ไม่แน่ใจว่านี่จะเป็นกระทู้สุดท้ายหรือเปล่า เราอยู่ในครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะ แต่ชีวิตกลับไม่มีความสุขเลยค่ะ 

เราเป็นลูกคนเดียวถูกตั้งความหวังไว้สูงมาก เวลาส่วนใหญ่จะอยู่กับพ่อ เพราะแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ไม่ไม่เคยพูดเล่นหรือหยอกล้อเหมือแม่คนอื่น

แม่เป็นคนเก่งสร้างฐานะด้วยตัวคนเดียว เราก็อยากเก่งเหมือนแม่

แต่ทุกๆครั้งที่ทำอะไรผิดพลาดหรือไม่ได้ดั่งใจ แม่จะด่าว่าด้วยคำที่มันรุนแรงทุกครั้ง บางครั้งก็ลงมือปาสิ่งของใส่เรา

แต่ไม่มีครั้งไหนที่เราโกรธแม่เลยเราเข้าใจ แต่ทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดลบๆของคนเป็นแม่

เรายิ่งเจ็บปวดไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากแม่เลย มันรุนแรงมากในความรู้สึกลูกมากๆ ถ้าไม่มีกูก็ไม่มีทางมีแบบทุกวันนี้หรอก แม้แต่กกนห่อห*ยังไม่มีเลย  ไม่เจริญหรอกคนอย่าง อีสั* อีเหี้* อีจังไ* เดรัจฉาน จะทำให้สมบัติของกู คนอย่างไม่ได้ดีหรอก ไม่มีกูจะไม่เหลืออะไรเลย  สร้างได้กูก็ทำลายได้ กูไม่เสียดายหรอก ฟังไม่แค้นเท่ากูหรอก

ทุกวันนี้ได้ยินคำพูดแบบนี้ทุกวันจนเหมือนชีวิตไม่มีค่าอะไรเหลือแล้ว เราพยายามมาตลอด อยากให้แม่ภูมิใจ

ตั้งใจเรียนเกรดเฉลี่ยไม่เคยต่ำกว่า3.5เลยสักครั้ง เรียนจบป.ตรีตอนอายุ18 เราโตมาด้วยความรู้สึกที่ความรับผิดชอบมากกว่าอายุมาตลอด

พอเรียนจบก็เข้ามาทำงานที่บ้านเราพยายามจะทำให้ดีที่สุดอยากให้แม่ภูมิใจในลูกคนนี้บ้าง

แต่ทุกครั้งจะได้ยินแต่สิ่งลบๆถ้าเกิดทำผิดพลาดแม้จะเล็กน้อยแค่ไหน ไม่มีคำชมสักคำ เราตั้งใจในการทำงานมากจนไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม

จากเด็กเรียนดี กล้าแสดงออก ร่าเริง กลายเป็นคนเงียบ เก็บตัว เก็บความรู้สึก ไม่อยากคุยกับใคร มันเป็นความรู้สึกที่เล่าให้ใครฟังไม่ได้

มาวันนี้เกิดความรู้สึกว่าอยากหนีไปให้พ้น ไม่อยากรู้สึกอะไรอีกแล้ว อยากฆ่าตัวตายไปซะ 

สิ่งที่ห่วงตอนนี้มีแค่อย่างเดียวคือกลัวพ่อจะอยู่ไม่ได้ ถ้าเราตายใครจะดูแลพ่อ แต่ตอนนี้ทุกข์ทรมานมากจริงๆค่ะ เราทนสภาพแบบนี้มา4ปีแล้ว

ตอนเรียนเราก็โดนเพื่อนในชั้นบูลลี่ให้ไปตาย ตอนนั้นเสียใจมากแต่ก็ผ่านมาได้เพราะคิดว่าต้องอยู่เพื่อพ่อแม่ แต่ตอนนี้คิดว่าเราคงไม่ต้องอยู่อีกต่อไปแล้วเพราะคนเป็นแม่ไม่ได้ต้องการเรา