คือเรามรน้อง แล้วเวลาน้องทำอะไร ครอบครัวก็เห็นดีเห็นงามไปหมด มีแต่ย่าเราจริงๆ ที่เข้าใจสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ เราโดนเปรียบเทียบกับน้องมาตลอด เราเป็นคนขี้เกียจค่ะอันนี้ยอมรับ แต่พอเราจะปรับตัวให้ดีคน แม่ก็บอกๆอยู่ว่าคนแถวบ้านนินทาเราว่าขี้เกียจไปหมดแล้ว เราเครียดมาก เราไม่อยากเป็นขี้ปากคน จนเรารู้สึกว่ามีคนชอบเราน้อยมาก เวลาเจอเพื่อนแม่เราสวัสดีเขา แต่พวกเขา ก็ทำเมินไม่รับไหว้ แต่พอน้องเราไม่ไหว้แต่ละคนบอก น่ารักจัง พ่อแม่เลี้ยงลูกมารยาทดีจัง ทั้งทีน้องไม่ได้ทำอะไรเลย เราอยากเป็นหมอค่ะ อยากขยันนะ แต่คำพูดคนรอบข้างเอาแต่บ่นๆมันแทนที่จะเอาคำพูดนั้นมาสู้ แต่เรากลับทำตามคำที่คนเล่านั้นบอก เราไม่มีความสุขเลย ปู่เราก็ชอบบ่น แต่พอเราอยากบอกว่าเราไม่ใช่อย่างที่เขาว่า ปู่กลับบอกว่าเถียง เราแค่ต้องการความเป็นธรรมเท่านั้นเอง ย่าเราก็ปลอบเรา ว่าไม่เป็นไร หนังสือก็เรียนไม่รู้เรื่อง ทุกวันนี้เหมือนคนเป็นบ้าเข้าทุกวัน ชีวิตนี้ไม่มีความสุขเลย