จากที่พ่อเสียชีวิตไป เมื่อ14 มิถุนา ด้วยโรคโควิด เราตอนนี้เหมือนท่อนไม้ที่ลอยไปตามกระแสน้ำ ไม่รู้จะไปทิศไหน ยามเช้ายังพอที่จะมีคนมาคุยเล่นมาดูแลให้ แต่ยามกลางคืนมันอ้างว้างและเหงาที่สุด ไม่มีผู้ชายใจดีให้กอดยามนอนอีกแล้ว ไม่มีชายที่คอยหัวเราะด้วย ความอบอุ่นในชีวิตมันหายไปแล้ว บ้านทีดูปกติและสนุกสนาน ตอนนี้มันกลับดูกว้างผิดปกติ เงียบเหงาไม่มีเสียงทีวียามที่พ่อฟังข่าว ไม่มีเสียงเชียร์ยามพ่อดูมวย  ถ้าปาฏิหาร์ยมีจริงโปรดฟังคำอ้อนวอนสักครั้ง  อยากที่จะกลับไปบอกรักและกอดพ่อกลับแม่ให้แน่นขึ้น ...คำอ้อนวอนของคนที่ใช้ชีวิตให้เสียไปเปล่าๆ รู้ทุกอย่างแต่ยังทำให้มันสายเกินไป แม้จะร้องไห้จนขาดใจ ก็ไม่หวนกลับมาหาอีกแล้ว คนตายไปแล้ว พูดอะไรไปไม่ได้ยิน กอดไปไม่รู้สึก แต่คนที่มีลมหายใจคล้ายโดนมีดกรีดกลางอก ตัวหนังสือที่พิมพ์มาไม่อาจระบายได้ถึงความเจ็บปวดของคนเขียน อยากจะสมน้ำหน้า หรือจะว่าบ้า ก็ได้ บทเรียนครั้งใหญ่ในชีวิต แม้จะยังดูร่าเริงหัวเราะกลับเพื่อน แต่ใจกลับด้านชา ใช้เวลาอย่างไร้ค่า คิดว่าเหมื่อไหรพ่อกลับแม่ก็อยู่กับเราไปตลอด ลืมตามาอีกทีก็ไม่มีพ่อแม่อยู่ข้างๆ ไม่มีคนสำคัญอีกต่อไปแล้ว....

...
บางครั้งเราอยากจะตามพ่อกลับแม่ไป ..