ขออนุญาตมาเเชร์ความรู้สึกเราค่ะ

เรากับเเม่อยู่คนละจังหวัดกัน เเม่อยู่ สงขลา เราอยู่ กทม.
คือเเม่เค้าคงไม่ทราบว่าเราขี้กลัว เค้าก็เล่าให้ฟังตามประสา ว่าบ้านชอบมีขโมยมาขึ้น

บ้านเป็นบ้านเก่าค่ะ ประตูหน้าถูกปิดไว้ด้วย ประตูเหล็กจริง เเต่ประตูหลังบ้าน ซึ่งเป็นห้องครัวเป็นเเค่เเผ่นไม้เก่าๆ เรามั่นใจว่าเป็นผู้หญิงก็สามารถพังมันได้อย่างง่ายดาย ถึงเเม้เข้ามาได้ เเต่ก็จะติดประตูเหล็กอีกชั้นนึง เเต่นั่นก็เพยงพอให้โจรเข้ามาเเล้ว ถ้าโจรอยากเข้ามาในตัวบ้าน สามารถเข้ามาทางฝ้าเพดานได้ ซึ่งอิฝ้านี้ก็เเกะง่าย เเถมในครัว ก็เต็มไปด้วยอุปกรณ์การปีน (อันนี้ต้องขออภัยหากมองว่าเป็นการเหยียด การบูลลี่ เเละไม่ใช่การลืมถิ่นเเต่อย่างใด) เเต่คือ เหตุการณ์มันอยู่ภาคใต้ เรามองว่า พวกเค้าหัวรุนเเรงกว่าปกติ ไม่รู้ด้วยสำเนียงการพูดด้วยหรือเปล่า เสียงดัง โผงผาง ตรงไปตรงมา เราเลยกลัวมาก ทุกครั้งที่เราไปบ้านเเม่ เราไม่รู้สึกว่าเราได้อยู่บ้านเเบบสบายใจเลย เราต้องคอยเเง้มม่านดูบ่อยๆ (ห้องเราติดกับครัว) เวลาได้ยินเสียงอะไรนิดหน่อย สะดุ้งตื่นตลอด (คือปกติเเปลกที่ก็นอนยากอยู่เเล้ว) เรากลัวถึงขั้น มีอยู่คืนนึง ไฟดับ ... เราคิดว่า มีคนมาตัดเบรกเกอร์เตรียมบุกเเล้ว ยอมรับเลยว่า เราเเพนิคเกินไป ด้วยความท่เราไม่คุ้นเคย ไม่คุ้นชิน

เราถามเเม่ว่า ถ้ามันไม่ปลอดภัย ทำไมถึงไม่ย้าย เเม่บอกว่า "เป็นบ้านของยาย เป็นเหมือนมรดก เเม่อยู่มาตั้งเเต่เด็กๆ"
โอเคเข้าใจได้ เเล้วทำไมถึงไม่ทำให้มันเเข็งเเรงขึ้น เเม่บอกว่า "มันไม่มีอะไรหรอก เข้ามาได้ มันก็ไม่มีไรให้เอาไป" คือประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นป่ะ ถ้าวันไหนเเม่ตื่นมาเจอมันจะเกิดอะไรขึ้น

