เราเกลียดพ่อเลี้ยง เพราะไม่เอาไหน ไม่มีความเป็นผู้นำ เป็นผู้ชายที่นิสัย แถมยังเคยนอกใจแม่เราด้วย ยังไงจะเล่าให้ฟัง เมื่อ12ปีก่อนเรื่องมีอยู่ว่าวันนั้น แม่เราต้องกลับไปทำธุระที่ต่างจังหวัด และแล้วเรื่องก็เกิดขึ้น คืนวันนั้นพ่อเลี้ยงเราบอกเราว่าเดี๋ยวจะไปดูบอลกับเพื่อนผู้ชายที่ทำงานด้วยกัน ซึ้งเราก็รู้จักเราก็ไม่ได้ว่าอะไรจะไปก็ไปเราก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เพราะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันอยู่แล้ว แค่เช่าห้องข้างๆกันอยู่เพราะไม่สดวกอยู่ด้วยเพราะเป็นผู้หญิงตอนนั้นอายุ18ปี เช้ามาเราก็ไปทำงานปกติพอไปถึงที่ทำงานทุกคนที่ทำงานก็มองเราแปลกๆเราเป็นคนที่ขี้สงสัยอยู่แล้ว เราเลยถามไปว่ามีอะไรหรือเปล่า แต่ทุกคนก็ไม่กล้าพูด เราเลยบอกว่ามีอะไรพูดมาเถอะ เพื่อนที่ทำงานเลยเล่าให้ฟัง ว่าพ่อเลี้ยงเรากับผู้หญิงที่ทำงานด้วยกัน เป็นชู้กัน เขาไปกินหมูกระทะแล้วก็ไปโรงแรมด้วยกันก็คืนที่โกหกเราว่าไปดูบอลนั้นแหละโอ้ยย คุณหลอกดาว  ถึงตอนนี้คงไม่ต้องบอกนะว่าไปโรงแรมกันทำไม ซึ้งตอนนั้นเราก็ไม่เชื่อเพราะบุคลิกพ่อเลี้ยงเรา เป็นคนเงียบๆ เรียบร้อย ไม่หน้าเป็นคนแบบนั้นได้เราก็เลยไปถามพ่อเลี้ยงว่าใช่เรื่องจริงไหม ถามผู้หญิงที่เขาบอกว่าเป็นชู้หับพ่อเลี้ยงเราด้วยทั้งสองคนบอกว่าไม่ใช่เรื่องจริงเขาโกหกกัน เราก็ไปทะเลาะกับเพื่อนร่วมงานคนที่ไปตามสืบหัวหน้างานที่สั่งให้คนไปตามสืบด้วย ทะเลาะกันแรงพอสมควรเพราะก็เชื่อพ่อเลี้ยงเราแหละ และแล้วก็ถึงวันที่แม่เรากลับมา เราได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้แม่เราฟัง แม่เราก็ไปถามพ่อเลี้ยงอีกพ่อเลี้ยงเราก็ยืนยันกับแม่เราเหมือนเดิมว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่แม่เราก็ได้ไปถามผู้หญิงที่เขาบอกว่าเป็นชู้กับพ่อเลี้ยงเรา แต่พอแม่เราไปถามได้เรื่องเลยจร้า แม่เราขู่ผู้หญิงคนนั้นว่าถ้าไม่พูดความจริงแม่เราจะไปเล่าให้สามีผู้หญิงนั้นฟัง สุดท้ายผู้หญิงคนนั้น ยอมรับว่าเรื่องจริง โอ้ยยยย มีสามีแล้วด้วย แต่ก็แอบเป็นชู้กับพ่อเลี้ยงเรา เลวทั้งคู่ ยังไม่จบแค่นั้นนะขนาดผู้หญิงคนอื่นยอมรับแล้ว พ่อเลี้ยงเรายังไม่ยอมรับเลย ไหมละหือ สุดท้ายคือที่เราไปทะเลาะกับเพื่อนที่ทำงานหัวหน้างานเราก็ต้องไปขอโทษเพื่อนร่วมงาน ไปกราบขอโทษหัวหน้างาน หลังจากนั้นวันนั้นก็ลาออกจากที่ทำงานนั้น เราบอกให้แม่เราเลิกกับพ่อเลี้ยงเราซึ้งแม่เราก็ไม่ยอมเลิกให้อภัยพ่อเลี้ยงเราจนถึงทุกวันนี้ แต่เราเกลียดแล้วไง เราเลยแยกตัวออกมาอยู่คนเดียว แต่โชคชะตาเล่นตลกก็ได้ไปทำงานที่เดียวกันอีก แต่ก็ทำตัวเป็นเหมือนเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเท่านั้นต่างคนต่างอยู่  เกลียดไปแล้วหนึ่งเรื่อง ยังไม่จบนะน้องส่วเรามีน้อง น้องเราเลยให้แม่ออกจากงานแล้วมาเช่าบ้านเป็นหลังให้อยู่เพื่อมาเลี้ยงน้อง