สวัสดีค่ะเราไม่รู้ว่าถ้ารู้สึกแบบนี้จะบาปมั้ยแต่เราอึดอัดมากจริงๆ เราอยู่ม.5นะคะที่ผ่านมาเราร้องไห้บ่อยๆเรื่องปัญหาในบ้านเราต้องบอกก่อนว่าเราอยู่กับแม่ ตา ยาย ทางฝั่งแม่เราฐานะไม่ค่อยดีค่ะแม่ใฟ้เงินเราใช้วันละ100ซึ่ง100คือทุกอย่างนะคะ ข้าวเช้ากลางวันเย็นหรือของใช้ส่วนตัวอื่นๆถ้าเราอยากกินอะไรฝากแม่ซื้อแม่ก็จะมาเก็บตังกับเราคือ100มันก็ไม่พออยูาแล้วคือแม่ยังมาเก็บเงินเราอีกอะค่ะเรารู้สึกเหมือนมันเกินไปมากเราเคยพูดกับเค้าแต่ก็แย่ลงตลอดเราแยกกินกับตาและยายนะคะยายเราเป็นคนที่หวงของกินกับเรามากเช่นเค้าจะซื้อน้ำเป็นแพ็คๆไว้พอเราเอามากินสักขวดก็ด่าเราจนเราร้องไห้เลยด่าเหมือนเราไม่ใช่ลูกใช่หลานเวลาเราจะกินอะไรก็มาคอยมองว่าจะตักของเค้ามั้ยต้มจืดในหม้อเหลืออยู่ตั้งเยอะเราก็ไม่มีเงินเหมือนกันพอเราไปตักก็มาบอกว่ามาทีหลังมาตักของกูแบบนี้อะค่ะ ส่วนตาเราก็เคยบอกว่าก็ต้มเอาใหม่สิอะไรแบบนี้แต่นานๆทีจะมีคนเข้าข้างเรา ส่วนเรื่องแม่บอกตรงๆว่าเรารู้สึกแย่มากๆเราไม่มีแรงผลักดันที่จะทำอะไรให้เค้าเลยตอนเราป่วยแม่ก็ชอบโมโหไปหาหมอยังไม่ไปกับเราเลยค่ะนานๆจะไปด้วยกันทีนึงแต่ตอนเพื่อนเค้าไม่สบายเค้าลางานยอมอดนอนไปดูเพื่อนแม่ก็เอาแต่บอกคนอื่นว่ารักเราแต่เรารู่สึกว่ามันไม่ใช่อะค่ะตอนก่อนวันเกิดเราเราอยากกินหมูกะทะแม่ก็ชอบมาถอนหายใจแล้วก็พูดว่าจะกินก็กินไปคนเดียวซื้อหมูมาแค่นิดเดียวมากินคนเดียวไปคือเราเสียใจมากวันนั้นคือวันเกิดเรานะคะ ในวันนั้นเพื่อนเค้าโทรมาชวนไปกินหมูกะทะเหมือนกันแม่เราตอบตกลงทันทีเลยค่ะแล้วพูดกับเราว่ากินนีาไปวันเกิดก็ไม่ต้องกินเห้อคือเราร้องไห้เลยค่ะมันหลายๆเหตุการณ์ที่แม่ทำใฟ้เรารู้สึกว่าเราเป็นภาระ ส่วนเรื่องเรียนแม่ไม่สนับสนุนเราเลยสักอย่างเราอยากเรียนหมอซึ่งเราพยายามอย่างหนักเรารู้ถานะตัวเองดีว่าไม่มีทางได้เรียนพิเศษอยู่แล้วแม่ก็ชอบมาถอนหายใจกับสิ่งที่เราพยายามอยู่ไม่อยากใฟ้เราเรียนที่ดีๆเราเคยเล่าใฟ้อาและย่าฟังเค้าบอกว่าทำไมแม่ถึงทำกับเราแบบนี้เค้าบอกจะช่วยส่งเราเราก็เลยมาบอกแม่แม่เราพูดว่าสุดท้ายก็มาเป็นภาระเค้าอยู่ดี เค้าพูดกับเราแบบนี้จริงๆค่ะ เรารู้สึกว่าทำไมกับเพื่อนแม่ทำได้ทุกอย่างกับเราทำไมถึงคอยบั่นทอนตลอดเค้าเคยบอกว่าจะซื้อทรศให้พอซื้อมาให้ก็บ่นเช้าบ่นเย็นเลยว่าถ้าไม่ซื้อให้เค้าก็เอาตังไปทำนู้นทำนี่ได้อีก แล้วเราควรรู้สึกยังไงคะกับแม่ที่พูดแบบนี้เราเลยบอกไปด้วยความที่เราเก็บหลายๆเรื่องมาแล้วมันก็อึดอัดมากๆเราพูดว่าถ้าหนูทำงานหาเงินอล้วหนูให้แม่ทุกๆเดือนแต่พอใฟ้แลเวหนูมาพูดกับแม่ว่าถ้าหนูไม่ใฟ้ตังแม่หนูคงได้ไปเที่ยวไปกินแล้วแบบนี้แม่จะรู้สึกยังไ 
แต่แม่เราตอบมาว่าก็ไม่ต้องมาส่งจะเณรคุณก็รีบๆเณรคุณแม่ชอบพูดจาแรงๆใส่เรา จนเราเงียบไปเราเฉยมากเราคิดตอนนั่นเค่ว่าเราอยากไปไหนก็ได้อยากออกไปจากที่นี่ แม่มองหน้าเราแล้วพูดกับเราว่าขะด่าก็ด่ามา เราเลยพูดว่าทำไมแม่ถึงเอาแต่คิดว่าหนูคิดร้ายกับปม่ตลอดเราไม่เคยด่าแม่ในใจเลยสักครั้ง เราไม่เคยอายเลยที่บ้านจน ไม่เคยอายเลย เราอยากให้ที่บ้านเราคอยสนับสนุนเราไม่จำเป็นต้องเป็นเงิยก็ได้แค่กำลังใจ เราอยากเรียนอะไรก็แค่บอกว่าสู้ๆทำได้มายากมากหรอเอาแต่พูดว่าอยากเรียนก็ทำงานซึ่งเราตั้งใจจะทำอยู่แล้วค่ะแต่เค้าเอาแต่เร่งว่าไปทำงานอยากเรียนก็ทำงานเอาแต่พูดเรื่องตังมาบั่นทอนตลอดเรื่องเรียนมันมีทางเยอะมากเราแค่อยากได้กำลังใจเอง ที่อ่านมามันอาจจะดูปนไปหลายๆเรื่องมันคือความรู่สึกของเราที่ไม่ว่าจะด้านไหนครอบครัวก็ไม่เคยจะดีกับเราเลยกับเพื่อนแม่ไปหมดทุกอย่างไปกินไปเที่ยวให้ยืมเงินตอนแม่กลับบ้านช้าเราถามว่าทำไมกลับบ้านช้าก็ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วยื่นทรศใฟ้เพื่อนเค้าคุยกับเราแล้วบอกว่าคนนู้นคนนี้ฝากซื้อของ แต่กับเราไม่เคยไปไหนปบบนี้เลยจริงๆมันมีอีกเยอะมากๆเราอยากจะไปใฟ้มันไกลๆเราเหนื่อย เหนื่อยมากจริงๆ😭