อันนี้เรื่องโจรนะคะ อีกเรื่องคือ
งูเข้าบ่อยมาก .... เเล้วเป็นงูพิษทั้งสิ้น งูเห่า งูจงอาง (เพราะเเม่เลี้ยง ไก่ เป็ด หมา ลูกเเมว คงดึงดูดกัน) หมาไม่เท่าไหร่ ลูกเเมวหายบ่อยมาก เเละ เชื่อว่า มันไม่ได้เดินหายไปเเน่ๆ
เเล้วเเม่ชอบมาเล่า ว่าวันก่อนเปิดตู้เสื้อผ้ามาเจองูจงอาง .... คือคุณคิดดู เรากลัวอยู่เเล้ว ถ้าเป็นเราตอนนั้นเราคงตายไปเเล้ว เพราะเราสายตาสั้นมากกกกกกกกกกกกกกกก เเล้วถ้าปกติเราอยู่บ้านเราจะไม่ใส่เเว่น เเละ บ้านเองก็สลัวๆ คือไม่เรยกสว่าง เรียกว่าสลัว ครึ้มๆ อึมคึมๆ
อันนี้คือเหตุการณ์ที่เเม่เรา เเต่เหตุการณ์ที่เราเจอด้วยตัวเองคือ ตอนกลางวัน วันนั้นเเม่เราไม่อยู่ เราได้ยินเสียงไก่ตื่น เเล้วก็เสียงหมาเห่า เราก็คิดว่าหมาไปเเกล้งไก่ คว้าเเว่นเเล้วเดินออกไป ... อ่าวหมาอยู่ข้างนอก ไก่อยู่ในเล้า (เล้าไก่จะมีตาข่าย เเละ เเกขนาดใหญ่ล้อมเล้าไว้) เราเดินเข้าไปหาหมา เพราะคิดว่ามันคงเห่าเเหย่ไก่ เเต่หมามันเห่า ผสมขู่ เเล้วขวางไม่ให้เราเข้าไป พอเรามองไปที่พื้น ตรงปลายเเห ผ่านหญ้าเข้าไป งู ... งูตัวใหญ่มาก  เเละยาว เท่าเล้าไก่เลย เเล้วดิ้น คึ่กคั่กๆ (ติดเเหที่ล้อมไว้) คือเราช็อคมาก ทำอะไรไม่ถูก จะเดินเข้าก็ไม่กล้า เดินออกก็ไม่ได้ หมาก็ทั้งเห่าทั้งขู่ พร้อมบวกตลอดเวลา เราต้องคอยจับไว้ กลัวมันเข้าไป พวกไก่ก็เอะอะโวยวาย ประมานว่า "มนุด มุงไม่มาเอามันไปซะที" เราทำอะไรไม่ถูก กดมือถือหาเเม่ ว่ามีงูมาติดเล้าไก่ ตัวใหญ่มากไม่รู้งูอะไร
เเม่มาพร้อมเสียม (มั้ง ที่ใช้ขุดดิน) พอรู้ว่าหางอยู่ตรงไหน เเม่เดินไปหาหัว .... คงไม่ต้องอธิบายเนาะว่าเกิดอะไรขึ้น เราเเบบไม่รู้จะอารมณ์ไหนมาก่อน ช็อค ตกใจ กลัว งง มึน คือเราเข้าใจเเหละ ว่าตจว เเล้วบ้านมีหญ้า มีต้นไม้ มันเล่ยงไม่ได้ เเต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ เเล้วก็ปล่อยศพไว้ตรงนั้น เเบบเป็นอนุสรณ์สถานเตือนงูตัวอื่นๆ ถ้าไม่อยากเป็นเเบบน้อย่าเข้ามา

อาจจะเพราะเเม่ชินทั้งคะ เเต่เราที่ไปหาปีละหน ไม่ชิน ไม่ไหว อยู่ไม่ได้ หวาดระเเวงเเละกลัวไปหมด .... วันนึงเราจะเดินไปล้างจาน ในชามมีลูกงูตัวเล็กๆ อยู่ (ชามมีน้ำ คาดว่าตกลงไปเเล้วขึ้นไม่ได้) สรุปคือ นั่นก็ลูกงูพิษ (จำไม่ได้เเล้วว่างูอะไร เเต่ไม่ใช่ เห่า กับ จงอาง)

เราก็ถามเเม่ว่าอยู่ได้ยังไง เเม่ก็บอก เเม่ชิน เเล้วไม่อยากถางป่า ถางต้นไม้ทิ้ง เพราะ เเม่อยากปลูกนู่นนี่นั่น เอาไว้เลี้ยงไก่ เลี้ยงเป็ด เเต่เราเคยคิดนะคะ มีวันนึง เเม่เผ่าพวกหญ้า พวกกิ่งไม้ ทำมันเผาให้เรากิน .... เรานั่งกินมันเผา หน้ากองไฟ พลางคิด ว่ามันน่าจะลาม มอดป่าในบ้านไปให้หมด ....