สวัสดีค่ะเราตั้งกระทู้นี้มาเพื่ออยากระบายความอึดอัดที่ต้องเจอทุกวันค่ะ

เรามีลูก3คนค่ะ และลูกคนสุดท้องของเราคนละพ่อกับพี่ๆของเค้าก่อนหน้านี้เราทำงานไม่ได้อยู่ในบ้านของพ่อแม่ค่ะ และได้ย้ายกลับมาอยุ่ที่บ้านพร้อมกับลูกชายคนเล็กของเราด้วย ตอนที่เราอยู่กับลูกชาย2คน ลูกเราเป็นเด็กอารมณ์ดี ไม่งอแง ไม่โวยวายเลยค่ะ แต่หลังจากที่เราได้พาลูกมาอยุ่ที่บ้านตากับยายลูกเรามีนิสัยก้าวร้าวขึ้นและชอบกรี๊ดๆตลอด เนื่องจากน้องจะถูกตากับยายและพี่เค้าแกล้งและแหย่อยู่ตลอด เวลาแกล้งแล้วน้องร้องไห้ก็จะมานั่งหัวเราะเยาะกันเวลาเราดุพวกพี่ๆของเค้าว่าไม่ให้แกล้งน้อง เราก็จะโดนพ่อกับแม่ว่าตลอด ทุกครั้งเค้าก็จะพูดว่า  ทำไม...แหย่แค่นี้ไม่ได้หรอ!!
แต่เรารู้สึกเหมือนมันเป็นการสร้างปมให้ลูกคนเล็กของเรา

และวันนี้ก็มีเหตุการณ์เดิมๆเกิดขึ้นอีก

แม่เรากำลังล้างพื้นหน้าบ้านอยู่แล้วลูกคนเล็กของเราเดินออกไปหยิบของเล่นแถวหน้าบ้าน แล้วแม่เราเอาน้ำจากสายยางฉีดเข้าที่หน้าลูกเรา ลูกวิ่งร้องไห้มาหาเรา เราก็ค่อนข้างโมโหเลยพูดว่า ช่วยเล่นหรือทำแบบคนปกติเค้าทำกันจะได้มั้ย  คือเรามองว่าเด็กอยู่ดีๆทำไมต้องแหย่ให้ร้อง มันทำให้สุขภาพจิตเสียได้นะ  หลังจากนั้นเราก็พาลูกขึ้นมาเล่นบนห้องนอน

จนถึงตอนค่ำเราพาลูกลงไปกินข้าว

แม่เราก็พูดใส่ลูกเรา  ไปเลยนะ...แหมแหย่นิดแหย่หน่อยไม่ได้
เราก็พยายามทำไม่สนใจไม่อยากฟัง จนเรากินข้าวเสร็จเดินขึ้นห้องระหว่างที่เราเดินไปเข้าห้องน้ำก็ได้ยินเสียงแม่เราพูดว่าลูกเรา

"แหย่นิดหน่อยมันทำเป็นร้องจะเป็นจะตาย  เด็กเ_ี้ย"

เราสงสารลูกคนเล็กเรามากเลยตอนนี้ และไม่รู้จะทนเจอเหตุการณ์แบบนี้ได้นานแค่ไหน  เราคิดว่าเราควรพาลูกออกไปจากสภาวะแวดล้อมนี้น่าจะดีที่สุด  

เพื่อนๆคิดว่ามีทางแก้อื่นอีกมั้ยคะ