วันนี้ผมก็มาระบายเหมือนเดิม ต้องบอกก่อนว่าตอนนี้เหนื่อยจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ทั้งที่อายุยังไม่ถึง18เเต่ต้องเจออะไรมากมายที่ทำให้ผมเจ็บปวด ผมเคยมองครอบครัวที่เค้าอยู่พร้อมหน้ากันผมโครตจะอิจฉาเลย คนรอบข้างหรือญาติมักจะถามว่าพ่อเเม่ทิ้ง,ไม่มีพ่อเเม่ไม่เป็นปมชีวิตบ้างหรอผมก็ได้เเต่ตอบไปว่าไม่เป็นหรอกครับ เเค่นี้ก็ดีเเล้วทั้งที่ในใจก็อยากมีพ่อเเม่เเบบคนอื่นเค้า ผมถูกพ่อเเม่ทิ้งไปตั้งเเต่เด็กเค้าทั้งสองต่างไปมีเเฟนใหม่ ใช้ชีวิตที่มีความสุขผมเคยติดต่อเค้าไปนะครับติดต่อได้เเค่ครั้งเดียวเค้าก็หายไปเลยเบอร์เปลี่ยน เฟสเปลี่ยน ผมก็เลยได้ญาติเก็บผมมาเลี้ยงเค้าคอยพูดให้ผมฟังตั้งเเต่ด็ก ซ้ำๆ เกิดมาทำไมไม่มีประโยชน์ พ่อเเม่ไม่น่าทำให้เกิด พ่อเเม่ทิ้งไปตั้งเเต่เด็ก สิ่งที่ได้ยินยิ่งตอกย้ำเข้าไปเรื่อยจนผมขึ้นม.ต้นผมไปเจอกีฬาที่ผมสนใจผมมีความสุขกับมันมากจนไปเข้าตัวโรงเรียนเเต่ความสุขของผมก็อยู่ได้ไม่นานช่วงม.2 ทาคนที่เค้ารับผมมาเลี้ยบอกให้ผมเลิกเล่นกีฬานั้น มันไร้สาระตอนเเรกผมก็ไม่ฟังหรอกครับจนเค้ามารับผมเวลาเลิกเรียนตรงเป๊ะผมเลยจำใจต้องกลับไม่ได้อยู่ซ้อม จนตัดสินใจออกจากตัวโรงเรียนเหตุการณ์ครั้งนี้ผมเจ็บใจมากจนนอนร้องไห้หลายคืนจากที่เคยสัมผัสความสุขตอนเล่นบาสเเต่ตอนนี้ไม่มีอีกเเล้ว... จนม.ปลายก็เจอเหตุการณ์ที่ช็อคมาก ผม....โดนทำร้ายครับถึงจะเป็นเเค่การทำร้ายร่างกายเล็กน้อยไม่ทำให้เจ็บมากเเต่สิ่งที่เจ็บกว่านั้น....เค้าพูดกับผมว่า ร้องไห้ทำไมทำมาเป็นร้องไห้ แอคติ้งเก่งเนาะ อย่ามาทำเป็นสำออยก็ได้สันดานพ่อเเม่มาทั้งนั้น สันดาน ๆ พอผมได้ยินคำนี้เเล้วผมไม่รู้จะไปต่อยังไงได้เเต่เดินกลับเค้าห้องนั่งร้องไห้อยู่ในนั้นในห้องมืดๆผมเจ็บใจเเต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเลยมาตั้งกระทู้นี้ผมเหนื่อยกับการใช้ชีวิตที่ยังไม่ถึง17ปีด้วยซ้ำ ผมมักเพ้อว่าตัวเองหลุดเข้าไปในนิยายเป็นตัวละครที่มีความสุขที่สุด