สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นทั้งกระทู้บ่น พ้อ และหาทางแก้ไขปัญหาค่ะ
ไม่รู้จะเริ่มต้นไงดี แต่ว่าเราอายุ21 ก็พอมีงานทำ ได้เงิน แล้วก็เรียนไปด้วย ซึ่งแรงจูงใจในการหาเงินคือ อยากเอามารีโนเวทบ้าน ให้บ้านรู้สึกน่าอยู่
แล้วบ้านที่ ตจว เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวมีใต้ถุนบ้าน ซึ่งตอนนี้เติมบ้านปูนเป็นชั้นแรกแล้วค่ะ แล้วชั้น2เป็นไม้
ซึงปัญหาคือชั้นไม้มี ปัญหา มากคือ
รำคาญ1 หลังคาเป็นสังกะสี ร้อนมากกกกกกกก มีช่องไม้เยอะ (บ้านติดถนนใหญ่) ฝุ่นเลยเข้าง่ายมากกกกกกกก
ของสำคัญ เตียง ผ้าปู เสื้อผ้า เอกสาร รูปวาด หนังสือ จมกองเต็มไปด้วยฝุ่น
รำคาญ2. หลังจากที่ทำบ้านปูนชั้นแรก ลุงป้าก็นอนในชั้นปูน เราครองชั้นไม้ชั้นบน แล้วเนี่ย ห้องก็เต็มไปด้วยฝุ่น พลาสติก ที่เก็บของเยอะตั้งแต่60ปียันปัจจุบ้นนี้ ก็ยังอยู่ เราพยายามเก็บของเก็บบ้านทีไร ก็รู้สึกเหมือนไม่ได้เก็บ พยายามจัดวางดีๆ ป้าก็มาค้นๆ หาว่าเราเอาของสำคัญเข้ากล่องเข้าถุง
ทะเลาะกันบ่อยมาก จนเราปล่อย ไม่อยากยุ่ง แต่เห็นแล้วก็รำคาญ หงุดหงิดมาก ลุงป้าเป็นคนชอบวางไม่เป็นที่เป็นทาง แล้วกะปล่อยร้างชั้นไม้ เหมือนห้องเก็บของไปเลย
ความสัมพันธ์เราลุงป้า เหมือนเราเป็น แฮรี่ พอตเตอร์ ที่นอนใต้บันได ใช่ค่ะ เป็นแบบนั้นจริงๆ เพิ่งมามีที่ส่วนตัวก็นอนชั้นเก็บของบ้านไม้แหละ
ไป กทม ไปเรียน2ปี เพิ่งได้กลับบ้านมา ที่นอนเป็นฝูก นี่จมกองฝุ่นเลย
แต่ถ้าเป็นลูกชายเขากลับมาบ้าน ลุงป้าจะต้อนรับอย่างดี ทำความสะอาดที่นอน เก็บบ้านสะอาดๆ ทำอาหารที่ชอบๆให้กิน ส่วนเราก็ทำกินเอง เหอะๆแต่ช่างเถอะ
รำคาญ3 ลุงป้าชอบเก็บสะสมพลาสติก ของเก่า (เสื้อผ้าเก่าๆตอนเด็กของเราพยายามจะเอาไปบริจาค ไปทิ้ง ลุงป้าก็ไม่ยอม จากที่พับเก็บๆ มาลื้อค้นกลัวว่าจะมีเสื้อลูกชายติดไป จนแบบหงุดหงิด มันไม่มีเสื้อใครติดเลยนอกจากเราแล้วไอ้เราก็พับเก็บแล้วววววว จะเป็นไรนักหนาเนี่ย
แล้วเราก็ไม่รู้จะพูดไงให้เขายอมปล่อยบ้าง เพราะบ้านสภาพรังหนูโคตรๆเลย
เราอยากมีสภาพบ้านดีๆบ้าง สุขภาพจิตแบบอุดอู้สุดๆ มาดูสภาพที่ไม่น่ามองไม่จรรโลงใจ ของไม่เป็นที่เป็นทาสง เราก็ไม่อยากตามเช็ดตามกวาดทุกวันหรอกนะ
ใครที่เม้นมาบอกว่า ทำงานบ้านงานเรือน ผญต้องอดทน เป็นหน้าที่ผู้หญืง จะตบปากให้ แล้วจะกระชากหน้าไอ้คนที่พูดมาสูดหายใจบนพื้นบ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นให้สุดปอด จนกว่าจะบ้านสะอาด ถึงเป็นไซนัสก็ไม่ปราณีจ้า
