ที่ผ่านมา ได้เจอกับคนคนนึง ที่เราเคยให้นิยามเขาว่าเป็น เรื่องที่ดีที่สุดของชีวิต
ทำให้เราได้เรียนรู้หลายอย่าง เขาเข้ามาในช่วงเวลาสำคัญของชีวิตพอดี
เป็นคนช่วยคิด ช่วยทำ ให้กำลังใจ เกิดมาไม่เคยเจอ ไม่เคยอบอุ่นชนาดนี้
เคยขอบคุณพระ ที่ทำให้เรามีชีวิตจนได้มาเจอเขา เขาทำให้เราอยากมีชีวิตต่อไป

จนวันที่ต้องห่างกันด้วยเหตุผลตั่งต่าง ก็ยังจะขอรอ ยังขอจะหวัง
เรายังขอบคุณเขาที่อย่างน้อยเราก็สามารถ ขอรอ ได้

จนไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา ด้วยความจริง ความถูกต้อง ความจำเป็น
มันทำให้ต้องหยุด ต้องพอ ก็คือต้องยอมรับความจริงได้แล้วแหละ
ซึ่งเคาก็จากกันด้วยดีและทั้งหมดที่ผ่านมามีแต่เรื่องดีดีจริงๆ

แต่บางวันมันแวบเข้ามาในหัวว่า เราไม่น่ารู้จักกันเลยเนาะ
แต่หนูไม่อยากรู้สึกแบบนั้น ไม่ได้เกลียดเขา อยากจำเรื่องเก่าๆของเรา
ไม่อยากลืมเลยสักเรื่อง สักสัมผัส สักความทรงจำ

แต่แค่หนูเห็นครัวซองต์หนูยังร้องไห้แบบนี้
แค่ขับรถผ่านทางเก่าๆยังทำไม่ได้เลย 
สถานที่ต่างๆ ผู้คนต่างๆ ที่เคยมีความทรงจำด้วยกัน
ก็ไม่รู้จะกล้าไปเผชิญได้ตอนไหน

จบและ ขอบคุณค่ะ T_T