เราอยู่ ม.6 เราโดนกรอกหูมาตั้งแต่เด็กให้เป็นสิ่งที่ไม่อยากเป็น กรอกหูบ่อยจนเราเกลียดอาชีพนั้นๆไปเลย.... ทั้งญาติพี่น้องคนร่วมงานของพ่อแม่ พูดแต่อาชีพเดิมๆใส่หู "เรียนพยาบาลนะลูก ถ้าไม่ได้ ก็เป็นครูนะ" เราเข้าใจว่าอยากให้เรียนที่ดีๆ มีงานทำดีๆ

ปกติเราไม่แคร์คำพูดพวกนี้หรอก เราไม่เคยแคร์คำพูดที่ทำให้คิดลบเลย เราแค่อยากทำงานที่เราอยากเป็นแต่พอโดนคำพูดพวกนี้ดูถูก!! "เกรดแบบนี้ไปต่อไม่รอดหรอก!!!" ทำให้ไขว้เขวจนไปต่อไม่ถูก ไม่มีอนาคตเลย.. ใครถามก็ตอบไม่ได้ว่าจะเรียนต่ออะไร จะทำงานอะไร

พอเจออนาคตที่คิดไว้ก็ยังดึงกลับมาในความคิดเดิมๆ ปั่นหูด้วยคำพูดเดิมๆ.... เห้อ

เจอโควิดเข้าไปทำให้แย่กว่าเดิม เรียนไม่รู้เรื่อง ไม่เจอสังคม ไม่ได้กำลังใจจากเพื่อน จะซิ่วเพื่อตั้งหลักใหม่ก็ไม่ได้เพราะพ่อแม่ไม่เห็นด้วยเลย

ตามตรงเราอยากเป็นหมอศัลยกรรม แต่พูดกับใครๆ ก็มีแต่คนบอกว่าปัญญาอ่อน.. เรายอมรับว่าเราพึ่งมารู้ตัวว่าเราควรตั้งใจให้มากกว่านี้ ควรคิดเป้าหมายได้แล้ว พอมีเป้าหมายก็จะรู้ว่าควรเรียนยังไงเกรดเท่าไร แต่มันพังตั้งแต่คิดเป้าหมายไม่ได้

เรียนไปเพื่ออะไร......??????ในเมื่อไม่รู้อนาคต

อยากรู้ว่าใครเคยเจอปัญหานี้ไหม แล้วแก้ไขยังไงคะ???