เป็นเด็กอายุ15ค่ะ พี่ชายอายุ17 ตอนนี้เสียชีวิตไปปีกว่าแล้ว ทำใจได้บ้างแล้วแต่ยังคิดถึงอยู่ดี  หลังจากนั้นก็มีเรื่องปัญหาเข้ามามากมาย พ่อมักจะมีการทะเลาะกับแม่ ชอบใช้อารมณ์ ใช้กำลัง เวลาแม่พูดจาอะไรที่เหมือนแก่จะรับไม่ได้ก็ใช้กำลังเลย  ส่วนแม่ก็อารมร้อน เก็บอารมตัวเองไม่ค่อยได้  เวลาหนูเห็นเค้าทะเลาะกันก็ห้าม แต่พ่อมักจะพูดเข้าข้างตัวเอง ทำนองว่า ตัวเองผิดอะไร ส่วนแม่ก็ไม่ค่อยสงบได้เลย สุดท้ายก็หนูเนี่ยแหละ ที่ต้องเก็บมาเครียดคนเดียว แม่เคยพูดกับหนูว่านี่ไม่ใช่ปัญหาของหนู มันเป็นเรื่องของพ่อกับแม่ มันเป็นเวรกรรมของแม่ หนูไม่ต้องเก็บมาเครียด   หนูก็พยายามพูดให้แก่หัดใจเย็นดูบ้าง แต่ก็ไม่รู้จะได้รึเปล่า แต่ก็นั่นแหละค่ะ  มันเป็นเรื่องของพ่อกับแม่ก็จริง แต่หนูเป็นลูกไง หนูปล่อยให้พวกเขาเคลียร์กันเองไม่ได้หรอก มั้ง? ถ้าหนูทำเป็นไม่รับรู้ว่าเขาทะเลาะกันก็คงดี แต่มันจะไปทนดูได้ไง ทำแบบนั้นก็เห็นแก่ตัวแย่ ส่วนพี่หนูก็ไม่อยู่แล้ว ถ้าอยู่คงดีกว่านี้ ทุกวันนี้มีความสุขตอนไหน หนูมักจะถามตัวเองในใจ ว่าพรุ่งนี้จะมีความสุขแบบนี้มั้ย?  บอกตามตรงเลย ไม่กล้าปล่อยพ่อกับแม่ไว้สองคน เพราะกลัวพวกเขาจะทะเลาะกันแรงๆอีก โดยเฉพาะพ่อที่เคยมีการใช้กำลัง  พ่อมักจะบอกแม่เวลาทะเลาะกันใกล้จบ ว่าสงสารลูกเถอะ แต่การกระทำมันไม่ใช่เลยอ่ะ สงสารกันจริงๆต้องปรับตัวกันทั้งคู่สิ  แต่นี่ไม่เห็นทำอะไรเลยนอกจากใช้ชีวิตไปวันๆ พ่อติดเหล้าด้วย หนูเคยขอแล้วว่าให้หยุด แก่ก็ยังกินอยู่ คำพูดแกเหมือนจะรักหนูมาก สงสารมาก แต่การกระทำมันไม่เหมือนเลย ไม่เห็นใจหนูเลย  ทุกวันนี้ต้องแบกรับความรู้สึกไว้คนเดียว   เคยส่งข้อความแชทไปหาพี่ชาย ว่าวันไหนไม่ไหวจริงๆ เหนื่อยมากจริงๆ จะตามไป  หนูเชื่อว่าพี่หนูโชคดีนะที่จากไปก่อน     หนูบอกเลยนะ ว่ารักทั้งคู่ ทั้งพ่อและแม่ แต่หนูแค่ไม่อยากเห็นพ่อใช้กำลังกับแม่ มันเลยอาจดูเข้าข้างแม่ไปหน่อย   ไม่รู้คนที่มาอ่านกระทู้นี้จะเข้าใจสิ่งที่จะสื่อมั้ย  แต่อยากให้เข้าใจกันนะคะ ตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆเลย  ไม่อินกับคำปลอบที่ว่าสู้ๆด้วย มันแบบ จะสู้ยังไง55  เป็นแค่เด็ก15คนนึง แต่ชีวิตมาเจออะไรแบบนี้ หนักไปมั้ย คนรุ่นเดียวกันกับเราป่านนี้คงจะมีความสุข ใช้ชีวิตแบบไม่ต้องมาเครียดอะไรแบบนี้  ได้แต่หวัง ภาวนา ขอให้ทุกอย่างมันดีขึ้น คนในบ้านเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม กลับมาทำทุกอย่างเพื่อลูก  และ รักหนูให้จริงเหมือนที่ปากพูด.