ไม่ได้มีเจตนาดูถูก ดูแคลนใครใดๆทั้งสิ้นนะครับ

แต่อยากถามว่า... ในตอนที่ยังไม่เก่ง ยังพูดไม่คล่อง  แล้วมาเลือกๆกัน ฉันอยากพูดสำเนียงอังกฤษ / ฉันอยากพูดสำเนียงอเมริกัน
จะมีซักกี่คนครับ หรือ ถึงครึ่งไหมนั่น ที่ประสบความสำเร็จ ทำได้จริง ออกเสียงได้ถูก

หลายคนพยายามพูดเร็ว พูดรัว จนลื้นพันกันไปหมด ฟังไม่รู้เรื่อง
หลายคนมีความคิดว่า พูดรวบๆ ไม่ชัดๆ จะได้เหมือน native สรุปก็เละ ฟังไม่รู้เรื่องเข้าไปอีก
หลายคน ร.เรือ / ล.ลิง ภาษาไทยยังแยกไม่ออก  พอมาพูดภาษาอังกฤษ R/L ก็แยกไม่ออกเหมือนเดิม
ALIVE vs ARRIVE เนี่ยพันกันเละ.. แต่ฉันอยากพูดสำเนียงอเมริกัน !! สรุปปวดหัวมาก ไม่รู้พูดอะไร

ผมว่า พูดสำเนียงไทยก่อนนี่แหละ  มันไม่ได้เสียหายอะไร พูดให้ชัด ออกเสียงให้ถูกด้วยสำเนียงไทยนี่แหละ ก็พอแล้ว

salmon  --> แซม - ม่อน  ไม่ใช่ แซวม่อน
spinach --> สะ - ปี - นิช ไม่ใช่ สะปีแน่ด
vegetable --> เวจ-เทอะ-เบิ่ล ไม่ใช่ เว้ดเจ้ดเทเบิ้น

อ่านถูก ก็พอถมเถแล้ววว !! ไม่ต้องมา sæmən  spɪnɪdʒ  vedʒtəb(ə)l หรอก

ไอ่เรื่อง british accent / american accentอ่ะ ปล่อยไปอยู่ด่านสุดท้ายเลย พูดคล่องปากเมื่อไร หรือ เมื่อไรที่ไม่ต้องคิดเป็นไทยในหัวแล้ว ค่อยมาหัดสำเนียง มันก็ไม่สายครับ

เพราะฉะนั้น อยากสรุปว่า หัดภาษาอังกฤษใหม่ๆ ในขณะที่ยังไม่คล่อง พูดสำเนียงไทย ไปเลย  stressถูก intonationถูก ด้วยสัทศาสตร์ไทยนี่แหละ ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรเลย ยังไม่ต้องสนใจ accent ฝรั่งอะไรทั้งสิ้นครับ