ก่อนหน้านี้ยายทวดเราล้มกระดูกหัก เข้า รพ. ไปหลายวัน หลังจากออก รพ. มาอยู่บ้านเป็นผู้ป่วยติดเตียงมียายเราคอยดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำอาบน้ำให้ ดูแลทุกอย่าง แต่แกมีปัญหาชอบเพ้อเช่น พูดว่าทำไมลูกไม่มาดูแลทิ้งให้ต้องทุกข์ยาก(แบบใส่อารมณ์ดราม่าและโกรธอะค่ะ)  ทั้งๆที่ยายเราดูแลทุกอย่างเลย. เวลาที่แกขออะไรแล้วไม่ได้ดั่งใจเดี๋ยวนั้น ก็จะประมาณว่า ขอกินนมแต่ตอนนั้นยายที่ดูแลทำกับข้าวอยู่ในครัวเลยไม่ได้ยิน แต่มีน้องสาวยายเรา ที่อยู่ในบ้านแต่แกหูหนวก เวลาเรียกก็ไม่ได้ยิน เราเดินเข้าบ้านมาพอดี เลยถามว่าจะเอาอะไร แกเลยบอกว่าเรียกตั้งนานทำไมไม่อยากจะตอบ เราก็เลยอธิบายไปว่าก็ยายหูไม่ดี ยายอีกคนก็อยู่ในครัว แกเลยบอกว่าให้กูขอทานนมกินหน่อยเถอะ เหมือนพูดประชดเราอะค่ะ เราเลยไปหยิบนมให้กิน ละแกก็พร่ำไปเรื่อยว่ามีลูกลูกก็ไม่ดูแลทิ้งแม่ อย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งที่ทุกคนในบ้านคือแทบจะประเคนให้ทุกอย่าง เพียงแค่บางครั้งบางคราวมันไม่ว่างจริงๆ ไม่ได้อยากจะถือสาเพราะว่าเห็นแกป่วย แต่ฟังแล้วมันก็อดโมโหไม่ได้ ทั้งคำพูดคำจาที่คิดแต่สิ่งที่มันอกุศล คนฟังก็รู้สึกแย่ อย่างที่บอกว่า ว่ายายเราไม่ดูแล ทิ้งให้อยู่ลำบากคนเดียว เราฟังแล้วไม่โอเคมากๆมันรู้สึกแบบคนเป็นแม่คิดแบบนี้แล้วลูกจะบาปขนาดไหน ทั้งๆที่ลูกดูแลทุกอย่างมาตลอด  เราไม่อยากถือสาแต่มันก็อดจะขึ้นไม่ได้จริงๆ เราพูดอธิบายไปหลายครั้งว่ายายเราดูแลอะไรบ้าง ทุกคนมีหน้าที่เหมือนกันบางครั้งเค้าก็ไม่ว่างหรือไม่ได้ยิน แล้วแกก็คิดว่าแบบชาติหน้าอย่าให้เกิดเป็นคน ให้เกิดเป็นอะไรก็ได้ คือฟังแล้วมันแบบถอนหายใจอีกร้อยรอบก็ไม่หายเหนื่อยอะไม่ได้เวอร์นะคะแต่จริงๆ  เราก็เลยบอกไปว่าเป็นคนมันดีแล้ว เค้าให้เกิดเป็นคนเพื่อสร้างกุศล อย่าคิดอะไรที่มันเป็นอกุศลสิ มันจะบาปในใจเราไปตลอด ปล่อยวางบ้าง  แกก็บอกว่าอย่ามาสอน เราเลยเดินหนีไม่พูดต่อ ตอนอยู่ รพ. ก็ไมไ่ด้เป็นแบบนี้นะคะก่อนหน้าป่วยก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ หมอบอกว่าน่าจะอยู่ไม่เกิน 2-3 เดือน แต่ก็อยู่มาตลอดเกิน3เดือนมาแล้ว อาการป่วยที่ล้มแกดีขึ้นมาเรื่อยๆแต่ยังติดเตียงอยู่ ที่ไม่ดีขึ้นเลยน่าจะเป็นคำพูดสะมากกว่า มันพอจะมีทางแก้มั้ยคะ หรือมันเป็นภาวะทางจิตที่เป็นเองเมื่อแก่ตัว ขอบคุณล่วงหน้านะคะ *คอมเมนท์อย่างสุภาพนะคะ ขอบคุณค่ะ