ถ้าเป็นพ่อเราพูด แน่นอนเราไม่แคร์อยู่แล้ว แต่นี่ปู่เราเป็นคนพูด เขาไม่เคยยุ่งกะเรา ไม่เคยบ่นเรา แม้ในวันที่เราเหวี่ยงพ่อ เหวี่ยงน้อง เหวี่ยงแม่เลี้ยง ปู่เป็นคนนิ่งๆ พูดน้อย แต่เรากลัว ไม่เหมือนย่ากับพ่อเรา

ก่อนหน้านี้นานละ พ่อกับย่าก็เคยตามแต่เราไม่ เพราะออกมาแล้ว จะบอกว่ายิ่งก็ได้ แต่วันนี้ปู่คุยเอง เราอึดอัดคะ เราทำไงดี 😢😢 ไม่อยากไป แต่ก็ไม่กล้าขัด กลับไปอยู่บ้านเราก็เป็นแบบเดิม ธรรมนองเดิม ความรู้สึกเดิม นิสัยเดิม เป็นเหมือนเดิม เข้าใจว่าห่วงนะ ปู่บอกให้เวลาตัดสินใจ ถ้าวันอาทิตย์ไม่ย้ายกลับมาบ้าน ก็มาย้ายสำเนาเลย เปลี่ยนนามสกุลเลย เราเครียดมากกว่าเราด่าพ่อว่า เห้ ในตอนนั้นอีก

แต่ย่าแอบมาคุยปลอบเราว่า กลับมาอยู่ก่อน แต่งงานแล้วค่อยหาเหตุผลออกไป ปู่คงยอม ย่าบอกย่าก็ไม่อยากให้มา ไม่อยากเห็นเราทะเลาะกับพ่อ แต่ก็ตบท้ายว่า แต่ย่าก็คิดถึง  เราออกมาอยู่หอ ก็อยู่กะแฟน แฟนบอกเขาโอเค ถ้าเราจะไปอยู่บ้าน (ครอบครัวรู้นะคะ)

เอาไงดีคะ ต้องกลับไปสินะ ยอมรับว่าเราเห้ ยอมรับว่าตอนเดินออกมาไม่อยากออกมา แต่ออกมาได้แล้วก็ไม่อยากกลับไป
ฉันเหมือนคนโชคร้ายที่โดนสาปไว้ให้พบแต่ผิดหวัง 😢😢😢😢😢😢