พ่อเลี้ยงเราก็มาด้วย อยู่ไปอยู่มาน้องเราก็เริ่มบ่นให้ฟัง ว่าพ่อเลี้ยงเราไม่ค่อยได้ช่วยค่าใช้จ่ายอะไรเท่าไหร่ ช่วยแค่ค่าเช่าบ้านค่าน้ำค่าไฟบางเดือนช่วยบ้าง บางเดือนก็ไม่ได้ช่วยอะไรบอกว่าไม่มีเงิน ค่ากินไม่ต้องพูดถึงกินกับข้าวในบ้านนั่นแหละแต่ไม่เคยช่วยค่ากับข้าวเฮ้ยยไม่เงินช่วยจ่ายค่าน้ำค่าไฟแต่มีเงินกินเหล้ากินเบียร์ทุกวัน คนเป็นพี่อะเนอะรักน้องโกรธแทนน้อง ยิ่งเกลียดพ่อเลี้ยงมากกว่าเดิมน้องเราต้องเลี้ยงแม่เลี้ยงลูกแล้วต้องมาเลี้ยงพ่อเลี้ยงอีกเหรอ ไม่ใช่พ่อพวกกูนะโว้ยย (ขอใช้คำหยาบหน่อยโมโห) และแล้วสถานการณ์โควิด ทำให้เราต้องได้มาอยู่กับครอบครัว ยิ่งเห็นคนเห็นแก่ตัวพ่อเลี้ยงเรามากขึ้น สถานการณ์โควิดทำให้ทุกคนตกงาน แต่เราก็ไม่ได้อยู่เฉยๆกัน พวกเราดิ้นรนทุกอย่าง ทำโน้นทำนี้ขายเสื้อผ้าออนไลน์ ไปขายของที่ตลาดก็ไปกันมาแล้ว แต่คนที่ไม่ดิเนรนอะไรคือใครรู้ไหม คงไม่ต้องบอกว่าใครนะ คงจะเดากันได้ พ่อเลี้ยงเราไม่ทำอะไรเลย อยู่บ้านเฉยๆ ไปกินเหล้ากินเบียร์ ปกติและที่สำคัญชอบเอาเรื่องที่บ้านไปนินทาให้คนข้างนอกฟัง เรื่องอะไรเหรอเรื่องที่เราเกลียดเขานั้นแหละ ททำตัวให้คนอื่นสงสารแค่เรื่องกับข้าวยังเอาไปนิททาเลยจร้าว่าบ้านเราทำแต่กับข้าวอิสานตัวเองกินไม่ค่อยได้ หืออยากจะบอกว่าค่ากับข้าวค่าของใช้ไม่เคยช่วยซื้อ สั่งกินได้เหรอ ไม่ใช่พ่อพวกกู แต่คนข้างบ้านไท่คิดแบบนั้นนะสิ คิดว่าพวกเราใจดำก็คอยเอากับข้าวมาให้พ่อเลี้ยงเราบ่อยๆ เรามาเกลียดคนในบ้านเราด้วยจร้า ตลกเหอะ ไหมอ่ะ ทำตัวเหมือนตัวเองไม่เดือดร้อน แต่ไม่ช่วยค่าใช้จ่ายอะไรเลย ย้ำว่าไม่ได้ช่วยแม้แต่บาทเดียว มันไม่ใช่แค่อาทิตย์สองอาทิตย์นะ ผ่านมาแล้ว5เดือน ใช่อ่านไม่ผิดหรอก5เดือน โดยที่ไม่ได้ช่วยแม้แต่บาทเดียว เราเลยตัดสินใจว่าเราต้องคุยกับแม่แล้วว่าให้พ่อเลี้ยงเราไปอยู่ที่อื่นเถอะ พูดกันทีทะเลาะกันที พ่อเลี้ยงเราก็ไปนะไม่ใช่ไม่มีที่ไปนะพ่อเลี้ยงเรามีลูกชาย แต่สุดท้ายก็กลับมา มันเลยทำให้เราทะเลาะกับแม่ตลอด เราเลยอยากรู้ว่าแม่เราคิดอะไรอยู่ ไม่รักลูกสงสารลูกบ้างเหรอ ถึงยอมให้พ่อเลี้ยงเราอยู่แบบนี้ ส่วนตัวเราใกล้หมดเวรกรรมหมดกรรมแล้วแหละ เราจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดไปอยู่บ้านแฟน ซึ้งแม่แฟนเราดีมาก ตอนแรกแม่แฟนเราบอกให้ย้ายกลับบ้านอยู่ต่างจังหวัดด้วยกันทั้งครอบครัวเลย เรารู้แหละแม่แฟนเรา รักลูกมากเพราะแม่คงรู้ว่าถ้าเราไม่กลับแฟนเราก็ไม่ยอมกลับแน่ๆ มันยิ่งทำให้เราคิดว่ารักลูกบ้างไหม แต่น้องเราเนี่ยสิถ้าเราไปน้องเราต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านทุกอย่างคนเดียว ทั้งที่ตอนนี้น้องเราก็บ่นกับเราว่าจะรับไม่ไหวแล้ว เราเป็นห่วงน้องมากแต่ถ้าจะให้เราอยู่ต่อแบบนี้เราก็ไม่ไหว แล้ยิ่งต้องเจอหน้าพ่อเลี้ยงทุกวัน ยิ่งรู้สึกเกลียด รังเกรียจ โฮ้ยยยยยยย ชีวิตยิ่งกว่าละครน้ำเน่า แต่มันคือเรื่องจริงทั้งหมด