อยากมีบ้านดีๆ บรรยกาศน่าอยู่ แต่คนที่บ้านไม่ยอมร่วมมือ (ฮาวทูทิ้งชัดๆ)
ไม่รู้จะเริ่มต้นไงดี แต่ว่าเราอายุ21 ก็พอมีงานทำ ได้เงิน แล้วก็เรียนไปด้วย ซึ่งแรงจูงใจในการหาเงินคือ อยากเอามารีโนเวทบ้าน ให้บ้านรู้สึกน่าอยู่
แล้วบ้านที่ ตจว เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวมีใต้ถุนบ้าน ซึ่งตอนนี้เติมบ้านปูนเป็นชั้นแรกแล้วค่ะ แล้วชั้น2เป็นไม้
ซึงปัญหาคือชั้นไม้มี ปัญหา มากคือ
รำคาญ1 หลังคาเป็นสังกะสี ร้อนมากกกกกกกก มีช่องไม้เยอะ (บ้านติดถนนใหญ่) ฝุ่นเลยเข้าง่ายมากกกกกกกก
ของสำคัญ เตียง ผ้าปู เสื้อผ้า เอกสาร รูปวาด หนังสือ จมกองเต็มไปด้วยฝุ่น
รำคาญ2. หลังจากที่ทำบ้านปูนชั้นแรก ลุงป้าก็นอนในชั้นปูน เราครองชั้นไม้ชั้นบน แล้วเนี่ย ห้องก็เต็มไปด้วยฝุ่น พลาสติก ที่เก็บของเยอะตั้งแต่60ปียันปัจจุบ้นนี้ ก็ยังอยู่ เราพยายามเก็บของเก็บบ้านทีไร ก็รู้สึกเหมือนไม่ได้เก็บ พยายามจัดวางดีๆ ป้าก็มาค้นๆ หาว่าเราเอาของสำคัญเข้ากล่องเข้าถุง
ทะเลาะกันบ่อยมาก จนเราปล่อย ไม่อยากยุ่ง แต่เห็นแล้วก็รำคาญ หงุดหงิดมาก ลุงป้าเป็นคนชอบวางไม่เป็นที่เป็นทาง แล้วกะปล่อยร้างชั้นไม้ เหมือนห้องเก็บของไปเลย
ความสัมพันธ์เราลุงป้า เหมือนเราเป็น แฮรี่ พอตเตอร์ ที่นอนใต้บันได ใช่ค่ะ เป็นแบบนั้นจริงๆ เพิ่งมามีที่ส่วนตัวก็นอนชั้นเก็บของบ้านไม้แหละ
ไป กทม ไปเรียน2ปี เพิ่งได้กลับบ้านมา ที่นอนเป็นฝูก นี่จมกองฝุ่นเลย
แต่ถ้าเป็นลูกชายเขากลับมาบ้าน ลุงป้าจะต้อนรับอย่างดี ทำความสะอาดที่นอน เก็บบ้านสะอาดๆ ทำอาหารที่ชอบๆให้กิน ส่วนเราก็ทำกินเอง เหอะๆแต่ช่างเถอะ
รำคาญ3 ลุงป้าชอบเก็บสะสมพลาสติก ของเก่า (เสื้อผ้าเก่าๆตอนเด็กของเราพยายามจะเอาไปบริจาค ไปทิ้ง ลุงป้าก็ไม่ยอม จากที่พับเก็บๆ มาลื้อค้นกลัวว่าจะมีเสื้อลูกชายติดไป จนแบบหงุดหงิด มันไม่มีเสื้อใครติดเลยนอกจากเราแล้วไอ้เราก็พับเก็บแล้วววววว จะเป็นไรนักหนาเนี่ย
แล้วเราก็ไม่รู้จะพูดไงให้เขายอมปล่อยบ้าง เพราะบ้านสภาพรังหนูโคตรๆเลย
เราอยากมีสภาพบ้านดีๆบ้าง สุขภาพจิตแบบอุดอู้สุดๆ มาดูสภาพที่ไม่น่ามองไม่จรรโลงใจ ของไม่เป็นที่เป็นทาสง เราก็ไม่อยากตามเช็ดตามกวาดทุกวันหรอกนะ
ใครที่เม้นมาบอกว่า ทำงานบ้านงานเรือน ผญต้องอดทน เป็นหน้าที่ผู้หญืง จะตบปากให้ แล้วจะกระชากหน้าไอ้คนที่พูดมาสูดหายใจบนพื้นบ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นให้สุดปอด จนกว่าจะบ้านสะอาด ถึงเป็นไซนัสก็ไม่ปราณีจ้า