อย่างโมโหนิดๆหน่อยๆ ก็ อี สันดานหมา สารพัดที่แม่ไม่ควรเอามาด่าลูก ใช้กูมากกว่าพูดดีๆกับลูก จะพูดดีก็ต่อเมื่อจะใช้งาน ไม่ได้ดั่งใจก็ด่า เราไม่ได้ว่าเราดีนะคะ แต่เราก็ไม่ได้หน้ามึนหรือดื้ออะไรขนาดที่จะทำให้เค้าด่าเราขนาดนี้เลย ชีวิตเราต่างจากเด็กคนอื่นมากๆ เสาร์อาทิตย์ไม่เคยได้นอนตื่นสาย ตื่นตี4กว่า ตี5กว่าก็ไปช่วยแม่ทำงานแล้ว ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนกับเพื่อน แต่อันนี้เราเข้าใจเพราะแม่เราทำงานคนเดียว(อันนี้แทบไม่ใช่ปัญหา) แต่สิ่งที่เราอิจฉาชีวิตเด็กคนอื่นก็คือ อิจฉาที่แม่เค้าพูดดีด้วยเรารู้สึกว่าสิ่งพวกนี้มันเป็นการพัฒนาทางด้านจิตใจของคนทุกวัยเลยนะคะ บางทีเราเห็นแม่คนอื่นพูดกับลูกเค้าดีๆด้วยเรายังยิ้มตามเลยค่ะเราอิจฉามาก เราไม่เข้าใจทำไมต้องใช้คำพวกนี้มาด่าบั่นทอนจิตใจเราด้วย เราทำงานเราก็เหนื่อยอยากให้เค้าเข้าใจเราบ้าง อธิบายก็ว่าเถียง ไม่พูดก็ว่ายอมรับผิด เราไม่อยากปรึกษาอะไรกับแม่เลย บางทีแม่ถามว่าจบ ม.ปลายไปจะต่อที่ไหนคณะอะไร พอเราบอกไปแล้วถึงเวลาที่ทะเลาะกับแม่ แม่ก็ชอบขุดสารพัดเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องมาด่า พูดดูถูกประมาณว่าคนอย่างมุงทำไม่ได้หรอก ด่าเราแบบประจาน  'โตจนเลือดHEEออกแล้ว โตจนHEEมอยขึ้นแล้ว มุงยังเป็นแบบนู้นแบบนี้ ' เราอายมากเราอายุ17แล้ว เพื่อนบ้านอีกซอยนึงได้ยินเลย เราไม่กล้าพาเพื่อนมาบ้าน เราไม่กล้าหรือพูดง่ายๆคือไม่อยากปรึกษาอะไรกับแม่ เรากลายเป็นเด็กวัยรุ่นคนนึงที่ภายนอกดูร่าเริงแต่ภายในบอบช้ำเรื่องปัญหาครอบครัว เราเครียดมาก เราเบื่อ ทำไมถึงไม่ดุไม่ด่าด้วยเหตุผล เวลาเค้าพูดดีก็มีค่ะ แต่น้อยมาก ใช้คำว่าแม่กับลูกน้อยกว่ากูกับมุงอีก รู้สึกเกลียดชีวิตตัวเอง เกลียดที่ชีวิตตัวเองด้อยทางครอบครัว
#ถ้าผิดพลาดอะไรเราขอโทษด้วยนะคะเราอยากระบายเฉยๆ