เริ่มเรื่องคือบ้านเราเป็นครอบครัวใหญ่ มีคนอาศัยอยู่ในบ้านประมาณ7คน เเต่ทำงานเเค่ไม่กี่คนนอกนั้นก็อยู่บ้านไม่ทำไร มีเเต่ขอเงิน เราเป็นพี่คนโตอายุ16 ปี เราได้ช่วยงานพ่อเเม่ทุกอย่างจนเเทบจะไม่มีเวลาว่างให้กับตัวเอง เราไม่เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปที่ช่วงเวลาว่างๆเเบบนี้ได้ไปเล่นกันเป็นกลุ่มๆ บ้างครั้งเราเองก็ทำงานหนักมากๆจนมีคำถามในหัวมาตลอดว่าเราทำไมทำงานหนักเเบบนี้ พอกลับมาจากร้านที่ทำงาน ลุงเราคนที่อยู่บ้านไม่ทำไร กลับมาใช้เราทำงานบ้านต่อ ทั้งๆที่เราทำงานมาเหนื่อยมากเลยๆ เราก็ทำไปเพราะไม่อยากมีปัญหาเถียงกัน ทำเเบบนี้ไปเรื่อยๆ พ่อเเม่ คุณยาย เริ่มเปลี่ยนไปเริ่มจากการพุดไม่เห็นใจเล็กน้อยจนมากขึ้นเรื่อยๆมีคำหยาบบ้าง ไล่ไปตายบ้าง ไล่ออกจากบ้านบ้าง จนเราเหมือนจะเป็นเด้กที่ขาดความอบอุ่นทั้งๆที่เราเองครอบครัวอยู่เยอะ เเต่ทำไมเราถึงไม่ทีความสุขเลย ความรุ้สึกเหมือนตัวเองเป้นเเกะดำในบ้าน ทุกคนเวลาโมโหมักจะมาลงที่เรา ด่าเราทำร้ายเรา เราเสียใจมาก จนคิดฆ่าตัวตายอยู่บ่อยครั้ง เราควรรับมือเรื่องพวกนี้อย่างไงคะ