เรื่องมีอยู่ว่า หลานของพี่สาวต้องเรียนออนไลน์ เรามีโน๊ตบุก 2เครื่อง เลยให้หลานยืมเอาไปใช้เรียน มีข้อแม้ว่าใช้ของให้ดูแลรักษาให้ดี เพราะเราเป็นคนรักของ

คนโตเรียน ม.1 ใช้เครื่องใหญ่ อีกคนอายุ 11 เรียน ป.4 ให้ใช้เครื่องเล็ก 

โดยเช้าให้มาเอาไปเรียน และเสร็จให้เอามาเก็บทุกวัน  

จนกระทั่งเมื่อวานเราเดินผ่านตอนเด็กเรียน มองเห็นแวบๆ เหมือนเห็นรอยที่จอ เลยเดินไปก้มดูใกล้ๆ ปรากฎว่าจอแตกยาวเลย เราเลยตกใจถามว่าทำไมจอแตก เด็กทำเหมือนเพิ่งรู้ ทั้งๆที่นั่งเรียนอยู่หน้าจอ หันมามองทำหน้างง พูดว่า "ห้ะ..จอแตกเหรอ" เราก็เลยโมโห ถามว่าทำไมจอโน๊ตบุ๊กแตก เด็กบอกว่า หนูไม่รู้ หนูไม่ได้ทำ เราอาละวาดเลย บอกจะไม่รู้ไม่ได้ ใช้คนเดียว ยายของเด็กก็เดินมาซัก เด็กก็โกหกเหมือนเดิมบอกแต่ไม่รู้  ยายของเด็ก(พี่สาว)ก็ด่าว่าจะไม่รู้ไม่ได้ ต้องรู้สิ เพราะใช้คนเดียว เราเลยเก็บโน๊ตบํกและบอกว่าต่อไปอย่าหวังจะได้แตะอีก

จนถึงตอนนี้เด็กคนนี้ไม่แม้แต่จะมาขอโทษเรา ไม่สำนึกในสิ่งที่ทำ ไม่ยอมรับความผิด ไม่ยอมรับว่าทำแตก แต่ยอมรับกับยายว่าทำตก

ตอนนี้เราลงโทษหลานคนนี้ด้วยการ อย่ามาใกล้เรา เพราะเราโกรธมาก ไม่ได้โกรธเพราะจอแตก แต่โกรธมากเพราะโกหก ทำผิดไม่ยอมรับผิด เราบอกเด็กว่าคนเราทำผิดและยอมรับผิด เรื่องอะไรก็ตามมันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ถ้าทำผิดและไม่ยอมรับผิดไม่มีวันอภัยให้ เพราะฉนั้นให้ไปอยู่ไกลๆ ไม่ต้องมาใกล้

เรารู้สึกมันเป็นวิธีที่ไม่ถูกต้อง แต่เราอยากดัดนิสัยด้วยการทำให้เขารู้สึกสำนึกผิด เพราะเขาโกหกจนเป็นนิสัยแล้ว เคยพยายามสอนเรื่องเกี่ยวกับการโกหกแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เราควรจัดการยังไงดีคะ