เราตกงานแถมแฟนติดโควิดรักษาตัวที่โรงพยาบาลส่วนเราอยู่ที่ห้อง เราก็ขอบริจาคข้าวสารเพื่อมาประทัง มีพี่ใจดีในนี้ส่งมาให้ ยิ่งเจอสถานการณ์แบบนี้บอกเลยว่า ยิ่งท้อ เราไม่มีกินเราก็ไม่เป็นไร ขอแค่มีข้าวสารกินกับน้ำปลา เราก็อิ่ม เราเอาตังที่เหลืออยู่ ที่เราเก็บไว้จ่ายค่าห้อง ส่งไปให้ลูก แต่ส่งผ่านพี่ชายแท้ๆๆของเราพึ่งฝากกับเขาครั้งแรก ฝากไปกดให้ยายทวดและชื้อนมให้ลูก (ทวดคือยายของเรา) ลูกเราตอนกลางวันเด็กๆๆจะอยู่กับทวดของเขา ส่วนแม่เราทำงานรับจ้างแถวบ้าน วันก่อนยายทวดโทรมานมลูกหมด เราก็รวบรวมเงินที่มีอยู่ที่เอาไว้จ่ายค่าห้อง ส่งให้ลูก โดยบอกให้พี่ชายไปชื้อนมให้ และก็กดที่เหลือมาให้ยายไว้ชื้อกับข้าวกิน พอตกเย็น แม่เราโทรมาบอกว่า ลูกคงไม่ได้กินนมแล้ว เพราะพี่มันเอาเงินไปเล่นพนันจนหมด ไม่เหลือมาสักบาท ได้แต่อึ้ง พูดอะไรไม่ออก คนเรามันไม่มีจิตสำนึกถึงเพียงเชียวหรอ ยายแก่ๆๆอยู่บ้าน รอเงินชื่อกับข้าว หลานตาดำๆ2 คนร้องหิวนม ในใจไม่คิดไม่มีความสงสารเลยหรอ สุดท้ายเราตัดสินใจโอน 500 บาทสุดท้ายไปฝากเพื่อนหมู่บ้านใกล้กันชื้อนมไปให้ลูกเราส่วนกับพี่ชาย เราไม่ได้พูดอะไรให้เขาเลย ไม่ได้ต่อว่าเพราะพูดไม่ออกจุกในอก เสียใจสุดๆๆกับคำว่าพี่น้องกัน มาเหยียบย่ำกันตอนลำบาก อายุก็มากแล้วยังตกเป็นทาสพนันออนไลน์ ยิ่งคิด ยิ่งท้อ นิ่งคิดยิ่งเหนื่อย คิดสงสารแม่ก็สงสาร  แต่ยอมทนเพื่อให้ลูกกับแม่ได้อิ่มท้องดีใจแล้ว ได้แต่บอกตัวเองให้อดทน มันต้องผ่านช่วงเวลายากลำบากนี้ไปให้ได้ลำบากกว่านี้ก็ผ่านมันมา อย่างน้อยๆๆก็ยังมีข้าวสารกิน ส่วนค่าห้องจะคุยกับเจ้าของหอพักดูแกน่าจะเห็นใจอยู่ แต่กลับเรื่องพี่ชาย เราคงไม่ไว้ใจอีกตลอดชีวิต