ้าต้องมองภาพตัวเองในอนาคตที่ต้องทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ออกแบบระบบ สร้างหุ่นยนต์ ... ยิ่งมองไม่เห็นเลย แต่ที่เลือกไม่ซิ่วหรือออกตั้งแต่แรกเพราะว่ายังไม่เจอสิ่งที่ตัวเองชอบแล้วลืมคิดไปว่าสิ่งที่เราเรียนมันจะต้องเป็นอาชีพหลักของเราไปตลอดชีวิต (ความคิดเด็ก ม.6) พอใกล้จบเลยคิดว่าอยากจะเรียนต่อค่ะ แล้วในที่สุดหนูก็หาสิ่งที่หนูชอบ สิ่งที่หนูอยากจะใช้เป็นอาชีพในอนาคตเจอ
     ต้องขอท้าวความก่อนว่าช่วงก่อนหน้านี้คุณพ่อของหนูป่วยหนักจนต้องเข้าห้องผู้ป่วยวิกฤต การที่เราต้องอยู่โรงพยาบาล 2 เดือนเต็มๆเพื่อดูแลคุณพ่อเลยทำให้เราได้เห็นการทำงานในสถานที่จริงของอาชีพอื่นค่ะ ได้เห็นการช่วยเหลือจากคุณหมอ ความเครียดในการทำงาน ชีวิตบนวอร์ดของนิสิตแพทย์ที่เราหาไม่ได้จากการเปิดหนังสือเรียนในห้องตอนมัธยม การได้เห็นประสบการณ์การทำงานของอาชีพอื่นที่คุณครูในโรงเรียนไม่สามารถสอนเราได้ และความรู้สึกที่อยากช่วยคุณพ่อ คุณพ่อของหนูเป็นโรคหายากที่ปัจจุบันยังหาวิธีรักษาไม่ได้ แล้วในตอนนั้นความรู้ที่เรามีจากการเรียนวิศวะไม่สามารถช่วยอะไรคุณพ่อได้เลย แม้กระทั่งในวันที่คุณพ่อหายใจเองไม่ได้จนต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ ทำได้แค่เปิดงานวิจัย เจอนอล จากอาจารย์แพทย์ในไทยที่ท่านเคยเจอโรคนี้แล้วเขียนขั้นตอนการรักษาของท่านไว้แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถยื้อชีวิตคนไข้ไว้ได้ ตอนนี้คุณพ่อดีขึ้นบ้างแล้วแต่การที่เราต้องดูแลท่านตั้งแต่เริ่มเข้าโรงพยาบาลจนในวันที่อุปกรณ์ช่วยชีวิต การใส่ท่อ ใส่สายจากคุณหมอและพยาบาลเต็มตัวไปหมดทำให้เราได้รู้ว่าการเป็นหมอไม่ได้จบแค่การรักษาชีวิตคนไข้คนนึงไว้แต่อาการและการเต้นของหัวใจคนไข้ที่เราดูแลมีผลต่อความรู้สึกของญาติและใครอีกหลายๆคน
     หนูอยากปรึกษาค่ะ คิดยังไงกับการที่จบวิศวะและไปเรียนต่อแพทย์ ถ้าเป็นพี่ๆจะทำงานก่อนมั้ยแล้วไม่รบกวนค่าใช้จ่ายทางบ้าน จะตัดสินใจเรียนต่อทันทีเลยมั้ย หรือว่าอายุที่มากขึ้นมีผลต่อสังคมในการเรียนมั้ยคะ เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย ถ้าพี่ๆเป็นหนูหรือเป็นผู้ปกครองของหนูจะตัดสินใจยังไงคะ