ตลกนะคะ ผ่านมาก็นานเป็นปีๆ แต่คนที่อยู่ในใจลบยังไงก็ไม่ออก

เคยมีกระทู้มาบ่นๆ เรื่องของเค้ากับหนูว่า หนูชอบเพื่อนสนิท ..ชอบตั้งแต่ปี 1 ยัน ปี 3 (เรียนปวช.)
จนบอกเค้าไปแล้ว เค้าไม่ได้คิดอะไรเราก็ อืมไม่เป็นไร จนพยายามหาคนทดแทน มีแฟนคบได้ไม่ถึงปีก็เลิก
เพราะมันรักไม่ได้ พยายามรัก ก็รักแต่มันรักไม่เท่าคนๆ นั้น
จนตอนนี้จะขึ้นปี.2 (มหาลัย) ทำมันทุกวิถีทาง บล็อกเฟส ไม่โทรหา
เวลามีงานเลี้ยงของเพื่อนสมัยปวช หรือนัดกันไปไหนพยายามไม่ไปถ้ามีเค้า แต่ก็ได้ไปเกือบทุกที เจอทุกที ทำปกติ เฮฮาเหมือนเดิม
แต่ในใจเจ็บ และมันสับสนทำไมๆ เค้าไม่แคร์ ไม่สนใจ แล้วเค้าก็พยายามออกห่างนะคะ และที่สำคัญเค้ามีแฟนแล้ว
ดูเค้ารักกันมาก เค้าดูคู่กันมาก เจ็บใจทุกครั้งที่เห็นรูปคู่เค้า (เค้าตั้งเป็นโปรไฟล์เฟสบุ๊ค)

เหนื่อยทำไมทำทุกอย่างเค้าไม่หายไป ไม่หายไปจากใจจากสมอง
เหนื่อยที่พยายามลืมเท่าไหร่ มันไม่ยอมลืม ไม่รู้ทำไม ตอนนี้ก็เหมือนจะลืม แต่พออยู่คนเดียวบ้าๆบอๆ นึกถึงเค้าทุกที
ร้องไห้โดยที่เจ็บใจ และเกลียดตัวเองมากเป็นบ้าอะไร คนอื่นเยอะแยะไม่ชอบ ทำไมต้องชอบคนที่เค้าไม่ชอบ

โง่เนอะเรา เค้าไม่รู้อะไรสักอย่าง และเพื่อนคนอื่นๆ ควนึกว่าหนูลืม หรือเลิกชอบไปแล้ว
แต่ไม่ใช่เลย .... ตอนนี้พยายามลืม พยายาม คิดว่าลืมได้ส่วนหนึ่ง ไม่ได้รักมากมาย แต่ยังนึกถึงเวลาอยู่คนเดียว

ขอมาระบายเท่านี้ เพ้อเจอในนี้พอ หวังว่าคงไม่มีเพื่อนเค้าหรือเค้าแอบมาเห็น ....