เราอายุ 15 ค่ะ อีกไม่กี่เดือนจะจบม.3 คนในบ้านเราเป็นคนที่หวงลูกมาก หวงมากในแบบที่เกินหน้าเกินตา ออกไปไหนห้ามออกไปคนเดียวทั้งๆที่เราอายุ 15 พอจะรู้ภาษาได้แล้ว ส่วนตัวอึดอัดนิดๆ ที่ทำอะไรต้องโดนส่องโดนตามตลอดเวลา มีครั้งนึงช่วงปีใหม่ นักเรียนบางส่วนที่มีผู้ปกครองกลับจากต่างจังหวัดช่วงปีใหม่จะต้องกักตัวเพราะฉะนั้นจะไม่ค่อยมีคนที่รร.คนจะบางมาก พี่เราไม่ไปรร. ยายก็จะไม่ให้เราไป แต่เราต้องไปเพราะเราเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบตามงานส่วนใหญ่จะต้องให้เสร็จเลย เราก็เลยไป ยายพูดกับเราว่าตอนเที่ยงจะเข้าไปดูว่าเรียนจริงมั้ย เรารู้สึกอึดอัดมากตอนนั่น คือไม่ได้อายเพื่อนแต่อึดอัด แล้วตาเราก็เข้ามาจริงๆ เข้ามาวนรถดูเราอยู่ แล้วก็ออกไป โรงเรียนเลิก 16:00 ต้องกลับ 16:00 จะไปบ้านเพื่อนก็มาตาม ออกบ้านเกิน 20 นาทีคือตามแล้ว โทรตามเหมือนคนหาย โทรเหมือนเราหายออกจากบ้านไป 3 วัน วันนั่นเราบอกยายว่าจะกลับประมาณ 4 โมงครึ่งนะเพราะจะทำรายงาน ตาเราเข้ามาตามไม่เห็นเรา ให้ครูประกาศตามหา เราไม่รู้จะพูดยังไง เฮ้ย 15 แล้วนะ ปากนึงก็บอกว่าโตแล้วหัดทำอะไรสักอย่างบ้าง ปากนึงก็บอกยังไม่ถึงเวลา จากความอึดอัดมันกลายเป็นความคิดที่ว่า เออถ้ากูผูกคอตายแล้วเค้าเข้ามาเห็นจะรู้สึกยังไงว่ะ จะเข้าใจกูรึป่าวว่ะ มันจะมีความติดแบบนี้ทุกรอบจนเรากลัวว่ามันจะเป็นความจริง เข้าใจอยู่เรื่องที่ว่าทำเพราะห่วง เพราะรัก แต่ไม่เคยให้มีกรอบเป็นของตัวเองเลย ไปไหนก็ต้องอยู่ในกรอบแล้วกรอบนั่นเป็นกรอบแคบๆที่นอนยังอึดอัด เราโดนด่ามาตลอด เราคิดว่าเราชิน แต่ไม่อ่อนแอเกินไป เด็ก มันโง่กูจบป.4กูยังฉลาดกว่า100เท่า เป็นลูกไม่มีพ่อมีแม่รึไง หลานหมาแบบนี้กูไม่มียังดีกว่า พูดแบบนี้อยู่ซ้ำๆ พี่คนนี้เค้ายังไม่เคยเป็นแบบ คนนั่นเค้ายังไม่เคยเป็นแบบ คือเราไม่เข้าใจ เราก็คือเราดิเฮ้ย พยายามอธิบายทุกเรื่องให้เราผิด แม่บอกเปิดใจคุยกับแม่มีไรบอกแม่ได้ พอเราเล่าให้ฟัง แม่พูดแค่ว่าแม่ก็เคยโดนทุกครั้งที่ไปเที่ยวกับครอบครัวพยายามไม่พูดเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแต่ก็ไม่เลยทุกครั้งที่ไปเที่ยวแม่จะพูดเรื่องเราตลอด เอาเราไปเล่าให้แม่ค้าร้านตัดผมฟัง มันคือการประจานกู ไปไหนก็ไม่ได้ออกจากตรงนี้ก็ไม่ได้ อกจะระเบิดตายอยู่แล้วเฮ้ย😟