คือผมโดนแม่ด่าแรงมากครับ ผมน้อยใจนอนร้องให้ทุกครั้งที่โดนแม่ด่า ถ้าแม่ด่าหรือดูเหมือนแม่คนปกติผมจะไม่เป็นอะไรเลยครับแต่นี้ด่าผมเหมือนหมูเหมือนหมา ผมจำฝังใจตั้งแต่เด็กๆเลยครับ ถ้าชีวิตกูไม่มีชีวิตกูคงจะสบายกว่านี้ แต่บางครั้งเวลาแม่ใจดีก็ใจดีอยู่นะครับ แต่เวลาด่าผมทำไมต้องใช้คำว่าที่รุนแรงขนาดนั้น บางครั้งก็ด่าแบบตั้งแต่เล็กจนโตเคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจบ้างใจมั้ย ผมก็ยอมรับนะครับผมยังไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจเลย ผมเป็นคนที่เรียนไม่ค่อย
เก่งด้วยน่ะครับ ผมก็พยามอยู่นะครับแต่ทุกครั้งที่ผมโดนด่าผมแบบไม่ไหวน่ะครับ แม่ใช้คำด่าที่แรงมาก ผมอิจฉาครอบครัวที่ด่าหรือดุกัน ไม่ใช้คำหยาบคายหรือแรงจนทำให้ลูกจำฝังใจขนาดนี้ แต่ละคำที่แม่ด่าผมจำได้หมดเลยครับเคยไล่ให้ผมไปตายไหนก็ไปด้วย แล้วก็อีกคำที่ด่าผมจนผมจำได้มาถึงตอนนี้คือ กูไม่มีลูกคนแบบ จะไปตายไหนก็ไป เป็นคำที่ผมฝังใจมาถึงตอนนี้ บางครั้งผมก็อิจฉาแม่เพื่อนนะครับทำไมแม่เขาถึงไม่มีหรือด่าลูกขนาดนี้ แม่เขาคงจะคิดถึงจิตใจของลูกน่ะครับ แต่สำหรับแม่ผมคงไม่ ตอนเด็กผมเคยเห็นย่าพูดกับพ่อกู น่าจะเป็นเรื่องปกตินะครับสมัยก่อน แล้วผมถามแม่ว่า แม่จะพูดกับผมแบบนั้นมั้ย ตอนนั้นแม่ตอบ
ไม่หรอก แม่จะพูดแบบนั้นทำไม แต่ตัดภาพมาตอนนี้สิครับเวลาด่าผม ไอ้บ้าง ไอ้ลูกคนอื่น สันดานหมา หรือผมเกิดมาเป็น ผู้ชาย ครับแม่เลยด่าแรงขนาดนี้ น้องผมที่เป็นผู้หญิง ยังไม่ขนาดนี้เลยครับ ผมเลยอยากจะมาระบายครับครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมเขียนลง ผมเลยอยากจะขอคำแนะนำบ้างครับ ผมควรทำยังไงดี